Οταν ο Ζάεφ παραιτήθηκε, η Αθήνα περίπου χαιρέτισε την εξέλιξη ως δικαίωσή της που κωλυσιεργεί τόσο καιρό με τα μνημόνια εφαρμογής της συμφωνίας των Πρεσπών. («Η επιλογή μας να μη βιαστούμε να κυρώσουμε τα μνημόνια αποδεικνύεται σωστή», είχε πει επί λέξει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.)
Τώρα, που ο Ζάεφ ξεπαραιτήθηκε, κερδίζοντας με (εξω)κοινοβουλευτικές ακροβασίες τουλάχιστον τρεις μήνες κυβερνητικής ζωής, δεν κινδυνεύει η πρόωρη αυτοδικαίωση της Αθήνας να μείνει αδικαίωτη;
Η προσπάθεια να επενδυθεί ένας εσωκομματικός τακτικισμός με διπλωματικό μανδύα ήταν τουλάχιστον αδέξια. Η αντοχή του Ζάεφ εξέθεσε ακόμη περισσότερο τα ήδη οφθαλμοφανή κίνητρα της βραδύτητας. Κατέστησε για μία ακόμη φορά ορατή τη δυσκολία της κυβέρνησης να διαχειριστεί για λόγους ενδονεοδημοκρατικών ισορροπιών ένα εν πολλοίς διευθετημένο κεφάλαιο της εξωτερικής πολιτικής.
Ισως, τελικά, αυτός είναι και ο λόγος που το Μαξίμου νιώθει τόσο μεγάλη άνεση να κρύβει τις ουρές των Πρεσπών κάτω από το χαλί του Πίνατ: Επικρατεί η εκτίμηση ότι η αδράνεια δεν πρόκειται να έχει επιπτώσεις, καθώς το μακεδονικό είναι ήδη λυμένο. Γι’ αυτό και στην αρχή –προτού εκδηλωθούν οι βουκεφαλισμοί– τα μαραγκιασμένα μνημόνια παρουσιάζονταν απλώς σαν γραφειοκρατική εκκρεμότητα. Ακόμη κι αν τα ξεχνούσαμε στο συρτάρι, δεν θα παθαίναμε και τίποτε.
Η αναταραχή στα Σκόπια αποδεικνύει όμως για μία ακόμη φορά ότι ακινησία δεν σημαίνει ασφάλεια. Ο χρόνος –και ιδίως ο βαλκανικός χρόνος– ποτέ δεν σταματά, για να περιμένει πότε ο ορίζοντας θα καθαρίσει από επαρχιώτικες αγωνίες και μικροπολιτικά ζαλίσματα.
Είναι ακίνδυνο το «παρκάρισμα» των Πρεσπών;
Θα συνέφερε την Ελλάδα μια άλλη κατάσταση στη Βόρεια Μακεδονία; Δεν θα αναζωπυρωνόταν το σβησμένο μέτωπο αν τον Ζάεφ διαδεχόταν μια εθνικιστική κυβέρνηση, εχθρική προς την Αθήνα και την Ευρώπη;
Αυτό είναι το αυτονόητο ερώτημα από τη σκοπιά του εθνικού συμφέροντος. Αλλά, ακόμη κι αν το δει κανείς από τη στενή οπτική γωνία της ανάγκης για εσωτερική ηρεμία, θα συνέφερε αν ξαφνικά άνοιγε πάλι η καταπακτή των Πρεσπών; Δεν θα αποτελούσε μια τέτοια εξέλιξη ιδανική τροφή και για τους εγχώριους μακεδονοκάπηλους;
Αυτό δεν περιμένουν; Ενα ελάχιστο πάτημα για να βρουν πάλι ρόλο στη σκηνή, ζητώντας την αναθεώρηση –διάβαζε και ακύρωση– της συμφωνίας;
Η παράταση που πήρε ο Ζάεφ μπορεί έτσι να λειτουργήσει και σαν παράθυρο ευκαιρίας για την Αθήνα. Ευκαιρία για την κυβέρνηση να σταθμίσει ξανά τη στάση της και προς τους ασταθείς γείτονες και προς τους οικείους που επιχειρούν με μοχλό ένα πρώην πρόβλημα να την εκβιάσουν.
Καμία αναμέτρηση δεν κερδίζεται όταν την «παρκάρεις».