Τούτη η συνήθεια μόνο με εφιάλτη μοιάζει: συνηθίσαμε, θαρρείς, σε όλα εκείνα που εμπεριέχουν ως χαρακτηριστικό τους την απουσία σεβασμού στη ζωή.
Πόσοι, άραγε, δίνουν την προσοχή που αρμόζει στον αριθμό των θυμάτων που ημερησίως ανακοινώνονται εν μέσω πανδημίας; Στην Ελλάδα φθάσαμε ήδη τις 14.000! Δεκάδες θύματα αναφέρονται στις καθημερινές επίσημες ανακοινώσεις, αλλά πόσοι δίνουν σημασία; Δεν είναι αριθμοί. Είναι ανθρώπινες ζωές και δίπλα τους, άλλες τόσες δραματικές καταστάσεις σε παρέες, συντροφιές, οικογένειες.
Συμβαίνει σχεδόν το ίδιο, με τη διαχρονική στάση μας απέναντι στο φαινόμενο των τροχαίων: δυστυχήματα και ατυχήματα, με πολλούς νεκρούς και πολλαπλάσιους αυτών τραυματίες. Ομως, και σε αυτό το αιματοβαμμένο μέτωπο, ποια είναι η στάση μας; Στεκόμαστε ενώπιον στατιστικών σχεδόν εθισμένοι στα όχι καλά νέα.
Με τον ίδιο τρόπο πονάει, και που παρατηρεί κάποιος το ποια είναι η αντίδρασή μας, ειδικά το τελευταίο διάστημα, κάθε φορά που ακούμε για ακόμη ένα θύμα έμφυλης, ενδοοικογενειακής βίας: τα περιστατικά έχουν πολλαπλασιαστεί, ενώ στο συλλογικό υποσυνείδητο υποβόσκει μια θολή βεβαιότητα πως υπάρχει ανυπολόγιστος αριθμός κρουσμάτων που δεν δηλώνονται. Εχουμε επίγνωση και των επιπτώσεων της «συνήθειάς» μας στο φαινόμενο της ρατσιστικής βίας και της μισαλλοδοξίας;
Τα «πράγματα» δεν είναι καλύτερα και σε υποθέσεις οι οποίες δεν έχουν άμεσα ως κεντρικό χαρακτηριστικό τους την απώλεια ανθρώπινων ζωών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές. Χρειάζεται να θυμηθούμε το πόσο δεν φάνηκε να μας αγγίζει η εκ του κράτους επισήμανση πως προτεραιότητα δόθηκε στο να προστατευθούν οι ανθρώπινες ζωές; Πόσοι εξ ημών δεν προσπεράσαμε αυτή την επισήμανση, θεωρώντας την περίπου «αυτονόητη»; Αραγε, γιατί μπροστά σε μια τέτοιας έκτασης πύρινη καταστροφή αρνηθήκαμε στον εαυτό μας ένα χαμόγελο ανακούφισης που δεν υπήρξε κατάλογος νεκρών; Ταυτόχρονα, όμως, πόσοι δείξαμε την προσοχή που θα άξιζε –για μια τέτοια περίσταση– στο εύρος της έκτασης που άφησε πίσω του κατεστραμμένο για πολλά χρόνια ο πύρινος όλεθρος; Κάθε χρόνο ακούμε άπειρους αριθμούς που αντιστοιχούν σε καμένα στρέμματα δασικής έκτασης και, πλέον, φαίνεται πως δεν μας κάνει εντύπωση.
«Οποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι να συνηθίσουμε τη φρίκη», είχε πει κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις, με άλλη αφορμή. Εμείς είμαστε ακόμη εδώ. Η φρίκη εξακολουθεί να είναι «εδώ», με τα πρόσωπά της να έχουν, όπως και τα τέρατα, πολλαπλασιαστεί.
