Υπάρχει σχέδιο. Το σχέδιο το έχει καταρτίσει η κυβέρνηση με σκοπό –σύμφωνα με τον τομεάρχη Εσωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ, Χρήστο Σπίρτζη– «να πατάξει το δημοκρατικό φρόνημα του λαού». Σύμφωνα με άλλους συντρόφους του Σπίρτζη, η κυβέρνηση θέλει να συσπειρώσει τους συντηρητικούς νοικοκυραίους. Ή θέλει να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη – να την κάνει, με τη φαντασμαγορία της βίας, να ξεχάσει την πανδημική της καθήλωση. Ή μπορεί και όλα μαζί τα παραπάνω.
Υπάρχει σχέδιο, αλλά είναι σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ. Σύμφωνα με την κυβερνητική εκδοχή, η αξιωματική αντιπολίτευση θέλει να δημιουργήσει συνθήκες κοινωνικής αναταραχής για να δυσκολέψει την επάνοδο στη μεταπανδημική κανονικότητα. Οργανώνει τα επεισόδια για να σαμποτάρει την κυβέρνηση.
Δεν χρειάζεται κόπος για να αποδομήσει κανείς αυτή τη σεναριολογία για το ποιος «σχεδιάζει» τα επεισόδια. Για να πιστέψεις σε κυβερνητικό σχέδιο όξυνσης, πρέπει να υιοθετήσεις το σενάριο ότι ο αστυνομικός που έβγαλε κλομπ στη Νέα Σμύρνη είχε λάβει εντολή να βιντεοσκοπηθεί δέρνοντας έναν πολίτη. Ομοίως, για να πιστέψεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται βάσει σχεδίου, πρέπει να του αποδώσεις τη δυνατότητα να οργανώνει και να κινητοποιεί τους συνδέσμους φιλάθλων της Αττικής, που πρωταγωνίστησαν στα πρόσφατα επεισόδια.
Κανένα από τα δύο κόμματα δεν φαίνεται να ελέγχει τις δυνάμεις που έχουν απελευθερωθεί τις τελευταίες ημέρες. Τίνος είναι, λοιπόν, η βία;
Το ότι η βία δεν υπακούει σε σχέδιο δεν σημαίνει ότι είναι πολιτικά ορφανή. Δεν κηδεμονεύεται, αλλά της παρέχεται εκ των υστέρων η θαλπωρή της πολιτικής δικαιολόγησης. Η λογική του «έσπειραν ανέμους, θερίζουν θύελλες» κάνει ακριβώς αυτό: παρέχει στη βία του χουλιγκανισμού νομιμοποιητικό μανδύα δικαιώνοντάς την ως θεμιτή αντίδραση. Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ελέγχει τις δυνάμεις που αβαντάρει. Αλλά αυτό αποβαίνει ακόμη πιο επικίνδυνο. Το παράδειγμα της Νέας Σμύρνης είναι ενδεικτικό: Πρώτα ανοίχτηκε το πεδίο στους χούλιγκαν να «ξεμουδιάσουν» – μετά ένα χρόνο αποχής από την εξέδρα. Mετά, τους χορηγήθηκε το παράσημο της «οργής λαού». Και ύστερα από δύο ημέρες, αφότου είχαν βγει οι κουκούλες, το κόμμα θυμήθηκε να αποκηρύξει τους «οργισμένους».
Παρότι η αξιωματική αντιπολίτευση μοιάζει να επωμίζεται μόνη της την ηθικοπολιτική αυτουργία των μπάχαλων, δεν είναι αυτονόητο ότι στο τέλος θα της καταλογιστεί. Το ερώτημα με βάση το οποίο θα γίνει ο επιμερισμός του πολιτικού κόστους δεν είναι μόνο το «τίνος είναι βία;»· είναι κυρίως το «τίνος είναι η κοινωνική ειρήνη;».
Οι δυνάμεις του χάους μπορεί να μην ελέγχονται από τους πολιτικούς τους σπόνσορες. Πρέπει, όμως, να ελεγχθούν από την κυβέρνηση, εάν θέλει να συνεχίσει να εκπροσωπεί εκείνη το πλειοψηφικό αίτημα για κοινωνική ειρήνη. Ασφάλεια δεν είναι να πέφτει κάθε μέρα ξύλο. Είναι να μη χρειάζεται πια να πέφτει ξύλο.
Χρήστος Σπίρτζης: Χούλιγκαν
2' 3" χρόνος ανάγνωσης
