Σε ό,τι αφορά τα φροντιστήρια αυτό που είναι μοναδικό στην Ελλάδα είναι το όνομα. Σε άλλες χώρες απλώς λέγονται διαφορετικά. Οπως βλέπουμε στο βιβλίο του κ. Γιώργου Χατζητέγα, «Η ανατροπή του ελληνικού μύθου» (εκδ. Λιβάνη), υπάρχουν τα γερμανικά Nachhilfe, η γαλλική Soutien Scolaire, τα ιρλανδικά Grind Schools, τα Explicacoes της Πορτογαλίας, τα Preuniversitario στην Ισπανία και τα Cursinho pre-vestibular στη Λατινική Αμερική. «Η αμερικανική φροντιστηριακή αλυσίδα Sylvan Learning Center εισέρχεται στην εκπαίδευση της Γερμανίας δημιουργώντας ένα δίκτυο χιλίων και πλέον φροντιστηρίων. Τα γιαπωνέζικα Juku του Toru Kumon δημιουργούν μια απίστευτη αυτοκρατορία 25.000 φροντιστηρίων σε 43 χώρες…».
Το πρόβλημα με τα φροντιστήρια στην Ελλάδα δεν είναι η ύπαρξή τους. Ετσι κι αλλιώς κάθε διαδικασία μάθησης –ακόμη κι αν προέρχεται από την εξαποδώ ιδιωτική πρωτοβουλία– πρέπει να είναι καλοδεχούμενη. Το πρόβλημα είναι ότι η ιδιωτική παιδεία μεγεθύνει τη στρέβλωση της δημόσιας. Ενισχύει την αποστήθιση, διότι την παπαγαλία ζητεί το ελληνικό κράτος στις εξετάσεις και –πολύ λογικώς– την εξάσκηση στην παπαγαλία ζητούν οι πελάτες, γονείς και μαθητές. Οταν το υπουργείο Παιδείας εκδίδει ετησίως τα «ΦΕΚ της παπαγαλίας» («Καθημερινή» 13.11.2021) και λέει στους μαθητές ότι θα εξεταστείτε στις τάδε σελίδες των Αρχαίων Ελληνικών κανένα φροντιστήριο δεν θα διδάξει τη ζωή του Σωκράτη που είναι εκτός ύλης. Με άλλα λόγια, το κράτος στρεβλώνει την Παιδεία και η στρέβλωση απλώνεται σε κάθε κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Ακόμη και στην ιδιωτική εκπαιδευτική διαδικασία.
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να σπάσει ο φαύλος κύκλος της ταλαιπωρίας των μαθητών και της απαιδευσιάς στα σχολεία. Να πάψει να ασχολείται με τα πάντα το υπουργείο. Ετσι κι αλλιώς σαράντα χρόνια τώρα μεταρρυθμίσεις ακούμε, μεταρρυθμίσεις βλέπουμε, και η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο. Το γράφαμε και παλιότερα: το υπουργείο θα πρέπει να περιοριστεί στη διεξαγωγή αδιάβλητων εισαγωγικών εξετάσεων, κάτι που διαχρονικώς έκανε με μεγάλη επάρκεια. Οχι σε τέσσερα, έξι, ή οκτώ μαθήματα, αλλά σε όσα θα ζητήσουν τα ΑΕΙ και φυσικά εφ’ όλης της ύλης. Κάθε πανεπιστημιακό τμήμα μπορεί να δέχεται φοιτητές οι οποίοι θα έχουν εξετασθεί σε ένα συνδυασμό μαθημάτων, μαθήματα που φυσικά θα έχει προσδιορίσει (και θα σταθμίζει) η σχολή. Για παράδειγμα, μια οικονομική σχολή μπορεί να ζητάει από τους επίδοξους φοιτητές της να εξετασθούν στην Πολιτική Οικονομία, στα Μαθηματικά κ.ά. Μια φυσικομαθηματική σχολή θα ζητήσει Μαθηματικά, Φυσική, Χημεία κ.ο.κ. Ολοι δε, θα πρέπει να εξεταστούν σε τεστ βασικών μαθηματικών δεξιοτήτων και γνώσης της ελληνικής γλώσσας (κάτι αντίστοιχο με τα SAT και GMAT που υπάρχουν για τα πανεπιστήμια του εξωτερικού).
Στην ιστοσελίδα του κ. Χατζητέγα (hagitegas.gr) υπάρχει μια ωραία διαφήμιση χιλιανών φροντιστηρίων (Preuniversitario), η οποία καταλήγει ότι το ποσοστό επιτυχίας των μαθητών του στις εισαγωγικές είναι 52%. Τουλάχιστον από την εξαποδώ ιδιωτική παραπαιδεία πληροφορούμαστε τι πιθανότητες έχουμε να πιάσουν τόπο τα λεφτά μας. Σε αντίθεση με τα λεφτά που δίνουμε ως φορολογούμενοι στο Λύκειο Ανω Παναγιάς, που δεν μπορούμε να μάθουμε πόσοι απόφοιτοί του τα καταφέρνουν…