Στο μέτωπο της πανδημίας η κοινή λογική δείχνει να έχει χαθεί εδώ και καιρό. Μαζί της απειλείται με εξαφάνιση το επιστημονικό κύρος, η γνώση – κατάκτηση αιώνων. Ενας καινοφανής σκοταδισμός κατακτά έδαφος σε ένα διαρκώς διευρυνόμενο ακροατήριο, που διεκδικεί δάφνες αυθεντίας πάνω σε σαθρή, αντιεπιστημονική επιχειρηματολογία, πάνω σε εξαρχής κατασκευασμένα μυθεύματα, αλιευμένα συνήθως από τον αχανή διαδικτυακό χώρο. Στοιχεία και αποκαλύψεις, που αν κάποιος μπει στη διαδικασία να αναζητήσει την αφετηρία τους συχνά θα βρεθεί στο κενό, σε λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ, σε συνεντεύξεις που δεν δόθηκαν, σε μελέτες που δεν πραγματοποιήθηκαν.
Το «έκαστος στο είδος του», η αναγνώριση της επιστημονικής αυθεντίας στον επιστήμονα πήγαν περίπατο. Τα αποτελέσματα τα ακούμε στις καθημερινές ιστορίες τρέλας τον τελευταίο καιρό από νοσοκομεία και μονάδες εντατικής θεραπείας. Ιστορίες για ασθενείς που αρνούνται την ιατρική πρακτική, την οποία οι θεράποντες ιατροί αξιολογούν και επιλέγουν ως την πλέον ενδεδειγμένη για την αντιμετώπιση του περιστατικού. Ασθενείς που αρνούνται να διασωληνωθούν ή να υποβληθούν σε κάποια άλλη θεραπευτική πράξη και απειλούν με δικαστήρια γιατρούς και νοσηλευτές. Παραλογισμός. Ανθρωποι που πηγαίνουν στο νοσοκομείο γιατί αντιλαμβάνονται ότι νοσούν και φτάνοντας εκεί αρνούνται τη θεραπεία ή επιμένουν να έχουν και οι ίδιοι λόγο στις επιλογές που θα κάνουν οι θεράποντες γιατροί· θέλουν να διαλέξουν οι ίδιοι τη θεραπεία τους.
Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί όλο αυτό; Νέα πρόκληση, απέναντι στην οποία αναζητείται απάντηση. Ο επιστημονικός λόγος κατά κανόνα διέπεται από νηφαλιότητα και ήπιους τόνους, αρκούν η δύναμη των επιχειρημάτων και το αυταπόδεικτο της επιστημονικής γνώσης και τεκμηρίωσης. Φαίνεται ότι για τα νέα δεδομένα αυτό δεν αρκεί. Οι άδειοι τενεκέδες κάνουν εκκωφαντικό θόρυβο και καλύπτουν την ήπια επιστημονική προσέγγιση. Οι κραυγές για γραφένια, για 5G, για πειράματα ελέγχου της ανθρώπινης βούλησης, για μεταβολή της ανθρώπινης υπόστασης, δείχνουν να κυριαρχούν και να γοητεύουν ένα όχι αμελητέο αριθμητικά κοινό. Είναι πιο εύκολο σε κάποιους να ακούσουν και να κατανοήσουν την τερατολογία για αλλοίωση του DNA, από την εξήγηση για τον μηχανισμό λειτουργίας του mRNA.
Η πρόκληση, ωστόσο, παραμένει: πώς μπορεί ο σύγχρονος επιστημονικός λόγος να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση; Η αποστασιοποιημένη υπεροψία απέναντι στον αντιεπιστημονικό λόγο που εκφέρουν φέροντες επιστημονική ιδιότητα, δεν δείχνει να αποδίδει. Και αυτό που πλήττεται περισσότερο είναι το κύρος της επιστήμης. Καθώς η Δικαιοσύνη έχει αρχίσει να κινείται για τον εντοπισμό και την απομόνωση αντιεπιστημονικών συμπεριφορών, φαίνεται ότι έχει φτάσει ο καιρός και για επιστημονικούς και επαγγελματικούς συλλόγους να περιθωριοποιήσουν τις ακραίες φωνές, τουλάχιστον να τους στερήσουν την επίκληση της επιστημονικής ιδιότητας.