Δύο κόσμοι, ο ένας εφάπτεται στον άλλο, κι όμως καθένας είναι έτη φωτός μακριά από τον άλλο.
Ενας κόσμος, υπόδειγμα καλής λειτουργίας, το κρατικό σύστημα εμβολιασμού – ένας μηχανισμός που, αν υπήρχαν επαρκείς ποσότητες εμβολίων, αντί για 35.000 θα μπορούσε να κάνει 100.000 εμβόλια/μέρα. Οσοι εμβολιάζονται έχουν να πουν μόνο καλά λόγια για την ευγένεια και την αποτελεσματικότητα με την οποία εξυπηρετούνται, ο μηχανισμός δουλεύει εξαιρετικά όχι μόνο συγκριτικά με το γενικό επίπεδο των κρατικών υπηρεσιών αλλά και με τις υπηρεσίες άλλων, ανεπτυγμένων κρατών. Στα καθ’ ημάς, το κράτος σπεύδει να εξυπηρετήσει τον πολίτη αντί να ψάχνει ο πολίτης να βρει άκρη με το κράτος – σύστημα που προσπάθησαν αλλά δεν μπόρεσαν να εγκαταστήσουν οι υπηρεσίες των ΗΠΑ παρότι ξόδεψαν 47 εκατ. δολάρια για να το πετύχουν. Επίσης, στα καθ’ ημάς το πιστοποιητικό εμβολιασμού εκδίδεται αυτόματα, χωρίς να πρέπει ο πολίτης να τρέχει να το βγάλει από τις υπηρεσίες, όπως π.χ. γίνεται στη Βρετανία – όπου, μάλιστα, το εκδίδουν χειρόγραφα.
Πού οφείλεται αυτό το «θαύμα»; Στο γεγονός ότι το σύστημα δουλεύει με πρακτικό πνεύμα (αναζητεί λύσεις αντί να φλυαρεί ότι το πρόβλημα δήθεν είναι άλυτο…), ακούραστα, με ευρηματικότητα που θα ζήλευαν πάμπολλες ιδιωτικές εταιρείες και με αίσθημα ευθύνης – έχει την απόλυτη ιδιοκτησία της αποστολής του, το έργο είναι δικό του, ή θα το κάνει ή δεν θα γίνει. Κι αυτό οφείλεται στους ανθρώπους του: Ξεχωρίζω την ομάδα των αποσπασμένων στελεχών της PwC που κάνουν εξαιρετική δουλειά, τον αθόρυβο γενικό γραμματέα Μάριο Θεμιστοκλέους που ακούραστα διευθύνει με επιμέλεια όλο το σύστημα, τον ταξίαρχο Περρή του ΣΕΜ που διαχειρίζεται με ευφυΐα και αποτελεσματικά τα logistics, την πρωτότυπη δουλειά που έκανε ο Κυρ. Πιερρακάκης με τους ανθρώπους του και συνεχίζει να κάνει ο επί των συστημάτων πληροφορικής γενικός γραμματέας του, Δημ. Αναγνωστόπουλος. Ολοι μαζί, είναι δεν είναι 40 άνθρωποι αυτοί που πρωτοστατούν. Αξίζουν συγχαρητήρια.
Ο άλλος κόσμος, υπόδειγμα προς αποφυγή, ήταν το κρατικό σύστημα αντιμετώπισης της κακοκαιρίας που έπληξε την Αττική. Βεβαίως, η χιονόπτωση ήταν ακραία, βεβαίως η κατάσταση του δικτύου διανομής ήταν αποτέλεσμα δεκαετιών αμέλειας και διαχρονικής αδιαφορίας των διοικήσεων της ΔΕΗ (για αυτό τα δίκτυα μεταφοράς και διακίνησης γίνονται εμπρηστές δασών τα καλοκαίρια και καταρρέουν τους χειμώνες…) αλλά δεν μιλώ για αυτά. Μιλώ για την απουσία υπεύθυνης δράσης την ώρα της κρίσης. (α) Για την προετοιμασία που δεν έγινε. (β) Για όσα απαράδεκτα έγιναν στη διάρκεια της κρίσης: Τη διοίκηση της ΔΕΗ που κρυβόταν και ως ανεύθυνος άρχων παρέπεμπε τα μέσα ενημέρωσης στη… θυγατρική της, τον ΔΕΔΔΗΕ. Και για τον αρμόδιο υφυπουργό Πολιτικής Προστασίας, που ενώ είχε την πρώτη ευθύνη για τον συντονισμό όλων των φορέων και των δυνάμεων, είχε προτιμήσει να εξαφανιστεί – σε αντίθεση με τον υπουργό Ενέργειας που έδινε το «παρών». Και (γ) για τη μετά-την-κακοκαιρία-ανεμελιά:
Σήμερα, υπάρχει κάποιος υπεύθυνος, κλαδεύει κάποιος κλαδιά ή κόβει δένδρα που απειλούν το δίκτυο; Οχι. Ο γέγονε γέγονε, περασμένα ξεχασμένα – μέχρι την επόμενη κακοκαιρία… Είναι δύο κράτη σε συσκευασία ενός. Το ένα διευθύνεται από δημόσιους λειτουργούς. Το άλλο είναι το παραδοσιακό λάφυρο της εξουσίας.