Η κακοποίηση έχει πολλά πρόσωπα. Δεν αφήνει πάντα μώλωπες στο σώμα ούτε σημαίνει ότι αν είναι λεκτική είναι λιγότερο τραυματική. Η τρομερή πίεση που υφίστανται οι πρωταθλητές και έρχεται κατά καιρούς στη δημοσιότητα με διάφορους τρόπους είναι η μία όψη της απάνθρωπης πραγματικότητας. Με την κίνηση της Αμερικανίδας σούπερ σταρ της ενόργανης γυμναστικής Σιμόν Μπάιλς να αποχωρήσει από δύο τελικούς στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, σε μια ύστατη προσπάθεια να προστατεύσει την ψυχική και τη σωματική υγεία της, «άνοιξε» το πρόβλημα διάπλατα μπροστά σε όλον τον πλανήτη.
Η υπερέκθεση και οι υπεράνθρωπες αντοχές που απαιτούνται για να ανταποκριθούν οι σταρ στις ολοένα αυξανόμενες προσδοκίες έχουν τίμημα. Ακόμη και αυτός, ο τόσο μπανάλ συνειρμός, θέλει χρόνο για να εμπεδωθεί. Παράδειγμα: Οσο δριμεία κι αν είναι η κριτική στην ακραία εμπορευματοποίηση του αθλητισμού και στην υπερεκμετάλλευση των πρωταγωνιστών του, χρειάστηκε μια ανώμαλη προσγείωση της Μπάιλς, από ένα άλμα, για να γίνει ένα πιο στέρεο βήμα στην κατανόηση των ανθρώπινων ορίων. Γιατί υπάρχουν όρια. Και η υπερεπένδυση, το καζίνο που στήνεται με στόχο το κέρδος, δεν έχει κόκκινες γραμμές. Εχουν όμως οι άνθρωποι. Και η Μπάιλς δεν είναι η μόνη, ούτε μόνη της.
Χρειάστηκε, είναι αλήθεια, η παύση της καραντίνας για να επαναξιολογήσουμε τις δυνάμεις μας όλοι: αθλητές της καθημερινότητας και υπεραθλητές.
Οι συνέπειες της απάνθρωπης πίεσης συζητήθηκαν ευρέως και στη διάρκεια της πανδημίας για τις επιδόσεις όσων εργάζονται στα δημόσια νοσοκομεία. Γιατροί και νοσηλευτές χειροκροτήθηκαν, αποθεώθηκαν και, τώρα πλέον, αποσύρονται από το προσκήνιο. Οι εικόνες γιατρών να καταρρέουν από την εξάντληση της υπερπροσπάθειας παραμένουν νωπές. Αραγε το δημόσιο σύστημα υγείας ανασυγκροτείται έτσι ώστε να μη βρεθεί απαράσκευο σε έναν επόμενο «πόλεμο»;
Η πανδημία αποδεικνύει πως ό,τι θεωρούσαμε επιστροφή στην «κανονικότητα» δεν είναι εφικτό. Και ευτυχώς, ενδεχομένως. Γιατί σε «κανονικότητα» είχε εξελιχθεί και η κακοποίηση ψυχών και σωμάτων.
Οι περισσότερο προβεβλημένοι σηκώνουν, μοιραία, το βάρος του κόσμου στους ώμους τους. Από αυτούς εξαρτάται, εν πολλοίς, και η θεραπεία. Τα «τραύματα» έχουν ελπίδα να επουλωθούν μόνον όταν εκτεθούν, όταν οι λέξεις ακουστούν, τυπωθούν, γίνουν εικόνα. Οταν «ανοίξουν» κακοπαθημένες ψυχές, εγκλωβισμένες σε κακοπαθημένα σώματα.