Τι έπαθε ο Μακρόν; Εχασε την ψυχραιμία του; Εκοψε τα θεσμικά του φρένα; Πώς έφτασε να λέει ότι θέλει να «τη σπάσει» στους ανεμβολίαστους; Οτι δεν τους λογαριάζει καν ως πολίτες;
Η στάση του Γάλλου προέδρου καταπατά την πολιτική ορθοδοξία που ζητούσε μέχρι σήμερα από τις ηγεσίες να μην ερεθίζουν τους αρνητές. Ζητούσε τουλάχιστον να μην τους εξοστρακίζουμε – να μην τους απωθούμε οριστικά στη σφαίρα επιρροής των εχθρών της δημοκρατίας.
Το ανάθεμα του Μακρόν εξυπηρετεί, λένε, εκλογικές σκοπιμότητες. Αντί να στρογγυλεύει τη θέση του, επενδύει σε μια ελεγχόμενη πόλωση. Παίζει δηλαδή το χαρτί του υγειονομικού λαϊκισμού από την ανάποδη: όχι πια κολακεύοντας τις ηχηρές μειοψηφίες, αλλά δίνοντας φωνή στη μεγάλη σιωπηλή πλειοψηφία.
Ανεξάρτητα από σκοπιμότητες και εθνικές ιδιαιτερότητες, το αίσθημα αυτό φαίνεται να κυριαρχεί δυο χρόνια μετά τα πρώτα υγειονομικά μέτρα: Οι πολλοί που τα τήρησαν και συμμορφώθηκαν με τις οδηγίες βρίσκονται ξανά αντιμέτωποι με περιορισμούς στις ελευθερίες τους. Χάνουν έτσι την υπομονή τους. Χάνουν την ανοχή τους απέναντι στους «ανεύθυνους» που ενοχοποιούνται για την πίεση στα συστήματα υγείας και την παράταση της δοκιμασίας.
Το μαρτυρεί και η θύελλα που προκλήθηκε με την υπόθεση Τζόκοβιτς. Η κόπωση κάνει την πλειοψηφία πιο επιθετική. Εχοντας υποστεί τις φαντεζί και βίαιες εκδηλώσεις, που είχαν αποκτήσει ασύμμετρη έκταση στη δημόσια σφαίρα, οι πολλοί δείχνουν πια αλλεργικοί στην άρνηση, ιδίως όταν αυτή δεν μπορεί να επικαλεστεί κανένα άλλοθι προπανδημικής κακουχίας. Ιδίως όταν η άρνηση προκύπτει σαν λοξό «γούστο» μιας κακομαθημένης ελίτ, όπως στην περίπτωση του αστέρα του τένις.
Κι εδώ; Η ελληνική πολιτεία απέχει μόλις μία εβδομάδα από τον καταλογισμό των πρώτων προστίμων στους άνω των 60 που δεν κάμφθηκαν από τον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Η κυβέρνηση υπολογίζει ότι πάνω από το 40% των 520.000 ανεμβολίαστων αυτής της κατηγορίας θα έχει μέχρι την επόμενη Δευτέρα τουλάχιστον κλείσει το πρώτο ραντεβού. Η απόδοση του μέτρου ήταν όση και η δραστικότητά του στο να καταδείξει ότι ακόμη και η επιβολή έχει τα όριά της. Και τα όρια αυτά εντοπίζονται στη φρονηματική σκλήρυνση εκείνων που μπορούν να πληρώσουν ένα «τέλος» ανθυγιεινής συμπεριφοράς. Ανθυγιεινής για τους ίδιους και για τους άλλους.
Εναντι αυτής της μειοψηφίας, η αποφασιστικότητα των υπολοίπων δεν είναι «διχασμός». Δύσκολα στοιχειοθετείται «διχασμός» όταν οι αναλογίες είναι 90%-10%. Σημαίνει άραγε ότι αυτά τα δεδομένα θα οδηγήσουν σε επέκταση της υποχρεωτικότητας; Οτι θα εμπνεύσουν και στην ελληνική κυβέρνηση αφορισμούς τύπου Μακρόν;
Παρά τα «γαλλικά» που ενίοτε ακούει κανείς από κυβερνητικούς παράγοντες κατά των ανεμβολίαστων, η επίδειξη υγειονομικής πυγμής είναι το λιγότερο πιθανό σενάριο. Η ελπίδα είναι ότι θα μας λυτρώσει η ακραία κυκλοθυμία της «Ομικρον». Ενας μήνας ακόμη. Ενα μίλι.
Λαθρο-χηρείες
Δικαιολογεί σύνταξη αναπηρίας η πελατειακή αγκύλωση;
Ταβέρνες
Τον χλεύασαν. Τον υπέβαλαν σε ανηλεείς τρολιές επειδή πέρασε μερικές στιγμές κρεοφαγικής ανεμελιάς σε ταβέρνα στα Τρίκαλα. Την ίδια μεταχείριση επιφύλαξαν στον Αλέξη Τσίπρα και για μια άλλη, οικειοθελή του ανάρτηση, στην οποία δοκίμασε μια παρατραβηγμένη πολιτική αναφορά στην ταινία του συρμού – το «Don’t Look Up». Αυτά τα «λάθος» στιγμιότυπα ήταν πιο «σωστά» από τις γραπτές και προμελετημένες δηλώσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στα κομματικά ανακοινωθέντα δεσπόζει ο θάνατος – οι «ρωσικές ρουλέτες», οι «αγέλες» και η προσμονή της συμφοράς, η οποία προεξοφλείται ότι θα φέρει την υπογραφή των πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ. Οι τυχαίες αναρτήσεις όμως –το δείπνο και η ταινία– μαρτυρούν πόσο μακριά από την κοινή προσδοκία είναι η ρητορική της δυστοπίας. Τι έχουν ανάγκη να ακούσουν και να ζήσουν οι περισσότεροι; Ο,τι και ο ίδιος ο παράταιρος άγγελος της καταστροφής. Θέλουν να βρουν λίγους θυλάκους κανονικότητας –μια ταβέρνα, μια βραδιά Netflix στον καναπέ– να λουφάξουν μέχρι να περάσει, επιτέλους, η πανδημία. Μέχρι να ξαναβρούν άφοβα την έξω ζωή. Δεν θέλουν δικαστήρια. Θέλουν ό,τι και ο Τσίπρας όταν απεκδύεται τον ρόλο του.