Τη φράση του τίτλου είπε χθες στη Βουλή ο υπουργός Ανάπτυξης, Αδωνις Γεωργιάδης: «Είναι ζήτημα αστικής ευγένειας». Ηταν η απάντησή του στην κατηγορία όχι μόνο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και των πολιτών, της κοινής γνώμης, στην οποία υποτίθεται ότι λογοδοτεί, γιατί έλαβε ειδική άδεια για να γίνει νονός στον Αγιο Διονύσιο εν μέσω σκληρού lockdown. «Δεν πρέπει να χάσουμε την ανθρωπιά μας και δεν θα γίνουμε γουρούνια επειδή θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να κυλιστούμε στη λάσπη», ήταν το επιχείρημα του υπουργού στις πιέσεις να δώσει εξηγήσεις για την ειδική μεταχείριση.
Καμιά φορά, οι διορθωτικές απαντήσεις της κυβέρνησης είναι ακόμη χειρότερες και από τις πράξεις-παραβάσεις αυτές καθαυτές. Το έκανε τον περασμένο μήνα και ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, στην υπόθεση της Ικαρίας. Οταν στη συνέντευξη στον Αλέξη Παπαχελά ρωτήθηκε επανειλημμένως εάν θέλει να ζητήσει συγγνώμη για τις εξοργιστικές εικόνες συνωστισμού, επέμεινε ότι δεν υπάρχει λόγος, αφού «δεν πήγα στην Ικαρία για διακοπές. Ημουν μόνο με τους συνεργάτες μου. Οι ίδιοι που ήταν στη βεράντα ήταν και στο ελικόπτερο». Στη συνέχεια, δε, εγκάλεσε τον ΣΥΡΙΖΑ για υποκρισία. Και σε αυτήν την περίπτωση η ενόχλησή του ήταν έκδηλη, σαν να χάθηκε και πάλι η αστική ευγένεια εκ μέρους των ΜΜΕ και των πολιτών που αγανακτούν με τη διακριτική αντιμετώπιση κυβερνητικών παραγόντων.
Ανάλογη νύξη υπήρξε στη δήλωση επανόρθωσης(;) της ψήφου του ευρωβουλευτή της Ν.Δ. Στέλιου Κυμπουρόπουλου κατά των αμβλώσεων. «Αν η μάνα μου είχε δει ότι είμαι ανάπηρος, θα με σκότωνε ή όχι;» αναρωτήθηκε. Είπε δηλαδή φωναχτά κάτι που όλοι σκεφτήκαμε μέσα μας, αλλά από… αστική ευγένεια δεν ξεστομίσαμε. Μόνο που η προσωπική οδύσσεια ενός ανθρώπου δεν νομιμοποιεί μια τόσο κατάφωρη παραβίαση του δικαιώματος των γυναικών να έχουν τον απόλυτο έλεγχο στα σώματά τους.
Η δουλειά των πολιτών δεν είναι να είναι ευγενικοί και διακριτικοί, να επιδεικνύουν «αστική ευγένεια» για να μη διαταράξουν τα μυστήρια, τις εξορμήσεις και τα υπαρξιακά των πολιτικών. Και δουλειά των πολιτικών είναι να παράγουν πολιτική και ενίοτε να πείθουν με τη στάση ζωής τους τους ψηφοφόρους ότι αυτό για το οποίο νοιάζονται είναι το κοινό καλό, όχι το προσωπικό τους συμφέρον ή εκείνο των ημετέρων.