Σε μια φιλελεύθερη χώρα το κράτος δεν λογοκρίνει ούτε τα πανό των οπαδών. Π.χ. δεν ξέρουμε αλλά όλοι φανταζόμαστε ποιους εννοούν οι χουλιγκάνοι του ΠΑΟΚ με το «Βαστάτε αδέλφια». Ομως το πανό που ανάρτησαν στην Τούμπα έπρεπε να κατεβεί από τους αρμόδιους, που δεν είναι αστυνομία και η δικαιοσύνη. Αρμόδιος είναι ο ιδιοκτήτης του γηπέδου, ο ίδιος ο ΠΑΟΚ.
Με το ίδιο σκεπτικό η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν έχει καμιά αρμοδιότητα να λογοκρίνει την προπαγάνδα του Πούτιν στην Ευρώπη. Η διαδικτυακή παρουσία των Russia Today και Sputnik δεν έπρεπε να σταματήσει, έστω κι αν για πρώτη φορά «το ψέμα είναι το πρώτο θύμα του πολέμου». Αν μη τι άλλο θα γελούσαμε με τους ισχυρισμούς του Πούτιν, που δηλώνει απειλούμενος από την Ουκρανία.
Αναφέραμε τη «διαδικτυακή παρουσία» διότι το ζήτημα των ραδιοκυμάτων είναι διαφορετικό. Το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα είναι σπάνιος πόρος. Εχει συγκεκριμένες και περιορισμένες θέσεις εκπομπών. Ως εκ τούτου είναι δημόσια περιουσία. Οπως ένα κράτος οφείλει να απαγορεύσει τη χρήση του εναέριου χώρου του για τα βομβαρδιστικά των επιτιθέμενων, έτσι νομιμοποιείται να μην παράσχει δημόσιους πόρους για οτιδήποτε μια δημοκρατική κοινωνία θεωρεί επιβλαβές. Η απαγόρευση κάποιων εκπομπών δεν είναι λογοκρισία, υπό την έννοια ότι δεν απαγορεύει τη μετάδοση ενός μηνύματος. Απλώς το κράτος δεν συμβάλλει στη μετάδοση π.χ. fake news, παραχωρώντας δημόσια περιουσία.
Με άλλα λόγια μια φιλελεύθερη Πολιτεία δεν απαγορεύει κανένα μήνυμα, αλλά δεν βοηθάει και στη διάδοση εκείνων που η πλειοψηφία θεωρεί επιβλαβή. Εκεί βασίζεται και η νομιμοποίηση του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου. Η Ανεξάρτητη Αρχή διαχειρίζεται την κοινή μας περιουσία, θέτοντας όμως κάποιους όρους, όπως π.χ. την υποχρέωση των καναλιών σε ισόρροπη παρουσίαση των κομματικών θέσεων. Ομως το ΕΣΡ δεν έχει καμιά αρμοδιότητα στο Διαδίκτυο ή στον έντυπο λόγο, όπου οι παραγωγοί χρησιμοποιούν ιδιωτικούς πόρους για τη μετάδοση των όποιων μηνυμάτων τους. Είναι δουλειά της κοινωνίας των πολιτών να αντιμετωπίσει την όποια προπαγάνδα και τα fake news, που χρόνια τώρα σπέρνει το καθεστώς Πούτιν.
Υπό την έννοια αυτή η Ευρωπαϊκή Ενωση –ως διακρατική συνισταμένη– μπορεί να αποφασίσει ότι δεν χωρούν στα δημόσια ραδιοκύματα των χωρών-μελών οι ανοησίες και το δηλητήριο του Πούτιν, που διακινούν τα Russia Today και Sputnik, όπως δεν χωράει η ναζιστική προπαγάνδα. Η επιτροπή όμως δεν έχει καμία –μα καμία!– αρμοδιότητα στα δίκτυα και στα καλωδιακά κανάλια. Η ελευθερία της πληροφόρησης είναι θεμέλιο της ευρωπαϊκής παράδοσης και ακόμη και σε πόλεμο δεν πρέπει να υπονομευτεί.