Αν στη γενιά μου έπαιρνες κακό βαθμό και σε μάλωνε ο καθηγητής, το πιθανότερο είναι να σε μάλωναν και οι γονείς σου. Σήμερα, το πιθανότερο είναι οι γονείς σου να μαλώσουν τον καθηγητή που όχι μόνο τόλμησε να σου βάλει κακό βαθμό, αλλά σε μάλωσε κι από πάνω. Οπως λέει ο Πλάτων στο όγδοο βιβλίο της «Πολιτείας», η δημοκρατία εκφυλίζεται σε τυραννία όταν ο γονιός αρχίζει να φοβάται τα παιδιά του. «Φιλοσοφίες», θα μου πείτε. Και η ζωή είναι πάντα πιο μπροστά. Τον Στάθη Λιβαθινό δεν τον γνωρίζω ούτε προσωπικά ούτε θεατρικά. Ανήκει στη γενιά των σκηνοθετών και ηθοποιών που άρχισαν να ξεχωρίζουν όταν ο γιατρός μού είχε συστήσει αποχή από το θέατρο. Προ ετών, αν θυμάμαι καλά, είχα ασχοληθεί μαζί του, όταν είχε στήσει μια παράσταση με αποσπάσματα από το συγγραφικό έργο του Γιωτόπουλου. Δεν ήξερα καν ότι ο λυρικός υπουργός Ξυδάκης τον είχε διορίσει στο Εθνικό. Το έμαθα μόλις προχθές, όταν διάβασα πως υπέβαλε την παραίτησή του ζητώντας συγγνώμη από τους μαθητές και τις μαθήτριές του που τον καταγγέλλουν για αυταρχική συμπεριφορά και για ομοφοβικά σχόλια. Είναι οι ίδιοι που προ ημερών είχαν δώσει στη δημοσιότητα ένα κείμενο συμπαράστασης στον Κουφοντίνα. «Ο θάνατος ενός απεργού πείνας αποτελεί μαύρη κηλίδα σε μια χώρα που θέλει να λέγεται δημοκρατική, δίκαιη και πολιτισμένη», σημειώνουν μεταξύ άλλων.
Οσοι τον γνωρίζουν, τον περιγράφουν ως ταλαντούχο, υπερόπτη, με έντονο θυμικό. Τα περιστατικά που καταγγέλλουν δεν τα γνωρίζω. Μπορεί να έχουν δίκιο, όμως υιοθετούν τον νεοπουριτανισμό της πολιτικής ορθότητας για να το διεκδικήσουν. Πώς ακριβώς λειτουργεί η «ομοφοβία» στο θέατρο, μια τέχνη που ζει από την ελευθερία του λόγου και την αθυροστομία; Αύριο θα κρίνουν ότι ο Αριστοφάνης στις Θεσμοφοριάζουσες είναι ομοφοβικός. Δεν έχει δικαίωμα ένας καθηγητής να πει στον μαθητή του ότι είναι πολύ κακός; Εως απαράδεκτος; Να καταλάβει όσο είναι νωρίς ότι δεν κάνει για το σανίδι; Τα μπαρ είναι γεμάτα από εργαζόμενους που νόμισαν πριν από χρόνια ότι τους περιμένει το Μπρόντγουεϊ.
Στο έργο του Ροζέ Βιτράκ «Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία» ο εννιάχρονος Βικτόρ ανακαλύπτει τον κόσμο. Σε τέσσερις ώρες έχει εξαντλήσει τη ζωή του και πεθαίνει. Φοβάμαι ότι αυτά τα νέα παιδιά του Εθνικού εξαντλούν με αντίστοιχο τρόπο τη θεατρική τους σταδιοδρομία. Και αυτό είναι το πρόβλημα που οφείλει να αντιμετωπίσει και να λύσει η διοίκηση της δραματικής σχολής. Η οποία, πανικόβλητη, αποδέχθηκε τον οστρακισμό του καθηγητή. Η ζημιά που έχει κάνει η υπόθεση Λιγνάδη δεν περιορίζεται στον ίδιο και σε ό,τι έκανε ή δεν έκανε. Είναι μακροχρόνια και δεν θα χάσει μόνον η τέχνη του θεάτρου. Το δηλητήριο της τρομοκρατίας απειλεί την ελευθερία όλων μας.