Η είδηση ήταν ότι δεν βγήκε είδηση. Οι διαχωριστικές γραμμές που προσπάθησε να τονίσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο 14ο συνέδριο της Ν.Δ. ήταν εκπληκτικά όμοιες με τις γραμμές στις οποίες είχε επενδύσει στο 13ο συνέδριο, τον Νοέμβριο του 2019 – αν όχι όμοιες και με εκείνες στο 12ο συνέδριο, τον Δεκέμβριο του 2018. Από εκεί οι λαϊκιστές, από εδώ η υπευθυνότητα. Από εκεί η ιδεοληπτική συντήρηση, από εδώ η πραγματιστική πρόοδος. Από εκεί ο τυχοδιωκτισμός (της απλής αναλογικής), από εδώ η σταθερότητα (της αυτοδυναμίας). Τέσσερα χρόνια τα ίδια κομμάτια.
Αυτή η όχι τυχαία μονοτονία δεν θα ήταν δυνατή αν ο αντίπαλος της Ν.Δ. είχε καταφέρει να ανανεωθεί σημαντικά – αν δεν είχε την ίδια ηγεσία με το παλιό καταγγελτικό λογισμικό. Δεν είναι όμως «κατόρθωμα» μόνο του αντιπάλου. Η προβλεψιμότητα του πολιτικού λόγου είναι απότοκη ενός πολιτικού σχεδίου που εκτυλίσσεται όπως καταρτίστηκε, παρά τις αντιξοότητες.
Πολιτικό σχέδιο; Ποιο σχέδιο επιζεί μετά δύο συνοριακές κρίσεις, δύο κύκλους παγκόσμιας πανδημίας, πολλές εξάρσεις της διαρκούς κλιματικής απειλής, ένα κύμα πολεμικού πληθωρισμού; Κι όμως. Αν το σχέδιο οριοθετείται όντως από την «τεχνολογία» της διακυβέρνησης – και την προσδοκία να καθιερωθούν σταθεροί εκλογικοί κύκλοι, με έμπρακτη απόδειξη της ωφέλειας των μονοκομματικών, αλλά όχι μονόχρωμων κυβερνήσεων· αν το σχέδιο είναι να μπορείς στο τέλος της τετραετίας να τσεκάρεις τα κουτάκια των προγραμματικών εξαγγελιών που εκπληρώθηκαν, τότε, ναι, η μονοτονία δεν έτυχε.
Το 14ο είχε τα ίδια διλήμματα με το 13ο συνέδριο.
Σε αντίθεση με τη χρεοκοπία του 2009 και τη δευτερογενή χρεοκοπική κρίση του 2015, οι κρίσεις της τελευταίας τριετίας δεν προήλθαν από την πολιτική. Ηταν εξωγενείς. Η εσωτερική πολιτική κλήθηκε να τις διαχειριστεί. Και τις αρχές αυτής της διαχείρισης δοκίμασε, μαζί με τον απολογισμό της ατζέντας του, να προβάλει ο πρωθυπουργός στο συνέδριο.
Αυτό που διαφεύγει από τη γλώσσα των παγιωμένων διλημμάτων, αλλά διέλαμψε στη σκηνή του συνεδρίου, είναι ότι οι γραμμές δεν διαχωρίζουν μόνο τη Ν.Δ. από την αντιπολίτευση. Διαπερνούν εσωτερικά και την ίδια τη Ν.Δ. Παρότι εξωγενείς, οι κρίσεις εισάγονται και οξύνουν τις πολώσεις ανάμεσα σε ήδη περιχαρακωμένα ακροατήρια: Το τι πιστεύει κανείς για τους εμβολιασμούς γίνεται έτσι ένας απροσδόκητος δείκτης για το τι μπορεί να πιστεύει για τον πόλεμο, για την Ευρώπη, για την αξία του γηγενούς λιγνίτη.
Κάποιοι, ποντάροντας στην ετερογονία των σκοπών, λένε ότι κάνει καλό στη Ν.Δ. η ποικιλία. Η μειοψηφική φωνή του δικού της, οικόσιτου, εθνικολαϊκισμού έπρεπε να ακουστεί στο συνέδριο. Επρεπε να διατηρηθεί η επαφή με εκείνο το κοινό – κι ας χρειάστηκε να ταυτιστεί το θρησκευτικό του φρόνημα με το τηλεοπτικό του γούστο.
Ακουσίως αλληλέγγυα ή απελπισμένα υπονομευτική, η κλάψα αυτή είναι το ίδιο παλιά με την επίσημη γραμμή. Είναι πια αξεσουάρ της ίδιας στρατηγικής μονοτονίας.
