Δεν ήμουν έτοιμη. Μόνο λίγοι μήνες έχουν περάσει, άλλωστε, από τον θάνατο της Ρίνας κι ακόμη νομίζω ότι ακούω τα πατουσάκια της στο παρκέ. Το τηλεφώνημα μιας φίλης εθελόντριας από τη Ζωοφιλική Ενωση Ηλιούπολης, ένα Σάββατο πρωί, με βρήκε αποφασισμένη. «Θα σε δούμε στο διήμερο υιοθεσίας γάτας;». «Οχι, αποκλείεται, δεν έχει έρθει η ώρα να μπει άλλο ζώο στο σπίτι». «Δεν είσαι υποχρεωμένη να υιοθετήσεις, έλα απλώς να μας δεις και να μοιραστείς τη χαρά μας», επέμεινε εκείνη.
Η χαρά τους: να σώζουν ζώα από τον δρόμο, πεινασμένα, άρρωστα, τραυματισμένα, κακοποιημένα. Να γιατρεύουν τις πληγές τους, αυτές που φαίνονται και τις άλλες, τις μη ορατές και συνήθως πιο βαθιές και επώδυνες: στην ψυχή τους. Να τους προσφέρουν μια δεύτερη ευκαιρία, ένα σπίτι και μια οικογένεια. Δεν μπορούσα να αρνηθώ. Πήγα το απόγευμα της Κυριακής, λίγο πριν η διοργάνωση κατεβάσει αυλαία.
Στην αίθουσα του δημαρχείου Ηλιούπολης γάτες ενήλικες και γατάκια λίγων μηνών, αρτιμελή και ανάπηρα, ντροπαλά και κοινωνικά, ήσυχα και φασαριόζικα ήταν στα κλουβάκια τους. Σχεδόν στα μισά της «ξενάγησής» μου από τη φίλη εθελόντρια, την είδα. Ασπρη, με μεγάλα κομμάτια γκρίζου χρώματος στο τρίχωμά της και μάτια πράσινα, θλιμμένα. «Είναι τριών ετών. Ζει στο καταφύγιο από μωρό, κάποιοι την είχαν πετάξει μαζί με την αδελφή της, που υιοθετήθηκε· η ίδια όχι. Στα αζήτητα είναι τόσα χρόνια και αυτές τις μέρες πολλοί άνθρωποι πέρασαν από εδώ, αλλά κανείς δεν της έριξε ούτε ένα βλέμμα…».
Την ονόμασα Φλέρυ. Σήμερα συμπληρώνει τρεις εβδομάδες στο σπίτι μας και είναι λες και ανέκαθεν ζούσε μαζί μας. Τη βλέπω να εξερευνά γεμάτη περιέργεια τα δωμάτια, να τρώει λαίμαργα τις λιχουδιές που της δίνω, να κοιμάται ήρεμη στο κρεβατάκι της, να παίζει με τον Φούσκα (τον μεγαλύτερο γάτο μου, επίσης πρώην αδεσποτάκι), να απολαμβάνει τον ήλιο μπροστά στην μπαλκονόπορτα και ξέρω πως έκανα αυτό που έπρεπε.
Τα ζώα έρχονται στη ζωή μας και την αλλάζουν. Μπορεί να μην το συνειδητοποιούμε εγκαίρως, ίσως να μην το συνειδητοποιούμε καν μερικές φορές, αλλά αυτό συμβαίνει. Μας δίνουν χαρά, μας μπολιάζουν με την αθωότητά τους, μας γιατρεύουν με την αγάπη τους.
Ο χειμώνας είναι πάντα δύσκολος για τα αδέσποτα. Λίγα θα επιβιώσουν. Ανοίξτε το σπίτι σας σε μια γάτα ή ένα σκυλάκι. Σώστε το. Στην πραγματικότητα εκείνο θα σας σώσει. Θα το δείτε…