Καβάντζα. Ετσι ακριβώς το είπε ο γραμματέας της ομοσπονδίας των νοσοκομειακών γιατρών. Είπε ότι «κρατάνε καβάντζα» κλίνες εντατικής θεραπείας. Ποιοι; Οι συνάδελφοί του. Οι γιατροί που αποφασίζουν για το ποιος και πού θα διασωληνωθεί, ποιος και πού πρέπει και αντέχει να μεταφερθεί αν βρεθεί κλίνη κενή.
Ο συνάδελφός του της ομοσπονδίας των νοσηλευτών, Μιχάλης Γιαννάκος, υπερθεμάτισε λέγοντας ότι τα κρεβάτια κρατιούνται για «πολιτικούς και μητροπολίτες». Δεν ρωτήθηκε για ποιους πολιτικούς. Δεν ρωτήθηκε ποιος πολιτικός νόσησε και έτυχε προνομιακής μεταχείρισης.
Ο κύκλος της καταγγελίας είναι ενδεικτικός. Πρώτα εκτοξεύεται στην τηλεοπτική νύχτα. Μετά υιοθετείται από την αντιπολίτευση. Κυκλοφορεί στα κοινωνικά δίκτυα. Συμπιέζεται σε τίτλους πέντ’-έξι λέξεων – στο διάνυσμα της προσοχής του μέσου χρήστη.
Την επόμενη ημέρα, στη δημόσια τηλεόραση, ο Γιαννάκος έλεγε ότι δεν είπε ποτέ αυτό που είχε πει. «Δεν είπα εγώ ποτέ για VIP ασθενείς». Κανείς δεν θα θυμόταν πια την αντίφαση. Η επίσημη εφημερίδα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε ήδη μετατρέψει σε προκήρυξη το πρωτοσέλιδό της, υιοθετώντας την καταγγελία που ο ίδιος συνδικαλιστής δοκίμασε, σε δεύτερο χρόνο, να λειάνει. Ποιον Γιαννάκο από τους δύο να πιστέψεις;
Οταν οι χύμα δοξασίες βρίσκουν πολιτικό μανδύα.
Ποιον ΣΥΡΙΖΑ να πιστέψεις; Τον πρόεδρο του κόμματος, που έβαλε πλάτη στον συνδικαλιστή, τραβώντας πάλι μαχαίρια για να φτάσουν σε κόκαλα; Τη νεολαία, που πήρε την ντουντούκα για να μεγαφωνήσει τον Γιαννάκο; Ή μήπως τον τομεάρχη Υγείας του κόμματος, που δήλωσε ότι, κατά την αντίληψή του, δεν ισχύει η καταγγελία;
Λένε ότι αυτού του είδους η «υγειονομική» αντιπολίτευση, που αναζητεί την ύλη της στην πανδημία, σαν να επρόκειτο για πολιτική επιλογή –σαν να είχε, όντως, όπως είχε πει ο Τσίπρας, «αυτουργό» τον Μητσοτάκη–, εκθέτει τον ΣΥΡΙΖΑ στα μάτια των μετριοπαθών πολιτών. Τον κρατάει σε απόσταση ακόμη και από εκείνους που δεν είναι μεν ικανοποιημένοι από την κυβέρνηση, εκλαμβάνουν όμως την καταγγελτική υστερία ως βαρύτερη ανευθυνότητα.
Το θέμα δεν είναι η δημαγωγική αναποτελεσματικότητα της αντιπολίτευσης. Το πρόβλημα είναι ότι η ίδια αναλαμβάνει να δώσει σχήμα στις χύμα θεωρίες που υποδαυλίζουν τη δυσπιστία προς το σύστημα υγείας και, συνολικά, προς την ικανότητα της πολιτείας να προστατεύσει τη δημόσια υγεία. Κάνει εδώ ό,τι κάνει η Ακροδεξιά στην Ευρώπη. Δανείζει νομιμοποιητικό μανδύα σε αντισυστημικές φωνές. Προκαλεί μόνο ζημιά, εκεί που δεν μπορεί να καρπωθεί καν το πρόσκαιρο όφελος.
Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι όλοι έρμαια πολακικών ενστίκτων. Δεν συμφωνούν όλοι με την πτωματοθηρία. Βλέπουν ότι είναι πολιτικά αδιέξοδη και θεσμικά διαβρωτική. Τη βλέπουν, αλλά είναι πολύ λίγοι για να τη σταματήσουν.