Ανάμεσα στα θετικά της σύγχρονης τεχνολογίας περιλαμβάνεται σίγουρα εκείνο της δυνατότητας να καταγράφονται ζωντανά παραβιάσεις των δικαιωμάτων των πολιτών. Μια τέτοια στιγμή ήταν και η προχθεσινή, στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, όπου άνδρες της Ελληνικής Αστυνομίας έκαναν μια οφθαλμοφανή κατάχρηση της εξουσίας που τους δίνει το εθνόσημο που φορούν. Η αφετηρία ήταν εξ αρχής ανόητη, καθώς «διακινήθηκε» ότι οι αστυνομικοί δέχθηκαν επίθεση από υπέρτερες αριθμητικά δυνάμεις. Στη συνέχεια όμως κυκλοφόρησαν παντού τα βίντεο. Την ανοησία ακολούθησε η ευθυνοφοβία, καθώς δόθηκε εντολή για τη γνωστή ΕΔΕ, και την ευθυνοφοβία η σύγχυση. Ακολούθησε, βεβαίως, η εκ των υστέρων διαχείριση, που κατά κανόνα κάνει τα πράγματα χειρότερα αφού επιχειρείται να εξηγηθούν τα ανεξήγητα.
Δεν έχουν κλείσει ούτε τρεις εβδομάδες από ένα άλλο φαινόμενο, εκείνη τη φορά φυσικό. Για ημέρες ολόκληρες, δεκάδες χιλιάδες σπίτια στα βόρεια προάστια έμεναν χωρίς ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, Ιντερνετ. Η ευθύνη για την κοπή των πεύκων και τη διατήρηση του δικτύου σε καλή κατάσταση έγινε «μπαλάκι του πινγκ πονγκ» κατά την τηλεοπτική αργκό. Ακόμη και σήμερα, κλαδιά και δέντρα είναι στοιβαγμένα στο έδαφος και περιμένουν τους αρμοδίους να τα μαζέψουν.
Και σε αυτές τις δύο στιγμές υπάρχει ένα κοινό στοιχείο, το οποίο φαίνεται ότι πολλοί αδυνατούν να αντιληφθούν. Εχει περάσει ένας χρόνος πανδημίας, όπου κάθε έννοια ομαλότητας του κοινωνικού και οικονομικού βίου έχει ανατραπεί. Αυτό σημαίνει ότι οποιοδήποτε πρόβλημα επικάθεται πάνω σε αυτό το φορτίο έντασης, λειτουργεί σωρευτικά και έχει κίνδυνο να εκραγεί επί δικαίους και αδίκους.
Το αίσθημα αδικίας και αγανάκτησης ενισχύει κάτι το οποίο στην Ελλάδα τείνει τα τελευταία πέντε χρόνια να γίνει τοπική ιδιαιτερότητα. Κανένας δεν αισθάνεται αρκετά υπεύθυνος ώστε να παραιτηθεί. Ή έστω να «πάρει το κεφάλι» κάποιου αρμοδίου. Να δώσει, δηλαδή, το παράδειγμα ότι υπάρχει ευθιξία. Μια παραίτηση δεν κατατίθεται για να «εκτονώσει» τη «λαϊκή οργή» ή να «ικανοποιήσει το κοινό περί δικαίου αίσθημα». Οι παραιτήσεις στις δημοκρατίες έχουν ως υπέρτερο σκοπό να δείξουν ότι οι προσωρινοί διαχειριστές της δημόσιας εξουσίας αντιλαμβάνονται πως έκαναν κάποιο πολύ σοβαρό λάθος, που αποτελεί παραβίαση του πλαισίου κανόνων της υπηρεσίας την οποία ανέλαβαν. Μπορεί κάποιες φορές οι παραιτήσεις να είναι υπερβολικές και άδικες, ιδίως αν έχει γίνει έργο. Στις χώρες της Ε.Ε. ειδήσεις για παραιτήσεις πολιτικών προσώπων και κρατικών αξιωματούχων για λάθη περνούν στα χαμηλά, διότι θεωρούνται περίπου αυτονόητες. Αυτή, ναι, θα ήταν μια κάποια «κανονικότητα».