Τα νερά έπεσαν. Η στάθμη χαμήλωσε. Και στη μέση του ποταμού προβάλλει κάτι σαν νησί. Οποιος δεν αισθάνεται καλά στη δεξιά όχθη, δεν χρειάζεται πλέον να διασχίσει όλο το ποτάμι. Μπορεί να κάνει τη μισή απόσταση και να σταθεί στο νησί.
Κάπως έτσι, με όρους πολιτικής υδρογεωγραφίας, το Μαξίμου άρχισε να συνειδητοποιεί ότι η ανάδυση του ΚΙΝΑΛ δεν απειλεί μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι απέκτησαν την εκλογική πολυτέλεια της ενδιάμεσης στάσης. Για να μετακινηθούν, δεν είναι ανάγκη να διανύσουν όλη την ψυχική απόσταση που εξακολουθεί να τους χωρίζει από αυτό που καταψήφισαν το 2019.
Μέχρι στιγμής φαίνεται ότι ο Ανδρουλάκης δεν χρειάζεται να κάνει τίποτε για να βοηθήσει αυτό το ρεύμα. Αρκεί να στέκεται εκεί, σαν αβαθής όγκος, και να περιμένει να τον αναδείξουν οι προσχώσεις.
Η δεύτερη, όψιμη επίσης, συνειδητοποίηση είναι ότι η κυβέρνηση έχει βάλει για τον εαυτό της ψηλά τον πήχυ της αυτοδυναμίας. Ακόμη κι αν καταφέρει να τον περάσει –γύρω στο 38%– τη δεύτερη Κυριακή, η ύπαρξη του νέου νησιού μπορεί να την εξαναγκάσει σε ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ο Μητσοτάκης κινδυνεύει να βρεθεί στο πιλοτήριο στριμωγμένος με λοξές βουλευτικές ενσαρκώσεις τη Ν.Δ., που, ως κομιστές της 151ης ή 152ης ψήφου, θα διεκδικούν ρόλο συγκυβερνήτη.
Τι μπορεί να κάνει ο πρωθυπουργός για να αποφύγει τον εγκλωβισμό του; Κάποιοι του λένε να αλλάξει ξανά τον εκλογικό νόμο – να επωμιστεί δηλαδή το κόστος της θεσμικής ανορθογραφίας, αλλά και της ηττοπάθειας που θα σηματοδοτήσει μια τέτοια κωλοτούμπα. Αλλοι του λένε να πάει γρήγορα σε εκλογές, προτού προλάβουν να κατασταλάξουν οι ποτάμιοι συσχετισμοί.
Τον πραγματικό στόχο τον υποδήλωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός στο πρώτο του δημόσιο σχόλιο για τον Ανδρουλάκη, όταν προσπάθησε να περιορίσει τον νέο πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ στην «κεντροαριστερή πολυκατοικία». Τι συνεπάγεται αυτή η χωροθέτηση; Οτι η Ν.Δ. πρέπει όχι μόνο να μην αφήσει τον Ανδρουλάκη στην ασφάλεια της ασάφειας, αλλά και να τον εξωθήσει σε αντιπολιτευτική ταύτιση με τον Τσίπρα. Για να συμβεί αυτό, η κυβέρνηση θα πρέπει να παίρνει πρωτοβουλίες που θα προκαλούν τα λαϊκίστικα αντανακλαστικά του παλαιοπασοκικού χώρου. Θα πρέπει να δοκιμάσει τους δεσμούς του Ανδρουλάκη με τις παλιές πελατείες, επενδύοντας σε μια ατζέντα που θα τον αναγκάζει να συριζίζει.
Το εγχείρημα ακούγεται πολύ σύνθετο. Μοιάζει πιο εύκολο για τον Μητσοτάκη να κόψει δρόμο προς τις κάλπες. Το ερώτημα είναι τι θα πετύχαινε με τις πρόωρες. Θα αιφνιδίαζε έναν αδοκίμαστο αντίπαλο; Ή θα τον ευεργετούσε, επιτρέποντάς του να εξαργυρώσει εκλογικά τη φόρα του, προτού καλά καλά φανεί;
Το βέβαιο είναι ότι οι φύσει καχύποπτοι κεντρώοι δεν προτίμησαν τον Μητσοτάκη για να τον παρακολουθούν να μεθοδεύει με τακτικισμούς την επανεκλογή του. Δεν περιμένουν από αυτόν κόλπα. Περιμένουν να κυβερνήσει.
Ραφάλ
Διαθέτει σύστημα σύζευξης Link-16, σύστημα αυτοπροστασίας Electronic Warfare Suite, ηλεκτροοπτικό αισθητήρα Front Sector Optronics και –από προχθές– ματάκι για να μην αβασκαθεί.
Στέκι
Την Τετάρτη πέθανε ξαφνικά ο ψυχίατρος Κώστας Γκοτζαμάνης – ένα μειλίχιο μουστάκι χαμογελαστής επιστήμης. Την επόμενη μέρα το μπαρ Galaxy από τον λογαριασμό του στο Facebook αποχαιρετούσε τον εκλιπόντα, που σπάνια άφηνε νύχτα να ξημερώσει χωρίς να ακουμπήσει στην ιερή μπάρα.
Η δομή του Μέσου –«μιλούσε» το ίδιο το Galaxy, διά του «προφίλ» του– δημιουργούσε την αίσθηση ότι τον άνθρωπο ξεπροβόδιζε το ίδιο το στέκι του. «Γιατρέ», έγραφε, «το Galaxy Bar δεν θα σε ξεχάσει ποτέ». Σαν να είχαν βγάλει φωνή τα σκαμπό και τα στιγματισμένα από τις καύτρες ξύλα της μπάρας· σαν να μαρτυρούσε, επιτέλους, ο παλιός καθρέφτης που έχει «δει και δει, κατά την ύπαρξήν του την πολυετή, χιλιάδες πράγματα και πρόσωπα»· σαν να αναγνώριζε ο τόπος το ίχνος του νεκρού και να του επέστρεφε, με υλική συγκίνηση, λίγη από την αφοσίωση του θαμώνα.
Στέκι είναι εκεί που στη ζωή σου στάθηκες περισσότερο. Μια πατρίδα λίγων τετραγωνικών που σε γνώρισε όρθιο. Και μάλλον δεν υπάρχει μεγαλύτερη δόξα από το να σε χαιρετά, ύπτιο πια, η νυχτερινή σου πατρίς ευγνωμονούσα.