Νομίζω πως ελάχιστοι έχουν ακούσει το όνομα της Σύλβιας Ιωαννίδου-Αποστολίδου και ακόμη λιγότεροι το ψευδώνυμό της, «Πατ». Προχθές έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών. Ανήκε κατά την Κατοχή στη Force 133, μια ομάδα με δράση κατασκοπευτική, που διενήργησε σοβαρές δολιοφθορές.
Γιατί η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών αγνοεί την ύπαρξή της και την αντιστασιακή δράση της; Διότι δεν ανήκε στην Αριστερά. Ανήκε στις αποκαλούμενες τότε «εθνικιστικές» οργανώσεις, που διενεργούσαν δολιοφθορές και πράξεις κατασκοπείας. Αυτές οι αντιστασιακές οργανώσεις –και ήταν πολλές– λόγω ακριβώς αυτού του είδους της δραστηριότητάς τους δεν ήταν μαζικές, αλλά αποτελούνταν από έναν κλειστό πυρήνα που δρούσε συνωμοτικά.
Ελάχιστα μέλη αυτών των οργανώσεων έχουν γίνει γνωστά και ακόμη λιγότερα μέλη τους έχουν τιμηθεί από την πολιτεία. Οι προτομές τους δεν κοσμούν πλατείες. Ευτυχώς την εκλιπούσα παρασημοφόρησε το 2008 ο τότε Πρόεδρος Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας.
Το Συμμαχικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής προτιμούσε να καθοδηγεί και να συνεργάζεται με ολιγομελείς ομάδες σαμποτέρ και κατασκόπων, που κατάφερναν στοχευμένα πλήγματα στις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής, παρά να συνεργάζεται με ένα στρατό ιδεολογικά και πολιτικά ομογενοποιημένο που το βλέμμα του θα ήταν στραμμένο στη μετακατοχική επικράτησή του. Ο συμμαχικός αγώνας απαιτούσε πλήγματα και πληροφορίες και όχι εμφύλιες συγκρούσεις για το κοινωνικό καθεστώς μετά την Απελευθέρωση.
Η Σύλβια Ιωαννίδου-Αποστολίδου ήταν μία από αυτές τις ηρωίδες, δίπλα στη Λέλα Καραγιάννη. Το όνομά της το γνωρίζουν μόνον όσοι ασχολήθηκαν με τις αστικές αντιστασιακές οργανώσεις, όπως ο «Μίδας», η «ΠΕΑΝ» η «Μπουμπουλίνα», η «Ιερή Ταξιαρχία». Η εκλιπούσα, μετά την Κατοχή, κυνηγήθηκε, όπως ήταν φυσικό, από την ΟΠΛΑ και διέφυγε στη Μ. Ανατολή για να σώσει τη ζωή της. Αργότερα, μέσα στην ένταση του κυπριακού αγώνα, επέστρεψε τα παράσημά της στη Μ. Βρετανία.
Το γιατί αυτοί οι ήρωες παρέμειναν στην αφάνεια, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έχει σχέση με τη νοοτροπία του αστικού χώρου. Οι διανοούμενοι και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης δεν είχαν την αίσθηση της κομματικής και της ιδεολογικής στράτευσης, ώστε να λειτουργήσουν συντονισμένα και υπό καθοδήγηση. Ας είναι σίγουρος ο αναγνώστης πως αν η Σύλβια Ιωαννίδου-Αποστολίδου, που γλίτωσε την εκτέλεση την τελευταία στιγμή τον Σεπτέμβριο 1944, ανήκε στην Αριστερά, δρόμοι και πλατείες θα έφεραν το όνομά της.