«Τελεσίγραφο», «μηδενική ανοχή», «διαφύλαξη του φυσικού πλούτου, που αποτελεί την πλούσια κληρονομιά που αφήνουμε στα παιδιά μας». Στον πολιτικό λόγο, η «προστασία του περιβάλλοντος με έργα και όχι λόγια» (βλ. επιστολή του υπουργού Περιβάλλοντος Κωστή Χατζηδάκη προς τις αποκεντρωμένες διοικήσεις τον Μάιο του 2020, από όπου προέρχονται όλα τα προαναφερθέντα) αποδεικνύεται… λόγια χωρίς έργα ή, αλλιώς, λόγια του αέρα. Ο λόγος για τις κατεδαφίσεις αυθαιρέτων σε αιγιαλούς και παραλίες, σε ρέματα και ποτάμια, για υποθέσεις που έχουν τελεσιδικήσει εδώ και μία δεκαετία ή περισσότερο. Πριν από λίγες ημέρες, οι υπουργοί Περιβάλλοντος Κώστας Σκρέκας και Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας έδωσαν δεύτερη αναστολή στην κατεδάφισή τους.
Ο κουτοπόνηρος, λοιπόν, νίκησε και πάλι. Ο μεγαλοξενοδόχος (βλ. Κρήτη, «παράδεισο» του φαινομένου) που επέκτεινε τις εγκαταστάσεις για τους πελάτες του εις βάρος της κοινόχρηστης ακτής. Ο μικροϊδιοκτήτης, που έχτισε το αυθαιρετάκι του μέσα ή επάνω στο ρέμα, εκτιμώντας ότι εκεί υπάρχει κενό νόμου (αν και το μικροϊδιοκτήτης είναι σχετικό, στην περίπτωση της Μάνδρας υπήρχε μέχρι και αυθαίρετο τμήμα αποθήκης αλυσίδας σούπερ μάρκετ). Ο τοπικός παράγοντας, ξάδελφος/κουμπάρος/φίλος του δημάρχου, που πήρε άδεια για καντίνα σε μια παραλία και έριξε τσιμέντα, φτιάχνοντας (κυριολεκτικά αυτήν τη φορά) παλάτι στην άμμο. Ποιος είναι ο ηττημένος; Κατ’ αρχάς οι άνθρωποι που θα πνιγούν ή θα χάσουν τις περιουσίες τους σε μια σφοδρή νεροποντή, επειδή ένα αυθαίρετο έφραξε την κοίτη του ρέματος. Κατά δεύτερον, ο επιχειρηματίας που δεν ακολούθησε τον ίδιο δρόμο με τους υπόλοιπους και επέλεξε να ακολουθήσει τον νόμο, και τώρα τους βλέπει να πλουτίζουν, περήφανα παράνομοι, περήφανα δικαιωμένοι. Κατά τρίτον, όλοι εμείς οι υπόλοιποι, για τους οποίους το Σύνταγμα έχει προβλέψει ότι ο αιγιαλός και η παραλία είναι κοινόχρηστα πράγματα, που ανήκουν σε όλους μας και όχι στο «περιουσιολόγιο» του υπουργείου Οικονομικών.
Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον, αλήθεια, αν βλέπαμε τα υπουργεία Οικονομικών και Περιβάλλοντος να επεκτείνουν τη συγχωρητική τους διάθεση και σε άλλους τομείς αρμοδιότητάς τους. Για παράδειγμα, στην αναστολή όλων των προστίμων και των ποινών για τους φοροδιαφεύγοντες ή για όσους κάνουν λαθρεμπόριο καυσίμων. Γιατί αυτός που κλέβει το κράτος είναι πιο κακός από αυτόν που καταπατά, καταστρέφει και εκμεταλλεύεται τη δημόσια περιουσία; Εκτός αν τα συγχωροχάρτια περιορίζονται μόνο στην περιβαλλοντική και πολεοδομική νομοθεσία, πάντα κατά το δοκούν.