Θα το αναγνώριζαν, αργά ή γρήγορα. Τα «ιστορικά στελέχη» της Αριστεράς χωρίς τον Τσίπρα θα απέμεναν μόνο με την ιστορία τους. Χωρίς τη δημαγωγική τεχνολογία που ο Τσίπρας υπέκλεψε από τη μεγάλη πασοκική παράδοση, οι πρωτοσυριζαίοι δεν θα ήταν ποτέ σε θέση να εγείρουν πλειοψηφικές αξιώσεις.
Αυτή η παλιά αντιπαράθεση είναι που στο συνέδριο του κόμματος εξερράγη ως παραπολιτικό θέαμα: Οι ορθόδοξοι αριστεροί είχαν συμβιβαστεί με τον ατελή εκπασοκισμό της κομματικής κουλτούρας ήδη από το 2012. Είχαν συμβιβαστεί ακόμη και με τον Καμμένο, δικαιολογώντας τον συμβιβασμό τους –όπως πάντα– σαν ιστορική ανάγκη στον μακρύ δρόμο για τον σοσιαλισμό.
Τώρα που εκείνη η μετάλλαξη πάει να λάβει απλώς την οργανωτική της αποτύπωση, η «Ομπρέλα» της κομματικής ορθοδοξίας αντιδρά σαν να ήταν παρθένα. Σαν να μην είχε δει τι κόμμα απέγινε ο ΣΥΡΙΖΑ – και πως οι ίδιοι ήταν σε αυτό τουλάχιστον συνεπιβάτες.
Η βιασύνη του Πάνου Σκουρλέτη να εμφανίσει το αποτέλεσμα του συνεδρίου ως ενωτικό επιβεβαιώνει την εξάρτηση της εσωκομματικής μειοψηφίας από τον αρχηγό. Μαζί δεν κάνουν. Χώρια δεν υπάρχουν. Τυχόν διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ θα είχε πιθανότατα τα αποτελέσματα της προηγούμενης, το 2015, όταν από το κόμμα είχαν αποχωρήσει 30 βουλευτές, για να καταλήξουν στο εξωκοινοβουλευτικό περιθώριο.
Με τον Τσίπρα δεν κάνουν. Αλλά χωρίς αυτόν δεν μπορούν.
Ο Σκουρλέτης είπε ότι στο συνέδριο, την αυλαία του οποίου ο ίδιος αποπειράθηκε να πυρπολήσει, το κόμμα ομονόησε στην Πολιτική Απόφαση. Στο κείμενο αυτό –κατάφορτο με την πρόζα της αριστερής μεταφυσικής– ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοπροσδιορίζεται ως «αριστερός», γεγονός που πανηγύρισε σαν πιστοποιητικό δογματικής καθαρότητας ο μέχρι χθες αμφισβητίας Σκουρλέτης. Ο πρώην γραμματέας μάλλον δεν διάβασε ότι τρεις αράδες πιο κάτω το ίδιο κόμμα δηλώνει ότι φιλοδοξεί «να περιλάβει όσους εμπνέονται από τη δημοκρατική έκρηξη του ’81». Αν το είχε διαβάσει, μπορεί να μην είχε διστάσει να αναθεματίσει το αντίπαλο κόμμα, της Ν.Δ., ως οργανισμό «αόρατων μελών» και «πελατειακών δικτύων».
Σαν να μην είχε βρεθεί στην ίδια αρένα με το σώμα του μεγάλου ΣΥΡΙΖΑ. Σαν να μην είχε δει τα πασοκικά παράσημα στο πέτο ορισμένων επιφανών κεφαλών που κάθονταν στο προεδρείο. Σαν να μην άκουσε ποιοι αποδοκίμαζαν τον ίδιο και τους υπόλοιπους ομπρελιστές μέσα στο «Τάε κβον ντο».
Δεν ήταν αυτή η εσωκομματική πλειοψηφία προϊόν παλαιών πελατειακών δικτύων που μετέστησαν σχεδόν αύτανδρα σε άλλη κομματική έδρα; Δεν είχε καταλάβει ο Σκουρλέτης χάρη σε ποια υλικά μεγάλωσε το κόμμα του οποίου υπήρξε γραμματέας;
Μπορεί και να πίστεψε την Πολιτική Απόφαση που λέει ότι τα κόμματα φτιάχνονται με τη «διαπλαστική δράση των κοινωνικών μερίδων». Μπορεί έτσι να του διέφυγαν οι δράσεις που κατέστησαν τη συνιστώσα του λειψή μερίδα.