Κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μπει στην ύλη των μαθημάτων δια-πραγμάτευσης. Με τον ίδιο τρόπο, ως αντιπαράδειγμα, θα μπορούσε να διδάσκεται και σε σεμινάρια πριμοδότησης του αντιπάλου. Οι επιθέσεις, ας πούμε, του Πολάκη κατά του Ανδρουλάκη ήταν ένα δείγμα ακούσιας πολιτικής χορηγίας. Αλλά αυτό ήταν αναμενόμενο. Ο Πολάκης έχει το ελαφρυντικό της ασυγκράτητης αψύτητας. Ο Τσακαλώτος όμως; Οταν αποφάσισε να επιτεθεί στον Ανδρουλάκη, και μάλιστα επειδή χαιρέτισε την εκλογή Μακρόν, δεν μπορούσε να υπολογίσει το αποτέλεσμα; Οταν αυτός, ένας βετεράνος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, χαρακτήριζε τη Λεπέν «λαϊκιστική απάντηση» στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του Μακρόν, δεν περίμενε ότι ο πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ θα επιστράτευε το καμένο παρελθόν τους; Εκτός κι αν ο Τσακαλώτος εννοούσε να κάψει τη φιλολογία περί «προοδευτικής» προσέγγισης. Τότε, μπράβο. Καλά το πάει.
Στέντωρ