Η οικολογική καταστροφή στα Γεράνεια Ορη ήταν καταδικασμένη να απασχολήσει την κοινή γνώμη όσο τα κανάλια μετέδιδαν τις φριχτές εικόνες από τον τόπο του μαρτυρίου. Το πυκνό δάσος που ξεπρόβαλλε βόρεια του Λουτρακίου και αγκάλιαζε τις καταπράσινες πλαγιές μέχρι το Αλεποχώρι δεν ήταν ένας διάσημος, αναγνωρίσιμος προορισμός ακόμη και για πολλούς Αθηναίους, που αγνοούν εντελώς τις δυτικές παρυφές του νομού τους. Ηταν ωστόσο ένα αυθεντικό κομμάτι αττικής γης (ακόμη και αν το μεγαλύτερο τμήμα του ανήκει διοικητικά στην Κορινθία), που συνδύαζε πεύκο και θάλασσα και, κυρίως, είχε διασωθεί από τις μεγάλες πυρκαγιές που κατατρώγουν τα τελευταία 40 χρόνια έναν από τους πιο προικισμένους νομούς της χώρας. Το απέδωσε θαυμάσια, με ακρίβεια και τη σωστή συναισθηματική θερμοκρασία ο παλιός καλός συνάδελφος εδώ στην «Καθημερινή» Στέλιος Κοπανίδης σε ανάρτησή του στο Facebook, όπου έγραψε, ανάμεσα σε άλλα: «Ενα σπάνιο οικοσύστημα σχηματισμένο στα βάθη του χρόνου, κατοικία ενδημικών ειδών χλωρίδας και πανίδας δεν υπάρχει πια. Εβδομήντα χιλιάδες στρέμματα δασικής έκτασης και αγροτοκαλλιεργειών έγιναν στάχτη. Ενα οικοσύστημα, ενταγμένο στο πρόγραμμα Νatura 2000, με θαυμαστή ποικιλομορφία που ανέδιδε κάθε εποχή του χρόνου χρώματα και αρώματα χάθηκε σ’ ένα κλάσμα του δευτερολέπτου της γεωλογικής του ηλικίας. Πλατάνια, έλατα, αγριελιές, αγριοαμυγδαλιές, πεύκα, φιλίκια, σχίνα εκριζώθηκαν από τον αρχέγονο τόπο τους και μαζί τους έφυγαν φιδαετοί, γεράκια, σαΐνια, πετρίτες, κούκοι, βραχοκιρκίνεζα».
Το όνομα Γεράνεια, μας θυμίζει ο αγαπητός Στέλιος, προήλθε από τον Παυσανία, ο οποίος ανέφερε ότι η χερσαία απόληξη της γης των Μεγάρων ονομαζόταν Γερανία γιατί το σχήμα της παρέπεμπε σε λαιμό γερανού. Οι γερανοί, άλλωστε, σύμφωνα με τη μυθολογία, οδήγησαν τον Μέγαρο στον τόπο αυτό για να σωθεί κατά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. «Στα Γεράνεια των κοιλάδων και των μικρών δυσπρόσιτων χαραδρών διαβιούσαν χίλια είδη χλωρίδας, με χαρακτηριστικότερα τις κυανές παπαρούνες, τα αγριογαρίφαλα, τις καμπανούλες, τις κενταύριες, τις ορχιδέες. Στη δασώδη εξοχή του ορεινού όγκου ζούσαν αηδόνια, κουκουβάγιες, γκιώνηδες, πέρδικες, μπεκάτσες, τσαλαπετεινοί, τρυγόνια, κοκκινολαίμηδες, τσίχλες, σταρήθρες, χρυσοβασιλίσκοι, ενώ στα τρεχούμενα νερά και γύρω απ’ αυτά υπήρχαν χελώνες, σαλαμάνδρες, φρύνοι, βάτραχοι». Ολα αυτά χάθηκαν μέσα σε τρεις ημέρες. Σε μια φωτιά που ξεκίνησε λίγο μετά το σούρουπο, με 4 μποφόρ, που ξέφυγε γιατί δεν είχε γίνει τίποτα για να μην ξεφύγει εάν δυνάμωνε ο άνεμος. Το παρθένο δάσος, άκαυτο για περισσότερο από σχεδόν μισόν αιώνα, αφέθηκε στην τύχη του χωρίς αντιπυρικές ζώνες, χωρίς τη στοργή μιας κοινωνίας που νοιάζεται.