Στην περιοχή της Αθήνας όπου ζω, πρόκειται για κοινό μυστικό. Eνας μετανάστης που διαθέτει άδεια παραμονής, ενδεχομένως, δε, διατηρεί και πατατοπωλείον μετά ψιλικών, νοικιάζει διαμέρισμα σε μια από τις έρμες τις πολυκατοικίες. Δηλώνει πως θα εγκατασταθεί αυτός και η οικογένειά του, σύζυγος και τουλάχιστον τρία παιδιά. Εννοείται ότι ο ιδιοκτήτης δεν τον ρωτάει αν η οικογένειά του ζει στην Αθήνα ή στο Ισλαμαμπάντ. Τον πιέζουν οι περιστάσεις. Θεμιτόν. Αυτό που δεν ξέρω αν είναι θεμιτόν είναι η «οικογένεια» του ενοικιαστή. Δέκα, δεκαπέντε συμπατριώτες του, οι οποίοι επιτέλους βρήκαν στέγη σε μερικά τετραγωνικά. Και έρχεται η ημέρα που το ελληνικό κράτος αποφασίζει να κάνει απογραφή του πληθυσμού της επικρατείας. Του χτυπά ο απογραφέας το κουδούνι, εννοείται δεν ανοίγει, διότι ποτέ δεν ανοίγουν –το γνωρίζω εκ πείρας–, και βρίσκει ένα φάκελο κάτω από την πόρτα. Ας υποθέσουμε ότι τον ανοίγει, κάτι που δεν είναι βέβαιο. Προσπαθεί να διαβάσει τι γράφει το εσωτερικό του φακέλου και δεν καταλαβαίνει. Δεν είναι λογαριασμός ηλεκτρικού, αλλά και να ήταν, ποιος νοιάζεται; Ας υποθέσουμε ότι στη συνέχεια, επειδή το ελληνικό κράτος είναι σοβαρό, κάποια στιγμή ο απογραφέας τον βρίσκει. Μη με ρωτήσετε πώς και πού. Υπόθεση εργασίας κάνω. Και τον ρωτάει πόσοι κατοικούν στο διαμέρισμά του. «Εγώ, η γυναίκα μου και τα τρία μου παιδιά. Η γυναίκα μου περιμένει τέταρτο». Ο δαιμόνιος απογραφέας τον ρωτάει: «Και όλοι αυτοί οι ξαπλωμένοι τι είναι;». «Και αυτοί περιμένουν», του απαντάει.
Αυτή είναι η κωμική εκδοχή ενός σοβαρού ζητήματος. Πώς θα απογραφούν οι πληθυσμοί των προσφύγων και των μεταναστών που κατοικούν –είτε προσωρινά, είτε μόνιμα– στη χώρα μας; Eχω πολλές φορές ζητήσει από τους καθ’ ύλην αρμοδίους να μου δώσουν τον ακριβή αριθμό. Πάντα απαντήσεις στο «περίπου» κάτι δεκάδων χιλιάδων. Την τελευταία φορά που ρώτησα τον δήμαρχο κ. Μπακογιάννη, μου απάντησε ότι δεν μπορεί να γίνει απογραφή μόνον των ξένων πληθυσμών, διότι θα θεωρηθεί φυλετική διάκριση. Τώρα, όμως, που γίνεται γενική απογραφή του πληθυσμού; Μήπως ήρθε η ώρα να μάθουμε πόσοι μετανάστες και πρόσφυγες διαμένουν στην Ελλάδα; Αρκεί να μας πουν πώς αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της «οικογένειας» που ζει σε ένα διαμέρισμα με άλλους δέκα, δεκαπέντε.
Φοβάμαι ότι αν το μάθουμε, θα φοβηθούμε ακόμη περισσότερο, και γι’ αυτό δεν θα το μάθουμε. Βγαίνοντας από το σπίτι μου, συναντώ τους ταλαίπωρους που συνωστίζονται για να περάσουν τη μέρα τους στην πλατεία Βικτωρίας. Την αποκαλούν «κέντρο Αθήνας» οι εταιρείες ταξί. «Κέντρο Αθήνας» ή κέντρο μιας πόλης που θυμίζει την Αθήνα; Η απογραφή θα είχε κάποια αξία αν αναδείκνυε, εκτός των άλλων, και τα προβλήματα του κέντρου της Αθήνας, την πληθυσμιακή του σύνθεση. Oμως, υποψιάζομαι ότι για μια ακόμη φορά θα υποκύψουμε στην αρχή του «περίπου».