Σε αυτό το παράξενο μεσοδιάστημα, από τον βαθύ χειμώνα του τρίτου κύματος στο σταδιακό άνοιγμα της οικονομικής δραστηριότητας και στην επιτάχυνση της εμβολιαστικής επιχείρησης, παρατηρώ δύο βασικές κατηγορίες κοινωνικής συμπεριφοράς. Στην πρώτη φαίνεται να ανήκει η πλειοψηφία: όσοι δεν βλέπουν την ώρα να επιστρέψουν στη ζωή όπως την άφησαν τον Μάρτιο του 2020, ο κόσμος που πλημμύρισε καφέ, εστιατόρια, εμπορικούς δρόμους, πάρκα και παραλίες το Σαββατοκύριακο· ο κόσμος που σχεδιάζει τις διακοπές του ή το πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό. Είναι μια πλειοψηφία εξωστρεφής και δυναμική που κάνει θόρυβο με την ανυπομονησία της. Αλλά ποιος μπορεί να την κατηγορήσει;
Ωστόσο, διακρίνω κι ένα διαφορετικό μοντέλο διαχείρισης της νέας κανονικότητας. Εδώ θα βρούμε συμπολίτες μας που δεν δείχνουν τόσο βιαστικοί να ξεχυθούν σε πλατείες και πεζόδρομους, περισσότερο διστακτικοί να απολαύσουν όσα θεωρητικά στερήθηκαν στη διάρκεια του δεύτερου lockdown. Αν καθίσεις και συζητήσεις μαζί τους, διακρίνεις ήδη ίχνη νοσταλγίας για το περασμένο, άχαρο διάστημα. Μα τι ακριβώς (τους) συμβαίνει; Πρόκειται για μισάνθρωπους; Για κεκαλυμμένους «ψυχασθενείς»; Πώς είναι δυνατόν να μελαγχολούν στην προοπτική μιας δειλής έστω επιστροφής στη ζωή όπως την ξέραμε;
Κι όμως: η συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία αυτής της κατηγορίας ανθρώπων είναι ψυχικά υγιής και κοινωνικά δραστήρια. Φαίνεται, όμως, ότι η δική τους εμπειρία από τα διαδοχικά κλεισίματα ήταν διαφορετική από των περισσότερων άλλων. Σαν η καραντίνα, η αναστολή κοινωνικών υποχρεώσεων και η εργασία από το σπίτι να άνοιξαν ξαφνικά παράθυρα σε σενάρια ζωής που δεν είχαν υποψιαστεί ποτέ. Ξεπρόβαλε από το πουθενά μια καθημερινότητα στην οποία αισθάνονταν ότι είχαν περισσότερο έλεγχο. Ο χρόνος έγινε περισσότερος και αυτή η αναπάντεχη διαστολή πρόσφερε νέες ευκαιρίες για δοκιμές, προσαρμογές και καινούργιες εμπειρίες. Και τώρα που η «παλιά ζωή» ανακάμπτει ώς ένα βαθμό, βιώνουν τη νέα κανονικότητα ως απειλή. Μια απειλή που μπορεί να τους πάρει από τα χέρια ό,τι «κέρδισαν» τους 15 πολύ δύσκολους πρώτους μήνες της πανδημίας.
Το ερώτημα είναι: ο κόσμος που αναδύεται από τα συντρίμμια της υγειονομικής κρίσης θα έχει χώρο και για αυτούς τους «παράξενους» ανθρώπους; Φαίνεται πως ναι. Μεγάλες επιχειρήσεις δείχνουν πρόθυμες να προσφέρουν στους εργαζομένους τους την εναλλακτική της τηλεργασίας. Η μεταφορά της επαγγελματικής δραστηριότητας στο Διαδίκτυο είναι πιο εύκολη από ποτέ. Οι ψηφιακοί νομάδες δείχνουν να ήρθαν για να μείνουν. Οι επιλογές αυξάνονται. Για όλους. Ευτυχώς.