Ολα τα ‘χαμε, ο Τζόκοβιτς και οι απόψεις του για τον εμβολιασμό μάς έλειπαν. Το άλας των ημερών του κορωνοϊού. Μεγάλος τενίστας, αναμφιβόλως. Με το πείσμα όμως του «Οχι θα γίνει το δικό μου». Λες και η κοινωνία είναι γήπεδο τένις. Στο σημείο αυτό, βέβαια, παρεμβαίνει και η ομοσπονδία τένις της Αυστραλίας. Πώς θα πουλήσουν το τουρνουά χωρίς το νούμερο ένα της παγκόσμιας κατάταξης; Ευτυχώς υπάρχει και το παραθυράκι που παρακάμπτει την απαγόρευση εισόδου στη χώρα σε ανεμβολίαστους. Οσοι έχουν νοσήσει εξαιρούνται. Δεν είναι η άποψη της υπηρεσίας μετανάστευσης, η οποία και τον στέλνει σε ξενοδοχείο όπου φιλοξενούνται οι παρανόμως εισελθόντες στη χώρα. Το ξενοδοχείο δεν είναι του επιπέδου του. Καταγγέλλει ότι τον ταΐζουν σκουληκιασμένο φαγητό. Στο Βελιγράδι οργανώνονται συλλαλητήρια συμπαράστασης, με επικεφαλής τον μπαμπά του και τη μαμά του. Τρεις ημέρες κρατάει η ταφή του, και την τέταρτη ανασταίνεται ο θεάνθρωπος. Το δικαστήριο τον δικαιώνει. Στο σημείο αυτό η υπόθεση αρχίζει και θυμίζει διαδρομή νύχτα με θύελλα στα βουνά του Μαυροβουνίου. Την έχω ζήσει στα νιάτα μου και δεν σας τη συνιστώ. Δεν ξέρεις πού βρίσκεσαι. Εκεί παρασύρει ο Τζόκοβιτς τους Αυστραλούς. Νόσησε, έχει και χαρτί, όμως τη μέρα που νόσησε εθεάθη χωρίς μάσκα σε δημόσιο χώρο. Ή λέει ψέματα ή είναι γαϊδούρι. Το ένα δεν αποκλείει το άλλο, θα μου πείτε. Και το πιστοποιητικό; Ψεύδονται οι υπηρεσίες της Σερβίας; Αν είναι ποτέ δυνατόν.
Στην όλη υπόθεση ο εμβολιασμός είναι λεπτομέρεια. Εκείνο που απωθεί είναι το ύφος και το ήθος, αυτό το ξεδιάντροπο «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ». Σκέφτομαι μεγάλους αθλητές άλλων καιρών. Τον Εμίλ Ζάτοπεκ που συμμετείχε στην εξέγερση του Ντούμπτσεκ και τέλειωσε τη ζωή του εργάτης σε εργοστάσιο. Σκέφτομαι τον Αμπέμπε Μπεκίλα που έτρεχε Μαραθώνιο ξυπόλητος. Κι αυτοί ήρωες του καιρού τους ήσαν. Ομως ποτέ δεν σκέφτηκαν να μεταφράσουν τον ηρωισμό τους σε δικαίωμα αυθαιρεσίας. Ο Τζόκοβιτς το έκανε για να δείξει στην παγκόσμια κοινότητα ότι το μέτρο του ηρωισμού στον καιρό μας ορίζεται από το μέτρο της αυθαιρεσίας.
Η μετάλλαξη του ηρωισμού δεν έχει φιλολογική αξία. Εχει ουσιαστική κοινωνική αξία. Ο ήρωας που ξεχωρίζει, χωρίς να μεταφράζει την ξεχωριστή του θέση στο βάθρο σε δικαίωμα αυθαιρεσίας, συμβάλλει ως πρότυπο στην κοινωνική συνοχή. Ο ήρωας που ξεχωρίζει, προβάλλοντας το αυθαίρετο ήθος του, τραυματίζει από το ύψος του βάθρου του την κοινωνική συνοχή. Ο Τζόκοβιτς είναι Βαλκάνιος. Ομως είναι ένας ήρωας του καιρού μας.