Η επιλογή πλευράς είναι πάντα μια δύσκολη υπόθεση. Σημαίνει ότι πρέπει να δυσαρεστήσεις κάποιους και να δεσμευτείς προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Σημαίνει ότι η τακτική ίσων αποστάσεων, της άμβλυνσης των απόψεων και της γενικόλογης αμφιταλάντευσης, πρέπει να μπουν στο συρτάρι. Αν κάτι τέτοιο είναι δύσκολο για κάθε πρόσωπο στις καθημερινές προσωπικές, επαγγελματικές, κοινωνικές σχέσεις, στο παιχνίδι των διεθνών σχέσεων είναι πραγματικά δυσάρεστο. Και τούτο διότι κάθε κράτος, ιδιαίτερα εκείνα που βρίσκονται στο φάσμα της μικρής ή μεσαίας δύναμης, σε κάθε σκλήρυνση της διεθνούς συγκυρίας, πιέζονται από τους μεγαλύτερους να μετακινηθούν προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Αλλες φορές αυτό συμβαίνει σε καθεστώς εργαστηριακών συνθηκών, όπως για παράδειγμα στην Ελλάδα στα πρώτα χρόνια της μνημονιακής λιτότητας. Αλλες σε συνθήκες πραγματικής εξωτερικής αναταραχής, όπως αυτές που έχουν επικρατήσει στην Ευρώπη μετά την εισβολή της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Ουκρανία.
Η εξαιρετική συνέντευξη που εξασφάλισε ο καλός συνάδελφος Γιάννης Σουλιώτης από τον πρόεδρο της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι (ΕΡΤ, «Καθημερινή»), περιείχε ορισμένες αιχμές κατά της Τουρκίας. Ο Ζελένσκι ξεκάθαρα περιέγραψε τη συμπεριφορά της Τουρκίας ως τακτική «δύο μέτρων και δύο σταθμών», γεγονός το οποίο σίγουρα θα αποδοθεί από τον προπαγανδιστικό μηχανισμό της Αγκυρας ως επιλογή του Ουκρανού προέδρου να «καλοπιάσει» την ελληνική κοινή γνώμη.
Ωστόσο το ερώτημα μένει. Οσο περνούν οι μήνες, η Τουρκία θα έρχεται ολοένα και πιο μετωπικά αντιμέτωπη με την ανάγκη να επιλέξει. Δεδομένου, μάλιστα, ότι σε περίπου ένα χρόνο η χώρα πάει σε εκλογές, αυτή η επιλογή γίνεται ολοένα και δυσκολότερη. Η τουρκική ηγεσία αντιλαμβάνεται τη θέση της χώρας ως κεντρική και όχι περιφερειακή και αυτή η αντίληψη δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την όποια επιλογή. Πρακτικά μια καθαρή επιλογή αντιτίθεται ριζικά στην κοσμοαντίληψη που υφίσταται στην Αγκυρα για τη θέση της Τουρκίας στον κόσμο. Επίσης, το τουρκικό βαθύ κράτος κατατρύχεται από τον φόβο της λανθασμένης επιλογής που δημιούργησε τη φοβία των «Σεβρών».
Οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι φαίνεται ότι έχουν αποδεχθεί κάποια «ελευθερία κινήσεων» για την Αγκυρα, είναι όμως υπό συζήτηση αν Δυτικοί και Τούρκοι έχουν κατά νουν το ίδιο ακριβώς περιθώριο. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι όσο περνάει ο καιρός και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αποτυγχάνει να ισορροπήσει ανάμεσα στην «ευρασιατική» ατζέντα περί «παρακμής της Δύσης» και στον πυρήνα της Δύσης που είναι το ΝΑΤΟ και η ευρωατλαντική σχέση, τόσο η νευρικότητα θα μεγαλώνει. Απαιτείται προσοχή από την Αθήνα για τους ερχόμενους μήνες και, κυρίως, σιωπή και σοβαρότητα.