Πώς το πένθος άφησε αλώβητη την ηθική διαύγεια αυτών των ανθρώπων; Πώς τιθασεύεται μέσα στο σοκ ο θυμός και η εντελώς φυσική παρόρμηση να καταγγείλεις τους ενόχους – ακόμη και να ευχηθείς την ανταπόδοση του κακού που προκάλεσαν;
Είναι ασυνήθιστα όσα λένε δημοσίως οι γονείς του Αλκη Καμπανού. Η δική τους αυτοσυγκράτηση είναι ένα σήμα σε όσους θα ήταν έτοιμοι να εκμεταλλευτούν το αίμα του δολοφονημένου για να γυρίσουν τον μύλο του μίσους. Το δικό τους υπόδειγμα παριστά και το μέτρο με το οποίο κρίνεται η πολιτική φλυαρία.
Από την πρώτη στιγμή, η πολιτική υποδύεται δημοσίως τον υποβολέα της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης, σαν να χρειάζονταν οι Αρχές επικοινωνιακή καμπάνια για να εξαρθρώσουν επιχειρησιακά και ποινικά τον χουλιγκανισμό. Βρίσκεται έτσι στον αντίποδα του νηφάλιου πόνου της οικογένειας.
Οι φωνές των γονέων, που ζητούν κάθαρση και όχι εκδίκηση, δεν εξαντλούνται στο συναίσθημα. Η επούλωση του τραύματος που άνοιξε το κυρτό μαχαίρι της συμμορίας δεν μπορεί παρά να ξεκινά από αυτή την ψυχική υπέρβαση. Ακούγεται ρομαντικό, αλλά δεν είναι. Οσα μέτρα κι αν ληφθούν, όσο επαγγελματικά κι αν κάνει η πολιτεία τη δουλειά της, τα δίκτυα της βίας στο ποδόσφαιρο δεν θα ξεριζωθούν.
Ποιος θα ακολουθήσει την ψυχική υπέρβαση των γονέων;
Η αντοχή αυτών των δικτύων μπορεί να εξηγηθεί μόνο από τις παράπλευρες λειτουργίες τους. Υπήρχαν και υπάρχουν επειδή συμφέρουν. Επειδή ανήκουν σε ένα σύστημα ισχύος που τα χρησιμοποιεί και τα προστατεύει όποτε απειλούνται. Οι σχέσεις είναι σχεδόν εμφανείς. Για να κοπούν αυτοί οι βραχίονες, πρέπει η διατήρησή τους να αρχίσει να γίνεται πιο δαπανηρή από τον ακρωτηριασμό τους. Πρέπει να αρχίσει να κοστίζει πολύ στους μαριονετίστες να κινούν μαχαιροβγάλτες.
Πώς θα επιτευχθεί αυτό; Χρειάζεται βεβαίως ο νόμος. Χρειάζονται όσα επιχειρούνται τις τελευταίες ημέρες – οι ταχύτατες εξιχνιάσεις, οι συλλήψεις, οι έφοδοι. Χρειάζεται όμως και η πίεση από τα κάτω – η εκδήλωση ενός συλλογικού αποτροπιασμού, κυρίως από την ίδια την κοινότητα των φιλάθλων.
Το δίλημμα που πρέπει να τεθεί εμπράκτως στους παράγοντες είναι: Προτιμάτε τις δράκες των μπράβων· ή τους πολλούς που γεμίζουν τις κερκίδες – και δίνουν υπόσταση στις «επενδύσεις» σας.
Ο αντίλογος, βέβαια, είναι ο κυνισμός: Οι οπαδοί, θα πουν πολλοί, είναι αγέλες που προσκυνούν σώβρακα και φανέλες, όποια φρίκη κι αν κρύβεται πίσω τους. Μην περιμένουμε ότι το ποδόσφαιρο θα καθαριστεί από τους πιστούς του. Μην περιμένουμε από τους οπαδούς ευαισθησία.
Μπορεί και να είναι έτσι. Μπορεί ο «πάνδημος αποτροπιασμός» να μην αρθρωθεί και να σβήσει μαζί με τα κεράκια στον τόπο του κακού. Μπορεί αυτό που κατάφερε η μητέρα του Αλκη –να καταπιεί τον λυγμό της, για να μιλήσει λογικά– να είναι μοναδικό. Δικό της. Αφταστο.
