Ολα μοιάζουν να έχουν ξανασυμβεί. Ακόμη και η δόση, που λέγεται αναμνηστική, υποβάλλει αυτήν την αίσθηση της επαναληπτικότητας. Την υποβάλλει όχι μόνο με τους υγειονομικούς δείκτες, αλλά και με τις επιδοματικές προσδοκίες της πανδημίας – σε εκείνους που φαίνονται εθισμένοι στις (μη) επιστρεπτέες.
Αυτό δεν είναι η ρουτίνα; Εξοικείωση και προσαρμογή. Στον κύκλο της καθημερινής, σχεδόν μονoθεματικής, ειδησεογραφίας, σπάνια ακούει κανείς κάτι που μπορεί ακόμη να τον σοκάρει. Σπάνια ήταν η σοκαριστική σαφήνεια με την οποία ο καθηγητής Κωνσταντίνος Συρίγος του «Σωτηρία» διατύπωσε το ρητορικό του ερώτημα. Τι πρέπει να πω, αναρωτήθηκε, στον ασθενή με καρκίνο που παλεύει δύο χρόνια και, λόγω μιας ευκαιριακής λοίμωξης, χρειάζεται ΜΕΘ; Τι πρέπει να του πω που νοσηλεύεται τώρα διασωληνωμένος στον θάλαμο επειδή όλες οι κλίνες ΜΕΘ είναι κατειλημμένες από ασθενείς COVID;
Το δίλημμα δεν είναι προσωπικό. Είναι συστημικό. Τι «λέει» το σύστημα Υγείας στους καρκινοπαθείς και στους άλλους χρονίως πάσχοντες, που δεν διαδηλώνουν· δεν αναρτούν προκηρύξεις στο Facebook· δεν εκπροσωπούνται στα «ισορροπημένα» –μεταξύ επιστήμης και δεισιδαιμονίας– πάνελ· δεν πολιτικοποιούν τη συμμόρφωσή τους με τις ιατρικές οδηγίες ως επιβολή;
Ποιος μιλάει για τα βουβά θύματα της υπερφόρτωσης του ΕΣΥ.
Οταν καλείσαι να σκεφτείς τη μοίρα αυτών των βουβών, παράπλευρων θυμάτων της υπερφόρτωσης του ΕΣΥ, συνειδητοποιείς ότι η πανδημική κυκλικότητα έχει εγκαταστήσει μια βάναυση ανισότητα. Οι κοινοί ασθενείς δεν είναι ίσοι με τους αντιεμβολιαστές. Οι αντιεμβολιαστές έχουν αποκτήσει πολιτική υπεροπλία. Είναι ένα μιντιακά προνομιούχο κοινό για το οποίο οργανώνονται ειδικές δημοσκοπήσεις. Υφαίνονται πολιτικές αναλύσεις για το πού θα πάνε, αν πιεστούν· ποια κομματική στέρνα θα συλλέξει την οργή τους.
Την ώρα που, σιωπηρά, πολίτες σαν τον ασθενή του Συρίγου στερούνται μερικώς το δικαίωμα στην περίθαλψη, το πολιτικό σύστημα κανακεύει μια ηχηρή μειοψηφία που ορθώνει ως «δικαίωμά» της την αντικοινωνική της πώρωση.
Εχουν επιστρατευθεί τα πιο εξεζητημένα κοινωνιολογικά και ψυχολογικά εργαλεία για να εξηγηθεί γιατί αυτή η μειοψηφία δεν πείθεται. Μήπως δεν της τα εξηγήσαμε σωστά; Μήπως είναι τελικά δύσκολο να ζητάς από τους ανθρώπους να σκεφτούν με όρους προληπτικούς – για εκείνο που ακόμη δεν βλέπουν; Μήπως η ιατρική και η στατιστική είναι πολύ στρυφνές για να εμπνεύσουν κοινωνικές συμπεριφορές;
Αν αυτό είναι το ερώτημα, η κυβέρνηση δείχνει να επιλέγει την πειθώ της ανάγκης. Και την πειθώ της απόλαυσης. Δεν θα πάρουμε άλλα μέτρα. Κάποιους θα πείσει ο φόβος της διασωλήνωσης. Κάποιους η λαχτάρα του μπαρ. Και, εν τω μεταξύ, κάποιοι, μαζί με τους σφυγμούς τους θα μετρούν τις μέρες της πειθούς των άλλων. Θα μετρούν μέχρι να αδειάσει κρεβάτι αμετάπειστου για να ξαπλώσει και το δικό τους δικαίωμα.