Η βρισιά δεν είναι πάντα μόνον υβριστική. Υπάρχει και βρισιά χαριτωμένη. Μπορείς να βρεις τη βέβηλη χάρη όχι μόνο στον φροντισμένο λόγο της σάτιρας. Μπορείς να τη βρεις και στην έμμετρη βωμολοχία της εξέδρας· στον αθυρόστομο σαρκασμό του θυμωμένου οδηγού· στο χασομέρικο χιούμορ του χρήστη των κοινωνικών δικτύων που έχει την όρεξη να σκαρώνει κοπρολογικά μιμίδια.
Υπάρχει πολλή ενέργεια στην απαγορευμένη γλώσσα. Ομως, στην αγοραία κοινοτοπία που αναπαραγόταν τις τελευταίες ημέρες σαν αντιπολιτευτική κατάρα κατά του πρωθυπουργού, πού ήταν το κεντρί του αντικομφορμισμού; Πώς πέρασε τάχα για ανατρεπτικό αυτό το χουλιγκανικό κλισέ;
Το πρόβλημα δεν ήταν το μέσο – η σλανγκ. Το πρόβλημα είναι ότι το μέσο ήταν κούφιο, χωρίς πολιτικό περιεχόμενο. Χωρίς γούστο. Η ίδια η σλανγκ ήταν το μήνυμα. Το μίσος εκσφενδονιζόταν ακατέργαστο, όπως το έφτυσε θεατρικά ένας φορέας της στρατευμένης αγανάκτησης στην κάμερα.
Η κενότητα του μηνύματος αποκαλύφθηκε από τους πιο επιτηδευμένους κομιστές του. Αποκαλύφθηκε από εκείνη τη φωτογραφία παραλίας στην οποία γυμνοί περφόρμερ, με τα νώτα τους στραμμένα προς τον φακό, σχηματίζουν με τα ηλιοκαμένα τους σαρκία το σύνθημα του συρμού. Τόσο μακριά από την καταστροφή, στην τουριστική μακαριότητα μιας ακριτικής ακτής, οι εικονιζόμενοι γλουτοί αποτυπώνουν το ανάθεμα όπως του πρέπει: Με γραφικό κωλοχαρακτήρα.
Σε σύγκριση με τη γραφικότητα οπίσθιας αγλωσσίας, ο πολακισμός, με τις κεφαλαιογράμματες εκπυρσοκροτήσεις του, φαντάζει εξεζητημένος.
Ο αντιεμβολιαστής τέως αναπληρωτής υπουργός Υγείας δεν άφησε την τελευταία παραπληροφοριακή επιδημία να πάει χαμένη. Διέδωσε τη θεωρία ότι τα δάση κάηκαν για να μπουν ανεμογεννήτριες, με τη συνενοχή της κυβέρνησης. Από τον υπερβολικό του ζήλο έφθασε να ενοχοποιήσει μέχρι και την περίοδο διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ανήρτησε ως πειστήριο συνωμοσίας την εγκατάσταση ορεινού αιολικού πάρκου κατά τη θητεία της κυβέρνησης στην οποία και ο ίδιος μετείχε.
Οποιος προσπαθήσει να παρακολουθήσει αυτούς τους χειμάρρους άτυπης αντιπολίτευσης –τις γεννήτριες πολακισμού στις παρυφές του κομματικού οικοσυστήματος– κινδυνεύει να λιποθυμήσει από τον ίλιγγο των αντιφάσεων.
Η Αριστερά της πολιτικής ορθότητας αναπαράγει ως κατηγορώ κατά του αντιπάλου της μια σεξιστική χοντράδα· αναπαράγει «αυθορμήτως» τη φαλλοκρατική υποκουλτούρα που επισήμως καταγγέλλει. Ομοίως, η Αριστερά της περιβαλλοντικής ευαισθησίας καλλιεργεί τη δεισιδαιμονία κατά των καθαρών μορφών ενέργειας. Υποθάλπει στις τάξεις της τους συνδικαλιστές που πανηγύριζαν επειδή η ΔΕΗ αναγκάστηκε στον καύσωνα να θέσει ξανά σε λειτουργία τις ρυπογόνες μονάδες της. Οικολόγοι του λιγνίτη. Και αντισεξιστές του «γ@@σαι».
Παύλος Πολάκης: Γεννήτριες
1' 49" χρόνος ανάγνωσης
