Ηταν ευτύχημα για την Ιστορία και δυστύχημα για το μετεμφυλιακό παρακράτος το γεγονός ότι δεν υπήρχε νομοθεσία για τα προσωπικά δεδομένα τη δεκαετία του 1960. Ετσι, τρεις γενναίοι δημοσιογράφοι (Γιώργος Ρωμαίος, Γιάννης Βούλτεψης, Γιώργος Μπέρτσος) μπόρεσαν να αποκαλύψουν και να δημοσιοποιήσουν το γεγονός ότι οι Σπύρος Γκοτζαμάνης και Μανώλης Εμμανουηλίδης, οι οποίοι δολοφόνησαν τον βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη, ανήκαν σε μια συλλογικότητα ονόματι «Καρφίτσα», που είχε στενές σχέσεις με την αστυνομία.
Η Ιστορία δεν έγραψε ότι «ο βουλευτής της της ΕΔΑ Γρ. Λ. σκοτώθηκε σε τροχαίο που ενεπλάκησαν οι Σπ. Γκ. και Μ. Ε.». Οι αναγνώστες των εφημερίδων εκείνου του καιρού –και μαζί με αυτούς οι ιστορικοί– έμαθαν και άλλα προσωπικά στοιχεία των κατηγορουμένων, όπως ότι ο Γκοτζαμάνης ήταν βίαιος που χτυπούσε συνέχεια τη σύζυγό του και αγαπούσε πολύ το ούζο· ο Εμμανουηλίδης είχε διοριστεί με πολιτική παρέμβαση της τοπικής ΕΡΕ Θεσσαλονίκης σε παιδική κατασκήνωση, όπου κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε για τον βιασμό ενός παιδιού.
Δεν εννοούμε, φυσικά, ότι τα θλιβερά γεγονότα της Νέας Σμύρνης έχουν τη διάσταση που τελικώς πήρε η υπόθεση Λαμπράκη. Λέμε «τελικώς πήρε», διότι ήταν η απρόσκοπτη δημοσιογραφική έρευνα που αποκάλυψε τους μηχανισμούς του παρακράτους, πώς αυτοί λειτούργησαν και για να επιφέρουν το δολοφονικό αυτό αποτέλεσμα. Ας σκεφθούμε μόνο τα «προσωπικά δεδομένα» των μετακινήσεων του διοικητή του αστυνομικού τμήματος Τούμπας Εμμανουήλ Καπελώνη, που το πρωί, πριν από την επίθεση στον Λαμπράκη, επισκέφθηκε την πιάτσα των τρικύκλων του Γκοτζαμάνη.
Καλώς η κακώς, ο συλληφθείς και αδίκως δαρθείς πολίτης της Νέας Σμύρνης έγινε πρόσωπο δημοσίου ενδιαφέροντος. Το ίδιο και ο τραμπούκος με στολή που τον έδειρε. Αν ο τελευταίος ανήκε στη «συλλογικότητα» Χρυσή Αυγή, δεν θα έπρεπε να το ξέρουμε; Για την ακρίβεια, παλιότερα η δημοσιογραφική έρευνα είχε φέρει στο φως χρυσαυγίτες να συνδράμουν το έργο των ΜΑΤ σε διάφορες διαδηλώσεις. Τότε, ορθώς δημοσιεύτηκαν ονόματα και φωτογραφίες, διότι έτσι προχωράει η έρευνα και γίνεται εφικτός ο δημοκρατικός έλεγχος. Αλλά, από την άλλη πλευρά, αυτοί οι χρυσαυγίτες μάνα ή «προσωπικά δεδομένα» δεν είχαν;
Οι υπερβολές με τα «προσωπικά δεδομένα», σε δημόσιες υποθέσεις, πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνουν. Το πρόβλημα κατά την παρελθούσα δημοσιογραφική κάλυψή τους δεν ήταν η ταυτότητα των κατηγορουμένων, που τελικώς λογοκρίνεται διά νόμου, αλλά τα επίθετα που τη συνόδευαν «πατέρας-τέρας», «αιμοδιψής δολοφόνος» κ.λπ. Και αν δεν μπορούμε να τελειώνουμε με τις υπερβολές, τουλάχιστον να συνεννοηθούμε. Δεν μπορεί οι μισοί κατηγορούμενοι να καλύπτονται από τον νόμο και οι άλλοι μισοί να αποκαλύπτονται από τη λαϊκή βούληση…