Φασαρία. Πολλή «κοσμική φασαρία». Κι εκείνος έμεινε πολύ μακριά. Το είχε καταλάβει άραγε ο Τσάρλι Γουότς, ο ντράμερ των Ρόλινγκ Στόουνς που πέθανε προχθές; Το είχε συνειδητοποιήσει ότι απείχε από την «κοσμική φασαρία» της μπάντας που υπηρέτησε; Ή πέθανε μέσα στην άγνοια, χωρίς να έχει προλάβει να διαβάσει την υπερκοσμική δήλωση της τομεάρχου Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ που τον αποχαιρετούσε ως «αιώνιο φίλο»; Εκτός από την ψυχοδυναμική του συγκροτήματος, η Σία Αναγνωστοπούλου διέγνωσε στον ήχο του ντράμερ και «τα δομικά στοιχεία της γλώσσας της τζαζ». Και του πίστωσε ότι συμμετείχε στην αποτύπωση του «πνεύματος μιας νέας νεολαίας σε μετάβαση προς μια διαφορετική εποχή». Μακάρι η Αναγνωστοπούλου να αφοσιωθεί στη σύνταξη τέτοιων ανακοινώσεων, σαν παλιά νεολαία σε μετάβαση προς έναν διαφορετικό λυρισμό. Γιατί τον συνήθη λυρισμό της καταγγελίας τον έχουμε εξαντλήσει.
Στέντωρ