Η συνταγματική δέσμευση για συμμετοχή στις εκλογές των Ελλήνων του εξωτερικού που είναι γραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους έμεινε για δεκαετίες χωρίς εφαρμοστικό νόμο. Η Ν.Δ. υποσχέθηκε προεκλογικά την «ψήφο στους αποδήμους» με επιστολική ψήφο. Μετεκλογικά, εκβιάστηκε από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ που επέβαλαν περιορισμούς στο δικαίωμα ψήφου των αποδήμων και επαχθείς όρους στη διαδικασία ψηφοφορίας. Ετσι, σε αυτούς που μπορούν να ψηφίζουν χωρίς περιορισμούς αν ταξιδέψουν στην Ελλάδα, τα κόμματα της Αριστεράς στερούν το δικαίωμα ψήφου, εκτός αν έχουν υποβάλει φορολογικές δηλώσεις τα τελευταία χρόνια και έχουν ζήσει δύο χρόνια από τα τελευταία 35 στην Ελλάδα. Επιπλέον, ο παρών νόμος επιβάλλει να ψηφίζουν οι απόδημοι στα προξενεία της Ελλάδας, ακόμα και αν ζουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το τοπικό προξενείο (π.χ. το κοντινότερο προξενείο για τους Ελληνες της Μοντάνα είναι αυτό του Σαν Φρανσίσκο, 1.860 χιλιόμετρα απόσταση). Είναι προφανές ότι οι επαχθείς όροι φτιάχτηκαν ακριβώς για να μην ψηφίζουν πολλοί Ελληνες του εξωτερικού, ιδιαιτέρως της Αμερικής. Η κατάργηση των περιοριστικών όρων που προσπαθεί τώρα η κυβέρνηση είναι προφανώς σωστή. Αλλά δεν φτάνει. Πρέπει να νομοθετηθεί η επιστολική ψήφος για όλους τους Ελληνες του εξωτερικού που είναι γραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους, όπως γίνεται σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη και στις ΗΠΑ.
⇒ Διαβάστε επίσης: Η ψήφος των αποδήμων δεν θα έπρεπε να διχάζει
Η επιστολική ψήφος θα λύσει μια και καλή το θέμα ψηφοφορίας των αποδήμων που είναι γραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους. Αλλά αυτοί αποτελούν μικρή μειοψηφία των Ελλήνων της διασποράς που οι πιο πολλοί είναι δεύτερης και παλαιότερης γενιάς. Αλλοι μιλούν ελληνικά, άλλοι όχι, άλλοι ξέρουν την ελληνική καταγωγή τους, άλλοι την ψάχνουν. Η Ελλάδα τούς είχε εγκαταλείψει για πολλές γενιές. Η σημερινή κυβέρνηση προσπαθεί να δημιουργήσει τη γέφυρα με το υφυπουργείο Απόδημου Ελληνισμού.
Κάθε άλλο πάρα εύκολο είναι.
Η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας, ιδιαιτέρως με την αστάθεια των τελευταίων ετών, επιβάλλει την ισχυρή παρουσία των θέσεών της στις ΗΠΑ. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα χρειάζεται ισχυρό λόμπι από επαγγελματίες που θα προβάλλουν τις ελληνικές θέσεις στην εξωτερική πολιτική, θα βοηθούν να γραφτούν στα ΜΜΕ άρθρα φιλικά προς την Ελλάδα και εχθρικά προς τις πολιτικές της Τουρκίας. Μα, θα μου πείτε, δεν φτάνει να μας εκπροσωπεί ο Αρχιεπίσκοπος και στις 25 Μαρτίου να παίζουν μπουζούκια στον Λευκό Οίκο ή να δίνουμε το επίθετο «Μπαϊντενόπουλος» στο σημερινό πρόεδρο; Δυστυχώς αυτά είναι εντελώς ανεπαρκή. Ο Αρχιεπίσκοπος έχει άλλα κύρια καθήκοντα και υποχρεώσεις. Τα μπουζούκια, η οικειότητα και τα ελληνικά επίθετα στον πρόεδρο δίνουν την ψευδαίσθηση της επιτυχίας. Αλλά η υποστήριξη από τις ΗΠΑ είναι για τη σημερινή Ελλάδα όσο σημαντική ήταν η υποστήριξη της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας το 1821. Παρά τις συνεχείς γκάφες του Ερντογάν, δεδομένων των γεωπολιτικών συσχετισμών, οι ΗΠΑ δεν έχουν αποφασίσει την πλήρη στήριξη των ελληνικών θέσεων. Για αυτό, πρέπει να κάνουμε τη μέγιστη προσπάθεια επιρροής στις ΗΠΑ. Να ξοδέψουμε χρήματα, να προσλάβουμε μη Ελληνες επαγγελματίες λομπίστες, να δημιουργήσουμε επιρροή υπέρ της Ελλάδας στα ΜΜΕ των ΗΠΑ, στο βαθύ κράτος των ΗΠΑ, στην αμερικανική κυβέρνηση. Η Τουρκία ξοδεύει 100 εκατ. τον χρόνο σε λόμπι στην Αμερική. Σε αυτό πρέπει να τη μιμηθούμε.
* Ο κ. Νίκος Οικονομίδης είναι καθηγητής στο Stern School of Business του NYU.