Η κεντρική θέση της Γερμανίας στην Ευρώπη εξηγείται ιστορικά, πολιτικά, πολιτισμικά, κοινωνικά. Στη διάρκεια του μεταπολεμικού κόσμου η Γερμανία από ηττημένη μετατράπηκε σε μια παγκοσμίων διαστάσεων δύναμη, απέχοντας με μια σχεδόν μεταφυσική ευλάβεια από τη χρήση ή την απειλή χρήσης οποιασδήποτε μορφής σκληρής ισχύος, ακόμα και όταν αυτό έμοιαζε επιβεβλημένο. Η Αγκελα Μέρκελ, πιστή σε αυτή την παράδοση, προχώρησε στη μετεξέλιξη αυτού του δόγματος, μετατρέποντας τη Γερμανία και σε παράγοντα κατευνασμού. Το μεσημέρι της Κυριακής όλα αυτά άλλαξαν σε 80 λεπτά. Τόσο περίπου κράτησε η ομιλία του καγκελαρίου της Γερμανίας Ολαφ Σολτς στην Μπούντεσταγκ. Ενας πολιτικός ήπιων τόνων, δίχως κάποιο ιδιαίτερο επικοινωνιακό χάρισμα, άθεος ο ίδιος, μεγαλωμένος στην Κάτω Σαξονία από προτεστάντες γονείς και τυπικά συγκρατημένος σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του, ουσιαστικά ανακοίνωνε τη μετάβαση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας σε μια επόμενη φάση. Η υπόσχεση για «τουλάχιστον 2%» του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού για την άμυνα, η δημιουργία ειδικού ταμείου 100 δισ. ευρώ για την ενίσχυση των αμυντικών δυνατοτήτων της Μπούντεσβερ, η ένταξη περισσότερων στρατιωτών στις Ομάδες Κρούσης του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη και η απόφαση να αποσταλούν επιθετικά όπλα στους Ουκρανούς που εξακολουθούν να αντιστέκονται στη ρωσική επιθετικότητα αποτελούν από μόνες τους εξαγγελίες που ουσιαστικά αλλάζουν το δόγμα της Γερμανίας.
Οι αλλαγές αυτές δεν θα επηρεάσουν μόνο τη Γερμανία, ούτε όμως και θα γίνουν από τη μια μέρα στην άλλη. Είναι ωστόσο ζωτικής σημασίας για την επιβίωση της Ευρώπης σε έναν κόσμο όπου ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων θα συμπιέσει την ικανότητα της Ε.Ε. να δρα ως παγκόσμιος παίκτης. Η εποχή της ήπιας ισχύος και του εμπορίου ως πανάκειας για τις διακρατικές τριβές ανήκει στο παρελθόν. Αλλωστε οι οικονομικές σχέσεις ουδέποτε σταμάτησαν πολέμους, δίχως την απειλή και την ικανότητα χρήσης αποτρεπτικής βίας.
Ενας γαλλογερμανικός άξονας αφιερωμένος στην ανάγκη δημιουργίας αμυντικών δυνατοτήτων θα οδηγήσει εκ των πραγμάτων και σε μια πιο στενή βιομηχανική συνεργασία, ενώ θα προωθήσει με βεβαιότητα και ένα διαφορετικό μοντέλο λήψης αποφάσεων στην εξωτερική πολιτική. Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να επιθυμεί να ενταχθεί ακόμα πιο βαθιά σε ό,τι έχει σχέση με την ολοένα και στενότερη Ενωση. Οποιαδήποτε άποψη για υποτιθέμενες «θαυματουργές» εναλλακτικές λύσεις είναι είτε υστερόβουλη είτε ανιστόρητη. Στις 24 Φεβρουαρίου άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για την Ευρώπη, τη Δύση, τον κόσμο. Οι δυσκολίες αρχίζουν μόλις τώρα και η Ελλάδα πρέπει να πάει παρακάτω απαλλαγμένη από τις σχετικιστικές ερμηνείες τού προ της κρίσης παρελθόντος.