Στο νησί του Αργοσαρωνικού όπου έχω την τύχη να φιλοξενούμαι τις τελευταίες ημέρες, η θερμοκρασία, αν και υψηλή, είναι ανεκτή. Παρότι σήμερα το πρωί όλοι καταριόντουσαν τον αφόρητο καύσωνα, μάλλον επειδή το είχαν ακούσει στην τηλεόραση. Η θάλασσα είναι ζεστή, όπως μου αρέσει, αφού μπορώ να κολυμπάω άκοπα για μία ώρα. Το φαγητό είναι καλό, αν και η παρατήρηση μάλλον περιττεύει, αφού οι κακές ταβέρνες στα νησιά είναι εξίσου σπάνιες με τους κακούς ηθοποιούς στο αγγλικό θέατρο. Ο θόρυβος είναι βιώσιμος. Το σημειώνω αυτό διότι το ελληνικό καλοκαίρι προσφέρει θόρυβο εξίσου γενναιόδωρα με τον ήλιο. Τα μέτρα μάλλον χαλαρά. Ομως, όπως μου είπαν, σχεδόν το σύνολο των κατοίκων του νησιού έχει εμβολιασθεί. Με δυο λόγια, οι συνθήκες μου επιτρέπουν να γράφω, να διαβάζω, να γυμνάζομαι, να τρώω και να πίνω σε ένα περιβάλλον το οποίο θα μπορούσα να αποκαλέσω ιδανικό, αν πίστευα πως είναι δυνατόν να υπάρξουν ιδανικά περιβάλλοντα. Γι’ αυτό και δεν ξέρω αν η έλλειψη που αισθάνομαι τις τελευταίες μέρες οφείλεται στη γενική παραδοχή ότι δεν υπάρχουν ιδανικές καταστάσεις ή είναι βιωματική. Πάντως, συνειδητοποίησα εδώ και δυο-τρεις μέρες πως κάτι λείπει από την καθημερινότητά μου. Αν και το νησί απέχει μόλις μία ώρα με το ιπτάμενο από τον Πειραιά, μοιάζει σαν να βρίσκεται σε άλλον κόσμο ή, για την ακρίβεια, σε άλλη εποχή. Στους δρόμους δεν κυκλοφορούν γυναίκες με μαντίλα. Και έχω μέρες να αντικρίσω τις πολυμελείς οικογένειες των μεταναστών με τους πλαστικούς μπόγους που ψάχνουν την τύχη τους ξαπλωμένοι στα παρτέρια της πλατείας Βικτωρίας.
Πριν βιαστείτε να με λούσετε με τα γνωστά κοσμητικά επίθετα, ας λάβετε υπόψη ότι η μόνιμη κατοικία μου είναι στην πλατεία Βικτωρίας, το δε θερινό κατάλυμά μου είναι στη Μήθυμνα της Λέσβου. Κοινώς, η ζωή μου μοιράζεται ανάμεσα σε ένα από τα σημεία υποδοχής των μεταναστών και στον κεντρικό κόμβο συγκέντρωσής τους στην Αθήνα. Εδώ και χρόνια η μαντίλα είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Τόσο που αναρωτιέμαι πολλές φορές αν υπάρχει ζωή χωρίς μαντίλα. Κρίνοντας από τις γνωματεύσεις των ειδικών, χωρίς μετανάστες η χώρα οδηγείται σε δημογραφικό μαρασμό. Αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο οι κάτοικοι του νησιού; Ή μήπως δεν τους επιτρέπουν να τον δουν οι πολιτισμικές παρωπίδες τους; Οπως επίσης διαβεβαιώνουν οι ειδικοί επιστήμονες, η συμβίωση των γηγενών με Αφγανούς και Πακιστανούς διευρύνει τους πολιτισμικούς ορίζοντες των Ελλήνων. Και πολύ φοβάμαι ότι οι εδώ ντόπιοι, που έρχονται σε επαφή μόνο με Γερμανούς, Γάλλους και λοιπούς, πάσχουν από πολιτισμική μυωπία.
Σκέφτομαι να τους μιλήσω γι’ αυτό, όμως όλο το αναβάλλω. Φοβάμαι μην το πάρουν στραβά.