Το περιπολικό που έφτασε στο σημείο της δολοφονίας του νεαρού Αλκη για να τον βρει ήδη θανάσιμα τραυματισμένο, ας υποθέσουμε ότι είχε φτάσει εκεί κατά τη διάρκεια της συμπλοκής. Οι αστυνομικοί ακούν τις φωνές του: «Παρακαλώ μη με χτυπάτε άλλο». Φωνάζουν στους δράστες να σταματήσουν και, όταν διαπιστώνουν πως συνεχίζουν, επιτίθενται. Διαπιστώνουν ότι ένας από αυτούς κρατάει δρεπάνι. Βγάζουν τα υπηρεσιακά τους περίστροφα για να μπορέσουν να τον πλησιάσουν. Αυτός όμως που κρατάει το δρεπάνι δεν πτοείται. Είναι έτοιμος να χτυπήσει το θύμα του. Και ένας από τους αστυνομικούς πυροβολεί. Η σφαίρα χτυπάει τον υποψήφιο δολοφόνο, ο οποίος είτε μένει στον τόπο είτε πεθαίνει αργότερα στο νοσοκομείο όπου τον μεταφέρουν. Ο Αλκης, 19 ετών, είναι ζωντανός. Ο υποψήφιος δολοφόνος του, αδιάφορο αν είναι Αλβανός ή Θεσσαλονικιός εξ απαλών ονύχων, είναι νεκρός. Τι θα διαβάζαμε στη συνέχεια; «Αστυνομικός σκότωσε νεαρό οπαδό του ΠΑΟΚ;». «Ο αστυνομικός ισχυρίζεται ότι κρατούσε δρεπάνι και ήταν έτοιμος να χτυπήσει το θύμα του». «Με πιστόλι πυροβολεί δρεπάνι». Η σημειολογία είναι προφανής: Η υπεροπλία της Αστυνομίας απέναντι στον πρωτογονισμό των χουλιγκάνων, κοινώς της «λαϊκής έκφρασης». Επερώτηση στη Βουλή, απάντηση του υπουργού με ΕΔΕ και κράτηση του αστυνομικού ώσπου να αποφανθεί ο εισαγγελέας αν θα κριθεί προφυλακιστέος. Ο Αλκης Καμπανός ζει. Κατά συνέπεια κανείς δεν ασχολείται μαζί του. Ολοι ενδιαφέρονται για τον υποψήφιο δολοφόνο του και τον αστυνομικό που δεν τον άφησε να προβιβασθεί σε δολοφόνο.
Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει ο δημοσιογραφικός λυρισμός. Περιστατικό «οπαδικής» ή «ρατσιστικής» βίας, υποσύνολο της πλατωνικής ιδέας της βίας, όπως η γυναικοκτονία. Ας δούμε αυτό που βλέπουν τα μάτια μας. Η κοινωνία μας είναι βίαιη. Από τους «Ρουβίκωνες», τις συμμορίες των Ρομά στο Ζεφύρι έως τον δολοφόνο του Αλκη Καμπανού και τον υπόκοσμο των λαθρεμπόρων, διάφοροι ψάχνουν αφορμές για να απελευθερώσουν το κεφάλαιο της βίας που έχει σωρευθεί μέσα τους. Η δημοφιλία της ελληνικής κωμωδίας του ’50- ’60 δείχνει τη νοσταλγία μας για την εποχή της αθωότητας. Τότε η βία ήταν πολιτική. Σήμερα είναι κοινωνική.
Και μη μου μιλήσετε για παιδεία κι άλλα μακρόπνοα σχέδια. Το πρώτο και το άμεσο που μας ενδιαφέρει είναι ο ρόλος της Αστυνομίας, κοινώς της Δημόσιας Τάξης. Μπορούμε να της λύσουμε τα χέρια για να αντιμετωπίσει τη βία στη σημερινή κοινωνία μας; Ή θα εξακολουθήσουμε να την αντιμετωπίζουμε σαν την Αστυνομία της εποχής της αθωότητάς μας; Τα υπόλοιπα μπορούμε να συνεχίσουμε να τα συζητάμε για να μη βγάλουμε άκρη.