Το ταξίδι του Νίκου Δένδια στο Σότσι επανέφερε στο προσκήνιο τους «ξεχασμένους» Ελληνες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης.
Εκεί, στα ρωσικά παράλια της Μαύρης Θάλασσας, στις σχεδόν άγνωστες σε εμάς, αλλά με προαιώνια ελληνική παρουσία, πόλεις όπως η Ανάπα, το Γκέρτζλικ και τα πέριξ αυτών χωριά, ο Ελληνας ΥΠΕΞ (θα πρέπει να…) έζησε κάποιες από τις πιο συγκινητικές στιγμές στην υπουργική του διαδρομή, με τους χιλιάδες ομογενείς να του επιφυλάσσουν θερμή υποδοχή. Τον καλωσόρισαν με ανοιχτές αγκαλιές, δάκρυα χαράς και στο χέρι την ελληνική σημαία.
Ηταν εκεί ο Ιάσων, η Ελλάδα, η Αθήνα (εκτός από την Αθηνά), η Μήδεια, ο Φρίξος, ο Οδυσσέας. Με αυτά τα ονόματα βάφτιζαν και εξακολουθούν να βαφτίζουν και σήμερα τα παιδιά τους οι Ελληνες της Μαύρης Θάλασσας, της αρχαίας Κολχίδας, του Καυκάσου.
«Η Ελλάδα είναι δίπλα σας και σας ευγνωμονεί γιατί κρατήσατε ζωντανή τη θύμησή της εδώ», τους είπε, μεταξύ άλλων, μεταφέροντας μήνυμα του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο Νίκος Δένδιας. Δασκάλους και βιβλία, για να μάθουν τα παιδιά τους ελληνικά, του ζήτησαν εκείνοι. Επρεπε να πάει στο Σότσι ο ΥΠΕΞ για να ξαναθυμηθούμε τους λησμονημένους Ελληνες της Μαύρης Θάλασσας, αυτούς που απέμειναν από τη μεγάλη φυγή της δεκαετίας του ’90, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης. Κάποια στιγμή στο μέλλον, ίσως η εξωτερική πολιτική μας θα πρέπει να συζητήσει για την εν θερμώ επιλογή της Αθήνας να ενθαρρύνει και να διευκολύνει το άδειασμα της περιοχής των παράλιων του Ευξείνου Πόντου από την προαιώνια παρουσία του ελληνικού στοιχείου. Οι εθνικιστικές συγκρούσεις (Αμπχαζία, Οσετία, Γεωργία, Ουκρανία) δεν είχαν στόχο τους Ελληνες ώστε να σπεύσουμε, ακόμη και με θεαματικά ναυτικά εγχειρήματα, να τους φέρουμε στην Ελλάδα και να τους εγκαταλείψουμε στην τύχη τους, στο Μενίδι και στη Θράκη. Οι Ελληνες της Σοβιετικής Ενωσης κατείχαν νευραλγικές θέσεις στις τοπικές κοινωνίες, στη διανόηση, στα κέντρα εξουσίας. Λάμβαναν ή επηρέαζαν σημαντικές αποφάσεις, διαμόρφωναν εξελίξεις. Θα μπορούσαν, εφόσον η μητέρα πατρίδα ενίσχυε οικονομικά, πολιτικά, την παραμονή τους, να γίνουν ένα ισχυρό ελληνικό προγεφύρωμα, εργαλείο της εξωτερικής μας πολιτικής στη νέα γεωπολιτική πραγματικότητα που διαμορφώνεται στην περιοχή, η οποία μας επηρεάζει άμεσα. Δεν τα σταθμίσαμε σωστά όλα αυτά τότε. Ας μην εγκαταλείψουμε και αυτούς που απέμειναν, διατηρώντας άσβεστο το καντήλι των Μεγαρέων, των Μιλησίων, των Ποντίων. Και δασκάλους και βιβλία έχουμε χρέος να τους στείλουμε και (γιατί όχι;) με ελληνικά διαβατήρια να τους εφοδιάσουμε.