Υπάρχουν διαβαθμίσεις στο χειροκρότημα: θερμό από υποχρέωση, θερμό από αληθινή συγκίνηση, θερμό για επιβράβευση, αδιάφορο, διεκπεραιωτικό, δημοσίων σχέσεων, πολιτικών ισορροπιών… Η θερμομέτρηση δεν είναι εύκολη, ο ήχος, όμως, σε ένα εξασκημένο αυτί είναι διακριτός. Θα μπορούσε να επινοήσει ή να εφεύρει κανείς κι άλλες κατηγορίες. Στη γενική εικόνα συντείνει και η στάση του σώματος. Ακαμψία στη θέση και ανέκφραστο πρόσωπο, ένταση στις παλάμες και ενθουσιασμός, αδημονία «άντε να τελειώνουμε και να φεύγουμε»… Η χθεσινή υποδοχή της, από βίντεο, ομιλίας του προέδρου Ζελένσκι στην ελληνική Βουλή είχε διαφορετικές θερμοκρασίες, ανάλογα με τις παρατάξεις. Η πολιτική τοποθέτηση κάθε κόμματος απέναντι στο επίμαχο θέμα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία ήταν περισσότερο από εμφανής, εξαρχής. ∆εν αναφερόμαστε στο τέλος της διαδικασίας, όταν ήταν σαφές ότι ο ένας εκ των δύο μαχητών –Ουκρανός ελληνικής καταγωγής, όπως δήλωσε– που εμφανίστηκαν στο βίντεο ανέφερε ότι συμμετέχει «στην ουκρανική άμυνα μέσα από το Tάγμα Αζόφ». Δηλαδή όταν είχε γίνει σαφές ότι θα προκύψει πολιτικό ζήτημα, για το οποίο εξέδωσε και ανακοίνωση ο κυβερνητικός εκπρόσωπος: «Η συμπερίληψη στην ομιλία του μηνύματος μέλους του Τάγματος Αζόφ ήταν λανθασμένη και άστοχη». Το «λάθος» ήταν σωσίβιο για τον ΣΥΡΙΖΑ, που παρέστη στη Βουλή με βαριά καρδιά. Ο θόρυβος που παράχθηκε ήταν τέτοιος, που σχεδόν «κατάπιε» τη μελετημένη, στοχευμένη, γεμάτη από ελληνική Ιστορία ομιλία του Ζελένσκι.
Αναφερόμαστε στην αρχή της διαδικασίας. Στην έναρξη. Στο θερμό χειροκρότημα της Ν.Δ., στο μεσαίας έντασης του ΚΙΝΑΛ και στο απρόθυμο του ΣΥΡΙΖΑ, όταν εμφανίστηκε ο Ουκρανός πρόεδρος στην οθόνη. Λες και η συντριβή ενός λαού από τη βαρβαρότητα του εισβολέα είναι μια συνθήκη μετρήσιμη, που τον καιρό της σφαγής χρήζει αποστάσεων και αναλύσεων. Κι όχι ομόθυμη και απερίφραστη καταδίκη του Πούτιν. Οι Ρώσοι, αναφέρουν ουκρανικά και διεθνή ΜΜΕ, χρησιμοποιούν κινητά κρεματόρια για να «ξεφορτώνονται τις σορούς Ουκρανών πολιτών» και να «εξαλείφουν τα ίχνη των φρικαλεοτήτων τους» στη Μαριούπολη. Αλλά ένα μέρος της ελληνικής Βουλής αναζητεί με αγωνία την αφορμή για να στρέψει την προσοχή στα παρασκήνια και όχι στα όσα εφιαλτικά διαδραματίζονται στη σκηνή.
Πράγματι· «April is the cruellest month», όπως είπε ο πρόεδρος της Βουλής, μνημονεύοντας τον Eλιοτ. Ο «σκληρότερος» όχι μόνο για τον πόλεμο αλλά και για τις παράπλευρες αποκαλύψεις προθέσεων και θέσεων. Για την υποκρισία του γενικόλογου «για την ειρήνη», χωρίς να κατονομάζουμε «τον βομβαρδιστή». Για την υποκρισία του χειροκροτήματος χωρίς ήχο.
