Μα γιατί, αφού ο Αλ. Τσίπρας καταδίκασε απερίφραστα και από την πρώτη στιγμή τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, υπάρχει τόση καχυποψία για τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον Πούτιν; Μήπως επειδή δεν υποστήριξαν την αποστολή στρατιωτικού υλικού στα θύματα του πολέμου που παλεύουν για τη ζωή, την ελευθερία και την πατρίδα τους; Ισως γιατί πλήθος στελεχών του έχουν αναλώσει πολλή ενέργεια για να εξηγήσουν τα λάθη της Δύσης που, κατά την ανάλυσή τους, προκάλεσαν την ακραία αντίδραση της Μόσχας; Η περικύκλωση από το ΝΑΤΟ, η μη συμπερίληψη της Ρωσίας στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας, η επίδειξη πυγμής από την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ με τη χειραγώγηση των χωρών της πρώην Σοβιετικής Ενωσης – ο κατάλογος είναι μακρύς.
Σίγουρα έχουν παίξει ρόλο οι διαρκείς συμψηφισμοί: Αυτοί που βομβάρδισαν τη Γιουγκοσλαβία φωνάζουν τώρα για εγκλήματα πολέμου, οι χασάπηδες του Ιράκ κουνάνε το δάχτυλο, ακόμη και το Αφγανιστάν θυμούνται με τους Ταλιμπάν.
Και βέβαια κάτι σημαίνουν οι αναλογίες: Στα κάγκελα για την απαγόρευση της «Λίμνης των Κύκνων», αλλά λίγα λόγια για τις συλλήψεις και το ξύλο στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις στη Ρωσία. Δίκαιη οργή για τη ΝΑΤΟϊκή προπαγάνδα και ανοχή στον ρωσικό οργουελισμό. Μεγάλο ενδιαφέρον στη χώρα της Χρυσής Αυγής για το τάγμα του Αζόφ και για τους ναζί της Ουκρανίας, παρόλο που ούτε 2% δεν πήραν στις τελευταίες εκλογές, απόσταση από τον ρωσικό φασισμό όπως τον βιώνουν πολιτικοί αντίπαλοι, ομοφυλόφιλοι, αντικαθεστωτικοί καλλιτέχνες, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι.
Επειτα δεν τους γεμίζει το μάτι και ο Ζελένσκι. Από πού κι ώς πού εμβληματική προσωπικότητα του δυτικού κόσμου ο Λαζόπουλος της Ουκρανίας; Και γιατί ζητάει την άμεση εμπλοκή των χωρών του ΝΑΤΟ με το κλείσιμο του εναέριου χώρου; Δεν τον νοιάζει μήπως ξεκινήσει ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος; Και γιατί δεν συνθηκολογεί το συντομότερο; Θέλει να τιναχτεί η παγκόσμια οικονομία στον αέρα και να υποχωρήσει μετά;
Και, βέβαια, δεν καταπίνουν fake news. Αυτά με τους βομβαρδισμούς νοσοκομείων και τους θανάτους παιδιών είναι σαν τον βουτηγμένο στο πετρέλαιο κορμοράνο του Περσικού κόλπου το 1991.
Η αμφιθυμία είναι δεδομένη, από τη στιγμή που δεν αποδοκιμάζεται κανένα αμφιλεγόμενο σχόλιο βουλευτή, ευρωβουλευτή, στελέχους.
Κι αν προσέβαλε τη χώρα μας η Ζαχάροβα, δεν είναι Ολμπράιτ, Κοντολίζα ή Πάουελ και Μπλίνκεν για να της δοθεί μια ηχηρή απάντηση από το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Εδώ οι Αμερικανοί αγάπησαν ξαφνικά τον Μαδούρο για τα πετρέλαια, ο Πούτιν τούς πείραξε;
Τα διφορούμενα μηνύματα τα εκπέμπουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στις δημόσιες παρεμβάσεις τους και, πιο απροκάλυπτα, τολμηροί υποστηρικτές τους στα social media. Η αμφιθυμία είναι δεδομένη, από τη στιγμή που δεν αποδοκιμάζεται κανένα αμφιλεγόμενο σχόλιο βουλευτή, ευρωβουλευτή, στελέχους.
Μετράνε και οι μνήμες ενός παρελθόντος που ποτέ δεν αποκηρύχθηκε «κανονικά»: Ο Καμμένος που εμβολιάστηκε στο Βελιγράδι με Sputnik-V και ποζάρει με ρωσικό σκούφο σε στιγμές ευθυμίας ήταν υπουργός Αμυνας – ξεχνιούνται αυτά; Και δεν ήταν ο μόνος υπουργός της κυβέρνησης Τσίπρα που αισθανόταν δέος στο Κρεμλίνο – με τις Πρέσπες χάλασαν τα πράγματα.
Ενα ενδιαφέρον ερώτημα είναι αν ο Αλέξης Τσίπρας ενοχλείται με όλα αυτά ή κάπου μέσα του τα απολαμβάνει. Αν θεωρεί και αυτός, όπως ο Πολάκης, ότι ο Ερντογάν μάς βάζει τα γυαλιά με τη μαγκιά της ουδετερότητας, αν πιστεύει στους «δύο ιμπεριαλισμούς» του Αρβανίτη και αν δεν μασάει με την ηρωοποίηση του Ζελένσκι των «αγκυλωτών δολοφόνων» (Καρτερός). Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα μας αφήσει να μάθουμε και γι’ αυτό είναι σαν να ξέρουμε.
* Η κ. Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας.