Τι έχουν πάθει οι πανεπιστημιακοί; Με ελάχιστες εξαιρέσεις, εδώ και χρόνια παίρνουν δημόσια τον λόγο για να υπερασπιστούν ό,τι οι ίδιοι, από την άλλη, παραδέχονται πως αποτελεί την κακοδαιμονία του πανεπιστημίου. Με ελάχιστες εξαιρέσεις πάντα, τηρούν στάση ανοχής, αν όχι αποδοχής της ιδιότυπης τρομοκρατίας που βρίσκει ασυλία στα ιδρύματα. «Ιδιότυπη» αφού, ενώ κραδαίνει το ιδεολογικό της πρόσημο, στην πραγματικότητα δρα με το πρόσημο της κοινής αλητείας. Τους μπαχαλάκηδες δεν τους ενδιαφέρει να πετύχουν κάτι, δεν διεκδικούν. Απλώς θέλουν να επιβάλλουν τις ορέξεις τους. Ακόμη πιο ιδιότυπη αφού, σε αντίθεση με τη βαριά τρομοκρατία που κινδυνεύει με φυλακή, αυτή παραμένει ατιμώρητη.
Μόλις ένα μήνα μετά τον διασυρμό του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου, η Σύνοδος των Πρυτάνεων προσπαθούσε να αποτρέψει τη φύλαξη των πανεπιστημίων που πρότεινε το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας. Δεν χρειαζόμαστε βοήθεια. Τα βγάζουμε πέρα και μόνοι μας. Και μόλις την περασμένη εβδομάδα, που ο κ. Παπαϊωάννου, πρύτανης του Αριστοτελείου, τόλμησε να καλέσει την αστυνομία για να καθαρίσει τον χώρο από μια ομάδα καταληψιών, εφημερίδα της Αριστεράς τον στιγμάτισε ως «καταδότη». Ποιοι είναι οι συνάδελφοί του που είχαν το θάρρος να τον υπερασπιστούν;
Κατηγορούμε την πολιτική μας τάξη ότι φοβάται το πολιτικό κόστος. Αναρωτιέμαι αν ο φόβος της μπορεί να συγκριθεί με τη φοβική στάση της πανεπιστημιακής κοινότητας. Ενας νεοαριστερός κομφορμισμός, ο οποίος ακυρώνει την ίδια τη λειτουργία του λεγόμενου «πανεπιστημιακού δασκάλου». Δυστυχώς δεν είμαστε οι μόνοι. Η εκπαίδευση σε όλο τον δυτικό κόσμο εδώ και δεκαετίες υποχωρεί στον κομφορμισμό της κυρίαρχης σκέψης. Σε εμάς εδώ είναι η σκέψη της νεοαριστεράς. Είναι σε αποδρομή, όμως μην ξεχνάμε ότι το 2015 έβγαλε κυβέρνηση. Το 2019 την έριξε, όμως το πανεπιστήμιο δείχνει να μην κατάλαβε. Του φτάνει ο κομφορμισμός του.
Εμείς τους μπαχαλάκηδες κι οι άλλοι, οι καλύτερες οικογένειες, τις διεμφυλικές ταυτότητες, τον φυλετικό και τον πολιτισμικό σχετικισμό. Ολο το πλέγμα της πολιτικής ορθότητας που απλώνεται σαν κρούστα στους νευρώνες του εγκεφάλου και τους εγκλωβίζει στον νεοπουριτανισμό του. Μην ανησυχείτε, θα έρθει και σε εμάς με κάποια καθυστέρηση, όπως το #MeToo.
Μας σόκαρε εκείνη η αμόρφωτη δασκάλα στη βαθιά αμερικανική επαρχία που αρνείται να διδάξει Ομηρο γιατί τον θεωρεί σεξιστή. Δεν βγήκε από παρθενογένεση. Την έχουν φτιάξει γενιές δασκάλων που απαξιώνουν την κλασική παιδεία επειδή τη θεωρούν πυλώνα της αλαζονείας του δυτικού πολιτισμού. Ηδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 ο Μάρτιν Μπερνάλ εξέδωσε τη «Μαύρη Αθηνά» του. Εκεί υποστήριζε πως οι ρίζες του ελληνικού πολιτισμού είναι αφροασιατικές. Ο Αριστοτέλης διδάχθηκε τα Ηθικά Νικομάχεια από κάποιον φύλαρχο τον οποίο δεν γνωρίζουμε διότι τον λογόκρινε η αποικιοκρατία. Πώς να μην κάνω πλάκα; Του απάντησε η Μαίρη Λέφκοβιτς με δύο έργα, το «Αναθεώρηση της Μαύρης Αθηνάς» και το «Οχι πέρα από την Αφρική». Ελάχιστοι συνάδελφοί της την υπερασπίστηκαν.
Πριν από χρόνια, στη Γαλλία, ο ιστορικός Σιλβέν Γκουγκενχάιμ δημοσίευσε το «Ο Αριστοτέλης στο Ορος Σεν Μισέλ». Υποστήριζε ότι τα ελληνικά γράμματα διαδόθηκαν στη Δύση μέσα από τους αντιγραφείς χειρογράφων των μονών και όχι από τους Αραβες. Εγκλημα καθοσιώσεως. Μετά τον βομβαρδισμό που υπέστη από συναδέλφους του και τον έγκριτο Τύπο, όπως η Le Monde, αναγκάσθηκε να παραιτηθεί από το πανεπιστήμιο της Λυών όπου δίδασκε.
Τις προάλλες, η υπουργός Παιδείας της Γαλλίας υιοθέτησε τον όρο «ισλαμοαριστερισμός» και πρότεινε τη διερεύνηση της διείσδυσής του. Προς το παρόν, οι μόνες αντιδράσεις προέρχονται από πανεπιστημιακούς. Μεταξύ αυτών το CNRS (Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών), που δηλώνει ότι ο «ισλαμοαριστερισμός» δεν έχει επιστημονική ισχύ, άρα δεν είναι θέμα. Να θυμίσω απλώς ότι πέρυσι τέτοια εποχή είχε ακυρωθεί η παράσταση του έργου του Αισχύλου «Ικέτιδες» επειδή κάποιες οργανώσεις μαύρων θεώρησαν πως τα μακιγιάζ του χορού τούς υποτιμούσαν. Ας θυμίσω επίσης τη γλυκιά παράδοση του ήρωα της «Υπακοής» του Ουελμπέκ στο Ισλάμ. Καθηγητής είναι κι αυτός.
Υπάρχει πρόβλημα με το πανεπιστήμιο; Και βέβαια υπάρχει. Και το πρόβλημα δεν περιορίζεται στην πολιτική σύγκρουση των ημερών, το νομοσχέδιο και τις αστυνομίες. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Εχει να κάνει με τον κομφορμισμό του ανθρώπινου υλικού του, τις φοβίες του, τις εμμονές με τις οποίες τις συγκαλύπτουν και την υποκρισία. Το πανεπιστήμιο, ως θεσμός, όχι μόνον δεν μπορεί να παράγει σκέψη, αλλά λειτουργεί και ως μοχλός του σύγχρονου σκοταδισμού. Δεν λέω Μεσαίωνα, διότι ο Μεσαίων είχε τον Αριστοτέλη που εμείς προσπαθούμε να τον σβήσουμε από την παιδεία μας.
Υπάρχουν πανεπιστημιακοί που μπορούν να αντισταθούν; Ούτε ένας ούτε δύο. Το ζήτημα είναι να καταλάβουν πως δεν είναι μόνοι, στο έλεος των τρομοκρατών και της δειλίας των συναδέλφων τους. Να τους θυμίζουμε το χαμόγελο του Βολταίρου μπροστά στο Πάνθεον. Τον Μάη του ’68 του είχαν βάλει ένα σάντουιτς για να υποβαθμίσουν την αυθεντία του. Το σάντουιτς έφυγε, όμως το χαμόγελό του παραμένει.