Για κάποιους τα πέντε ευρώ δεν είναι πολλά λεφτά. Ειδικώς αν έχουν δεύτερη δουλειά, αν π.χ. εκτός από υπουργοί είναι και μεγαλοδικηγόροι. Γι’ αυτό ίσως το υπουργείο Υγείας μελετά να θέσει «εκτός αποζημίωσης του ΕΟΠΥΥ πολλά φθηνά φάρμακα που σήμερα καλύπτονται από την κοινωνική ασφάλιση. (…) Πρόκειται για τα λεγόμενα off Patent φάρμακα που διαθέτουν και γενόσημα. (…) Θα τεθεί χρηματικό όριο για τα φάρμακα που θα βγουν εκτός αποζημίωσης, καθώς μελετάται να ορισθούν τα 5 ευρώ ως η τιμή κάτω από την οποία δεν θα αποζημιώνονται τα σκευάσματα. Οι ίδιες πηγές του υπουργείου Υγείας τονίζουν πως κρίνεται ότι τα 5 ευρώ είναι ένα ποσό που θα μπορούν να καταβάλλουν οι ασθενείς από την τσέπη τους χωρίς να υπάρξουν κοινωνικές αντιδράσεις» (ethnos. gr, 1.11.2021).
Δεν πρέπει να κλαψουρίσουμε για «το φθηνό φάρμακο του λαού που θα χαθεί», όμως δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το σκεπτικό. Πρώτον και κυρίως λογικό είναι ότι αν κάποιος θέλει να μειώσει τη φαρμακευτική δαπάνη βγάζει από τη λίστα τα ακριβά φάρμακα, που έχουν γενόσημα, και όχι τα φθηνά.
Δεύτερον και κυριότερον, μια τέτοια κίνηση θα αυξήσει τη φαρμακευτική δαπάνη, αφού καθένας που πάει στο φαρμακείο θα προτιμήσει το ακριβό φάρμακο που θα πληρώσει ο ΕΟΠΠΥ, αντί να δώσει τα «λίγα» πέντε ευρώ. Οι γιατροί, όπως ξέρουμε από την ιστορία, έχουν μια ιδιαίτερη προτίμηση στα ακριβά πατενταρισμένα φάρμακα και οι φαρμακοποιοί τα προτιμούν, διότι μεγαλώνουν τον τζίρο τους και τα κέρδη τους. Ετσι, πιθανώς να ξαναμπούμε σε εκείνο το θανάσιμο σπιράλ της χρεοκοπίας των Ταμείων, αυτό που ζήσαμε τη θλιβερή περίοδο 2004-2007.
Ενας από τους λόγους της ελληνικής χρεοκοπίας ήταν η φαρμακευτική σπατάλη (ουχί δαπάνη) της περιόδου 2004-2009. Ο κ. Κώστας Καραμανλής έγινε πρωθυπουργός υποσχόμενος (και) την κατάργηση της λίστας φαρμάκων, εκείνης που υποχρέωνε τους ασφαλισμένους να παίρνουν τα φθηνά αντίγραφα αντί των ακριβών πατενταρισμένων φαρμάκων. Η αλήθεια είναι πως υπήρχε μεγάλη κατακραυγή για το «φάρμακο του λαού» πρωτίστως από τις φαρμακευτικές εταιρείες που τα πουλούσαν, πολλούς γιατρούς που «έπαιρναν το κατιτίς τους» και τα συνταγογραφούσαν, τους φαρμακοποιούς που τότε δούλευαν με ενιαίο ποσοστό κέρδους. Η Ν.Δ. έγινε κυβέρνηση και ο τότε υπουργός Υγείας Νικήτας Κακλαμάνης ανακοίνωσε θριαμβευτικώς ότι «αλλάζει η λίστα φαρμάκων. Καταργείται. Ισχύει σήμερα η θεώρηση των συνταγών. Καταργείται η θεώρηση των συνταγών» (22.11.2004). Το αποτέλεσμα ήταν να υπερδιπλασιαστεί η φαρμακευτική δαπάνη σε πέντε μόλις χρόνια: από 2 δισ. το 2004, σε 5 δισ. το 2009.
Δεν ξέρουμε για την Ιστορία, αλλά και οι χρεοκοπίες επαναλαμβάνονται· η Ελλάδα έζησε επτά από αυτές. Το χειρότερο, δε, είναι ότι αυτές ποτέ δεν επαναλαμβάνονται σαν φάρσα…