Κώστα, φίλε μου, κλαίω για τον αδόκητο και άδικο χαμό σου, το ομολογώ. Ξέρω πως δεν θα σου άρεσε η ευαισθησία μου αυτή, εσένα Ελληνα της διασποράς, που αποφάσισες να επιστρέψεις στην πατρίδα, να αφιερώσεις τη ζωή σου στην προστασία του περιβάλλοντος και της πολιτιστικής κληρονομιάς, εσένα που υπήρξες πρότυπο εντιμότητας, αυτοπειθαρχίας, επιμονής και μαχητικότητας, άνθρωπος πλήρης «βρετανικής ευγένειας και ελληνικής φλόγας». Εσένα που δεν ενέδωσες ποτέ σε αυτό που πίστευες, που η σκέψη σου είχε σμιλευθεί με τις εμπειρίες σου στις διαφορετικές χώρες όπου έζησες και εργάστηκες. Πολέμησες με πάθος για το περιβάλλον στην αγαπημένη σου Ελλάδα, στιγμάτισες παραβάτες και καταστροφείς που επιχείρησαν εις μάτην να σου χαλάσουν την εικόνα. «Ο πύργος της ευμάρειας ήταν χτισμένος σε χαίνοντα λάκκο, έγραφες, οι πελατειακές σχέσεις διαμόρφωσαν τη βαθύτατα πωρωμένη σχέση Δημοσίου και πολιτών, οι επιτυχίες κοντόφθαλμων συναλλαγών διαμόρφωσαν την εικόνα του Ελληνα ως ανακόλουθου κατεργάρη».
Το ξέρω, Κώστα, ότι πολλές φορές πικράθηκες, όπως άλλωστε όλοι όσοι αγωνίζονται με πάθος να κάνουν πράξη τα οράματά τους, ξεπέρασες την πίκρα και τον πόνο σου ωστόσο, γιατί διατηρούσες πάντα μέσα σου ως Ελληνας ένα φορτίο υπαρξιακό, αντλούσες τις δυνάμεις σου από τη φύση την ελληνική, την παράδοση και τη ζωή με την οικογένεια και τους φίλους.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, Κώστα, αυτό που έλεγες συχνά και έγραψες, «ό,τι και να λέμε αξίζει να είμαστε Ελληνες, αξίζει ο κόπος, η μάχη με τα προβλήματα και τα εμπόδια».
Καλό ταξίδι, πρωτοπόρε ιδρυτή της Ελληνικής Εταιρείας Περιβάλλοντος και Πολιτισμού το 1972, σε καιρούς χαλεπούς για τη χώρα· να είσαι βέβαιος ότι οι κόποι σου δεν πήγαν χαμένοι, οι μάχες που έδωσες με τα προβλήματα βρήκαν άξιους συνεχιστές, με τη Λυδία πάντα μπροστά.
* Ο κ. Πέτρος Θέμελης, [email protected], είναι καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας.