Την περασμένη Κυριακή στη Θεσσαλονίκη ο πρωθυπουργός είπε ότι δεν αναζητεί πια –αν την αναζήτησε ποτέ– τη συναίνεση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ναυαγισμένο εγχείρημα Αποστολάκη, που η αξιωματική αντιπολίτευση έκανε τα πάντα για να ματαιώσει, τον έπεισε ότι δεν έχει νόημα να προσπαθεί να ρίξει γέφυρες προς εκείνους που μετατρέπουν σε αντιπολιτευτική ύλη μέχρι και την οικογένειά του. Μέχρι και τα παιδιά του.
Η συναίνεση που αναζητεί, είπε ο Μητσοτάκης, είναι με τους πολίτες. Θα μπορούσε να είχε συμπληρώσει τη φράση του. Θα μπορούσε να είχε πει ότι δεν μπορώ να απευθυνθώ στον ΣΥΡΙΖΑ. Μπορώ, όμως, και έχω χρέος να απευθύνομαι στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα είχε ακουστεί παράξενο ένα τέτοιο διάβημα; Μάλλον. Αλλά γιατί; Γιατί έχουμε φτάσει να θεωρούμε σχεδόν αφύσικο να έχει την αξίωση ο πρωθυπουργός να συνομιλεί με τους πολίτες που προτίμησαν στην τελευταία κάλπη τον αντίπαλό του; Και το αντίστροφο: γιατί θα μας προκαλούσε πικρό μειδίαμα μια αντίστοιχη έκκληση του Τσίπρα προς τους ψηφοφόρους της Ν.Δ.;
Η εβδομάδα που πέρασε ήταν διαφωτιστική. Στη Βουλή συζητείτο ένα νομοσχέδιο χαμηλής πολιτικής – για τα ζώα συντροφιάς. Τα κόμματα δεν κατάφεραν ούτε σε αυτό να συμφωνήσουν. Εξω από τη Βουλή, η ρατσιστική ανάρτηση ενός νεοφώτιστου βουλευτή ανάγκαζε την κυβέρνηση να απολογείται επί 48 ώρες. Ανάγκαζε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να απαγγέλλει όρκους στις απαράγραπτες αξίες του ανθρωπισμού.
Το χάσμα από τον ΣΥΡΙΖΑ που διαπίστωσε ο πρωθυπουργός όντως υπάρχει. Υπάρχει και συντηρείται από μικρές μειοψηφίες και στα δύο κόμματα. Από λαρύγγια μεθοδευμένης εξαλλοσύνης, που έχουν μάθει να εκμεταλλεύονται τα ψηφιακά χωνιά για να αποκτούν ασύμμετρη δημαγωγική εμβέλεια.
Το χάσμα δεν είναι παντού το ίδιο. Η πολιτική ζωή χωρίζεται σε παράλληλες σφαίρες. Στην πραγματική ζωή, το να «είσαι ΣΥΡΙΖΑ» ή να «είσαι Ν.Δ.» μπορεί απλώς να σημαίνει ότι πριν από είκοσι έξι μήνες μέσα στο παραβάν έκανες μια στιγμιαία επιλογή, για την οποία δεν έχεις (ακόμη) μετανιώσει.
Στην ψηφιακή σφαίρα αυτή η φευγαλέα, ρευστή ιδιότητα μεταμορφώνεται σε αιμοχαρή ταυτότητα. Εκεί τα κόμματα εμφανίζονται τερατοποιημένα. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μόνο εκπολακισμένος. Και η Ν.Δ. σχεδόν εκμπογδανισμένη.
Ναι, το χάσμα υπάρχει. Αλλά όταν οι κομματικές ηγεσίες περιορίζονται στη διαπίστωσή του, κινδυνεύουν να το νομιμοποιήσουν. Κινδυνεύουν να μεταφέρουν τον τεχνητό πυρετό του ψηφιακού θερμοκηπίου σε όλο το πολιτικό σώμα.
Δεν υπάρχουν μόνο δύο κατηγορίες πολιτικών υποκειμένων. Η πολιτική κοινότητα δεν συγκροτείται μόνο από τα τομάρια των βυρσοδεψείων του αλγοριθμικού φανατισμού. Στον ΣΥΡΙΖΑ είναι λίγοι οι Πολάκηδες. Στη Ν.Δ. είναι μια χούφτα οι Μπογδάνοι.
Η υπερτίμηση του περιθωρίου οδηγεί σε μια γλώσσα που δεν περιγράφει απλώς το χάσμα. Το βαθαίνει.
Μοσχάρια
Ο επόμενος τεχνοκράτης που θα στρατολογήσει το Μαξίμου μπορεί να είναι ο Ντάλτον του Κάμπου. Στην Κοινοβουλευτική Ομάδα χρειάζεται κάποιος με τις ποιμενικές του δεξιότητες.
Ερημοδικία
Ηταν πολύς ο συγκλονισμός. Τόσος, που δεν βρέθηκε τρόπος να αναρωτηθούμε τι ήταν αυτό που μας συγκλόνισε. Ηταν μήπως η ιδέα ότι πίσω από την προσωπίδα δεν υπήρχε πρόσωπο; Η υπόμνηση ότι χωρίς το πρόσωπο, που σε πολιτογραφεί στον κόσμο των ανθρώπων, δεν γνωρίζεσαι; Οτι η όψη είναι τόσο ταυτισμένη με αυτό που είσαι –το ύφασμα της ύπαρξής σου– ώστε, αν το χάσεις, να μένεις ένας άστεγος εαυτός; Ενας άλλος; Ενας κανένας; Το συγκλονιστικό στη θέα αυτού του αγνώριστου κοριτσιού, που προσπαθούσε να ανοίξει δρόμο μέσα από τις κάμερες, ήταν ίσως η υποψία ότι περνούσε την τρίτη της θυματοποίηση. Η πρώτη ήταν το οξύ. Η δεύτερη, το όξινο βλέμμα της ηδονοβλεπτικής περιέργειας που κατανάλωνε την αχάλαστη εικόνα της. Η τρίτη ήταν τώρα ο λαίμαργος οίκτος – μια λύπηση που λαχταρούσε να τη δει να σηκώνει όλο το βάρος της συμφοράς της. Συγκλονιστική στην εμφάνιση της Ιωάννας Παλιοσπύρου στην Ευελπίδων δεν είναι η τόλμη της. Είναι η ματαιότητα της τόλμης. Είναι ότι, ακόμη κι αν δικονομικά «δικαιωθεί», ακόμη κι αν η πρόξενος της δυστυχίας της καταδικαστεί στην πιο βαριά των ποινών, η δικαιοσύνη που ψάχνει δεν μπορεί να της αποδοθεί.