Η επιλογή του Χρήστου Στυλιανίδη για τη θέση του υπουργού Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας θα κριθεί μελλοντικά από την αποτελεσματικότητά του. Ο θόρυβος από την Αριστερά για την υπηκοότητά του μπορεί και πρέπει να σχολιαστεί και να κριθεί άμεσα. Μέμφονται τον πρωθυπουργό γιατί διάλεξε ένα Κύπριο, που δεν έχει την Ελληνική Υπηκοότητα για υπουργό. Εγκλημα καθοσιώσεως. Αφήνω προς το παρόν το βιογραφικό του Χρήστου Στυλιανίδη και ξεκινώ με τη χειρότερη προσβολή που έχω ακούσει σαν Κύπριος από τότε που πάτησα το πόδι μου στην Ελλάδα. Ούτε εγώ έχω την Ελληνική Υπηκοότητα. Το 1959 εμείς οι Κύπριοι είχαμε την επιλογή να επιλέξουμε την Αγγλική ή την Κυπριακή Υπηκοότητα. Διάλεξα την Κυπριακή. Ακόμα και στην Αγγλική κατοχή σε όλα τα έγγραφα γράφαμε «Ελληνική Ιθαγένεια». Ποτέ δεν μας χρειαζόταν η υπηκοότητα για να νιώθουμε Ελληνες.
Ακριβώς για τους λόγους αυτούς θεωρώ ότι η ιστορία με την υπηκοότητα του Στυλιανίδη αποτελεί τη μεγαλύτερη προσβολή προς τους Ελληνες της Κύπρου, ιδιαίτερα τη γενιά εκείνη που αγωνίστηκε για την Ενωση με την Ελλάδα.
Ξεκινώ με τη δική μου προσωπική ιστορία. Το 1966, σε ηλικία 16 ετών, με συνέλαβαν οι Αγγλοι και χωρίς δίκη έμεινα για 20 μήνες στα Κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς και Πύλας. Τελείωσα τις δύο τελευταίες τάξεις διαβάζοντας μόνος μου στη φυλακή. Τη συνεισφορά μου στον καλό αγώνα της ΕΟΚΑ την περιέγραψα στο βιβλίο «20 Μήνες Ομηρος» (εκδόσεις Λιβάνη, 2007), που προλόγισε ο τότε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Τάσσος Παπαδόπουλος, από τον πρόλογο του οποίου αντιγράφω ένα μικρό απόσπασμα: «Το βιβλίο του φίλου και συναγωνιστή Αντρέα Δρυμιώτη 20 Μήνες Ομηρος είναι μια ενδιαφέρουσα έκδοση για την οποία εκφράζω προς τον συγγραφέα τα πιο θερμά και ειλικρινή μου συγχαρητήρια. […] Ιδιαίτερη είναι επίσης η σημασία της έκδοσης για τους νέους μας, οι οποίοι διαβάζοντας το βιβλίο αυτό μπορούν να πληροφορηθούν για αρκετές άγνωστες πτυχές του Αγώνα του 1965-1969, οι οποίες φωτίζονται σε μεγάλο βαθμό από τις πληροφορίες και τις μαρτυρίες που παραθέτει στο βιβλίο του ο συγγραφέας Αντρέας Δρυμιώτης».
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, γιατί είμαι θυμωμένος, όπως θυμωμένοι είναι και πολλοί άλλοι αξιόλογοι Κύπριοι που δραστηριοποιούνται και προσφέρουν στην Ελλάδα. Ολα αυτά τα χρόνια που ζω στην Ελλάδα ποτέ μου δεν έπαψα να νιώθω Ελληνας με Κυπριακή υπηκοότητα. Μην πάτε μακριά. Πριν από την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στην
Ελλάδα αυτός που γεννήθηκε στη Ρόδο μήπως δεν ήταν Ελληνας, γιατί η Ρόδος ήταν ιταλική;
Η δική μου συμβολή ήταν πολύ μικρή. Σκεφτείτε όμως όλα αυτά τα νέα παιδιά που θυσίασαν τη ζωή τους για την Ενωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Δυστυχώς δεν έχουν απογόνους γιατί οι περισσότεροι σκοτώθηκαν ή εκτελέστηκαν πολύ νέοι και δεν πρόλαβαν να κάνουν οικογένεια. Φανταστείτε να είχαν παιδιά ή εγγόνια και να τους αμφισβητείται η Ελληνικότητά τους! Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης όταν απαγχονίστηκε ήταν 19 μόλις χρονών. Ο Μιχαλάκης Καραολής ήταν 23 χρονών και ο Ανδρέας Δημητρίου 21 χρονών, όταν τους κρέμασαν οι Αγγλοι. Τα τελευταία λόγια του Ανδρέα Δημητρίου στους συγκρατούμενους του, ήταν «Τα Ελληνόπουλα δεν ξέρουν μόνο πώς να ζουν. Ξέρουν και πώς να πεθαίνουν». Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει την Ελληνικότητα αυτού του παιδιού, που πίστευε ότι είναι «Ελληνόπουλο»; Μόνον κάποιος τυφλωμένος από την εμπάθειά του. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι πρώτοι προδότες στον Αγώνα της ΕΟΚΑ ήταν οι κομμουνιστές, γιατί δεν πίστευαν στον αγώνα.
Ας θυμηθούμε λοιπόν τον ρόλο των κομμουνιστών στον Αγώνα της Κύπρου, όπως τον περιγράφει ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Αθ. Οικονόμου: «[…] Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΚΥΠΡΙΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ: Μεταξύ των Ελληνοκυπρίων που εκτελέστηκαν από την Ε.Ο.Κ.Α. ήταν και μέλη του ΑΚΕΛ, του κυπριακού κομμουνιστικού κόμματος. Το ΑΚΕΛ, αν και εκείνη την περίοδο στήριζε τον αγώνα για Ενωση με την Ελλάδα, εναντιώθηκε στον αγώνα της ΕΟΚΑ και κατηγορήθηκε ότι συνεργαζόταν με τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες (Ιντέλιτζενς Σέρβις) για να τον σαμποτάρει. Την προδοσία του Κυπριακού αγώνος κατήγγειλε η ΕΟΚΑ στο βιβλίο: “Η κομμουνιστική ηγεσία του Κυπριακού αγώνος”. Στην σελίδα 44 αναφέρει “Και ενώ αι Κυπριακαί Αρχαί ζαλισμέναι από τον αιφνιδιασμόν της 1ης Απριλίου προσπαθούν ματαίως να βρουν ποιοι οι πρωτεργάται και αρχηγοί του κινήματος, ο αρχηγός του ΚΚΕ Ζαχαριάδης εις ραδιοφωνικήν ομιλίαν του, αποκαλύπτει διά πρώτη φοράν εις τους Αγγλους την ταυτότητα του Διγενή. Και το ακελικόν όργανον “Ν. Δημοκράτης” έσπευσε να δημοσιεύση την ομιλίαν εκείνην δια να μεταδοθή και εν Κύπρω παντού η προδοσία”. Αποτέλεσμα της στάσης των κομμουνιστών ήταν το αγγλικό BBC (29/8/1956) να επαινεί το ΑΚΕΛ, διότι: “Με φυλλάδια του αντιτίθεται εις την ΕΟΚΑ και ζητεί συνέχισιν της εκεχειρίας και την ειρήνευσιν πράγμα που δεικνύει ότι το ΑΚΕΛ έχει συναίσθησιν των επιθυμιών του λαού”. Επίσης οι κομμουνιστές με έγγραφο της Κεντρικής Γραμματείας του ΑΚΕΛ (10/1955) καλούν τους Κυπρίους “να σαμποτάρουν τον έρανον υπέρ των πολιτικών κρατουμένων διότι τα χρήματα προωρίζοντο διά την αγοράν όπλων της εγκληματικής ΕΟΚΑ” (!) […]». Υποθέτω ότι καταλαβαίνετε γιατί από την εφηβεία μου απέκτησα την έντονη αντι-κομμουνιστική θέση.
Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο μεγάλος ήρωας του Αγώνα που προτίμησε να καεί μέσα στο κρησφύγετό του παρά να παραδοθεί, ήταν Εφεδρος Ανθυπολοχαγός Πεζικού του Ελληνικού Στρατού και μετά τον θάνατο η Ελληνική Πολιτεία τον τίμησε με τον βαθμό του Αντιστρατήγου. Πιο Ελληνας δεν γίνεται. Αλλά επειδή ήταν Κύπριος, ο Documentos τον θεωρεί «ξένο», όπως θεωρεί και τον Στυλιανίδη στην κατάπτυστη ανάρτησή του, η οποία εκνεύρισε ακόμα και την αριστερή φαρμακόγλωσσα, γιατί ο πατέρας της ήταν Κύπριος. Είμαι βέβαιος ότι πολλοί από αυτούς που αμφισβητούν την Ελληνικότητα των Κυπρίων, ούτε στον Ελληνικό Στρατό υπηρέτησαν. Τόσο Ελληνες είναι, που απέφυγαν με τερτίπια το μόνο καθήκον τους προς την Πατρίδα σε καιρό ειρήνης.
Αλίμονο, αν στην Ελλάδα οι Ελληνες της Κύπρου θεωρούνται «ξένοι» γιατί παρά την εκπεφρασμένη θέλησή τους ζουν σε ένα διαφορετικό κράτος, το οποίο με μοναδική ευθύνη της χούντας (με το μοιραίο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου), σχεδόν το μισό βρίσκεται υπό κατοχή. Το 1950 στο Δημοψήφισμα που έγινε στην Κύπρο, το 95,7% των «ξένων» Ελλήνων της Κύπρου ψήφισε υπέρ της Ενωσης με την Ελλάδα. Αν το όνειρο των Κυπρίων δεν πραγματοποιήθηκε φταίνε μόνο οι πολιτικοί και κανένας άλλος.
Και λίγα λόγια για τον Στυλιανίδη. Αντιγράφω από το in.gr: «Υπάρχουν πολλοί τρόποι να κρίνει κανείς μια πολιτική επιλογή. Ο πιο προφανής είναι με βάση τα προσόντα του επιλεγέντος. Εδώ ο Χρήστος Στυλιανίδης παίζει χωρίς αντίπαλο. Yπήρξε συντονιστής της Ε.Ε. για τον Εμπολα, άρα μπορεί να χειριστεί άριστα μια υγειονομική κρίση. Ηταν αρχιτέκτονας του rescEU, του σημαντικότερου ευρωπαϊκού εργαλείου για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών, άρα γνωρίζει από πρώτο χέρι τους μηχανισμούς και τις ανάγκες της πολιτικής προστασίας. Είναι άνθρωπος παθιασμένος αλλά χαμηλών τόνων, διαθέτει τεράστιο διεθνές κύρος χωρίς να το διαφημίζει, έχει πλήρη επίγνωση του κινδύνου που συνιστά η κλιματική αλλαγή, με λίγα λόγια είναι ο ιδανικός άνθρωπος γι’ αυτή τη θέση […]».
Και η επιλογή Αποστολάκη; Για το μόνο που μπορεί να κατηγορηθεί ο Μητσοτάκης είναι ότι βασίστηκε στα λόγια και στις υποσχέσεις δύο αναξιόπιστων προσώπων: Ο Τσίπρας στη Βουλή στις 25 Αυγούστου 2021 ζήτησε από τον Μητσοτάκη «[…] να υιοθετηθεί η Πρόταση Νόμου που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2019 για την ίδρυση Εθνικής Αρχής Πολιτικής Προστασίας και Ανθεκτικότητας που θα την στελεχώνουν πρόσωπα κοινής αποδοχής […]». Ο Αποστολάκης σαν πρώην υπουργός του Σύριζα έμοιαζε να πληροί αυτές τις προϋποθέσεις όσο κανένας άλλος. Από την άλλη η δικαιολογία του Αποστολάκη για την καθυστερημένη άρνησή του ότι δηλαδή «τον παγίδευσαν» δεν μπορεί να γίνει πιστευτή ούτε από μικρά παιδιά. Ενας πρωθυπουργός δεν «παγιδεύει» κανένα για να τον κάνει υπουργό. Απλά ο Αποστολάκης «έφτυσε την παρόλα του» και έγινε λαγός μπροστά στις κατηγορίες των πρώην φίλων του στον Σύριζα. Ευτυχώς!
Ελπίζω όμως ο Μητσοτάκης να πήρε το μάθημά του. Ποτέ μην εμπιστεύεσαι τον Τσίπρα και κανένα από τον κόμμα του, ούτε για πρέφα (που άρεσε στον πατέρα του).
Είναι όλοι τους αναξιόπιστοι και η τράπουλα θα είναι σημαδεμένη!
* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.