Η επίθεση κατά του πρωθυπουργού με φρασεολογία ποδοσφαιρικών θυρών μόνον αγανάκτηση προκαλεί. Πολύ δε περισσότερο, όταν γίνεται μέσα από τη στήλη ιστορικής εφημερίδας της Αριστεράς, που στο παρελθόν φιλοξένησε κείμενα ανθρώπων των γραμμάτων, των τεχνών και της πολιτικής.
Οταν ένας πολιτικός σχολιαστής υβρίζει σκαιότατα, είναι προφανές πως την κύρια ευθύνη φέρει το έντυπο στο οποίο σχολιάζει. Και αν το έντυπο αποτελεί την επίσημη φωνή ενός κόμματος, η ευθύνη μετατίθεται στην ηγεσία του κόμματος. Οχι βέβαια με προληπτική λογοκρισία, αλλά με πλήρη διαχωρισμό θέσεων και ευθυνών.
Μάλιστα, αν ο υβριστής-αρθρογράφος είναι υπότροπος, ένα σοβαρό έντυπο ενός σοβαρού κόμματος θα διέκοπτε τη συνεργασία μαζί του.
Εξ όσων θυμούμαι ο σύντροφος Μάο είπε να αφήσουμε να ανθίσουν όλα τα λουλούδια, όχι όλες οι τσουκνίδες. Αρχίζω και λυπούμαι όχι τους υβριστές –«δεν φταίνε αυτοί, τόσοι ήταν»– αλλά αυτούς που τους ανέχονται. Αδυναμία; Ταύτιση; Το ένα χειρότερο από το άλλο.
Μάλιστα, σκεπτόμενος «πονηρά», αναρωτιέμαι μήπως όλη αυτή η χυδαιότητα τελικά δεν έχει στόχο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά το επιχειρούμενο άνοιγμα του Αλέξη Τσίπρα στην Κεντροαριστερά. Είναι τυχαίο το γεγονός ότι αυτή η αήθης επίθεση κατά του πρωθυπουργού εξαπολύθηκε μόλις μία ημέρα μετά τη συνέντευξη του Αλ. Τσίπρα στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ; Μπορεί όντως να είναι τυχαίο το γεγονός. Να ξύπνησε το πρωί ο καθ’ έξιν υβριστής και να είπε: «Τι κάνουμε σήμερα; Ας βρίσουμε τον Μητσοτάκη!».
Ισως θα πρέπει ο Αλ. Τσίπρας να αρχίσει να ξεριζώνει τις τσουκνίδες που έχουν φυτρώσει στην αυλή του, κυρίως για τη δική του αξιοπρέπεια. Βέβαια, αυτό το εγχείρημα καθίσταται δύσκολο αφού αποθέωσε τον υβριστή και ο κ. Π. Πολάκης, πολιτικός με σημαντική επιρροή σε ένα μεγάλο ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ.
Και αυτό ακριβώς είναι το πολιτικό πρόβλημα του Αλ. Τσίπρα. Οι υβριστές έχουν μεγάλο κοινό, το οποίο έχει διαπαιδαγωγηθεί να μισεί, να φθονεί, να κραυγάζει.
Επειδή είμαι παλιός, γνώρισα, παιδί, τον υπέροχο Πόντιο Γιάννη Πασαλίδη και στη νεότητά μου τον γλυκύτατο Ηλία Ηλιού. Δεν τολμώ να προχωρήσω σε συγκρίσεις, σεβόμενος τη μνήμη των δύο αυτών ιστορικών ηγετών της Αριστεράς.
