Η νόσος Στάργκαρντ έριξε μια βαριά, σκούρα κουρτίνα μπροστά στα μάτια του. Από την ηλικία των δέκα ετών δεν διακρίνει πια πρόσωπα και αντικείμενα, βλέπει μόνο σκιές. Αυτή η σπάνια γονιδιακή μετάλλαξη άλλαξε πολλά στην καθημερινότητα και στους στόχους του. Αλλά όχι το πάθος του για ζωή.
Ο Νάσος Γκαβέλας δεν έγινε ποδοσφαιριστής, όπως ονειρευόταν πιτσιρικάς, όμως σπουδάζει ψυχολογία και ασχολείται με τον αθλητισμό. Τον γνωρίσαμε το 2018, όταν κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου ΑμεΑ του Βερολίνου. Και πριν από λίγες ημέρες, στο Τόκιο, στέφθηκε χρυσός παραολυμπιονίκης. Αγωνίστηκε με τον οδηγό του, Σωτήρη Γκαραγκάνη, και μολονότι οι συνθήκες ήταν δύσκολες (έτρεξαν υπό βροχή), κατάφεραν όχι μόνο να βγουν πρώτοι αλλά και να βελτιώσουν το παγκόσμιο ρεκόρ.
Παρακολουθώ ξανά και ξανά το βίντεο από την κούρσα τους. Τους βλέπω να τρέχουν με τα χέρια τους ενωμένα με ένα σχοινάκι κι έπειτα τον 22χρονο τυφλό αθλητή να μην μπορεί να πιστέψει το κατόρθωμά τους, να ξαπλώνει στη βρεγμένη πίστα, να κλαίει, να γελάει… Πόσα μαθήματα ζωής μέσα σε μόλις 10,82 δευτερόλεπτα: το πείσμα, η αισιοδοξία, η δίψα για διάκριση, η αλληλεγγύη, η αξία της συνεργασίας.
«Πρέπει να έχουμε άριστο συντονισμό, να κινούμαστε σαν ένα σώμα. Δουλεύουμε σκληρά στην προπόνηση για να συντονιστούν ο δρασκελισμός και η κίνηση των χεριών μας, δεμένοι πάντα με αυτό το σχοινάκι», έχει εξηγήσει ο Νάσος Γκαβέλας. Σκεφτείτε πόσα θα μπορούσαμε ως κοινωνία να πετύχουμε αν είχαμε μάθει να λειτουργούμε με ομαδική συνείδηση, «δεμένοι» με ένα αόρατο σχοινάκι: με την ορμή των κοινών στόχων, δηλαδή, και με τη συνειδητοποίηση ότι το «μαζί» μάς κάνει πιο δυνατούς.
Και κάτι ακόμη: οι φετινοί Παραολυμπιακοί Αγώνες έγιναν αφορμή να γνωρίσουμε και να θαυμάσουμε πολλούς σπουδαίους συνανθρώπους μας με αναπηρία. Μακάρι η πολιτεία να τους θυμάται πιο συχνά – και ουσιαστικά, όχι μόνο μπροστά στις κάμερες, σε ειδικές τελετές. «Με ενοχλεί η κατάσταση με τα φανάρια στους δρόμους», είπε σε μια συνέντευξή του ο Νάσος Γκαραβέλας. «Με λυπεί που συχνά αναγκάζομαι να ζητήσω βοήθεια από κάποιον άλλο πεζό, για να με ενημερώσει πότε ανάβει το πράσινο στη διάβαση. Πολλοί με κοιτάζουν περίεργα ή τρομάζουν και αρνούνται να με βοηθήσουν. Δυστυχώς, σε όλη την Αθήνα υπάρχει μόνο ένα φανάρι με ήχο, μπροστά από το Καλλιμάρμαρο…».