Η εξωτερική πολιτική, λένε, είναι πάντα τοπική. Λίγη αλήθεια έχει μείνει ξεχασμένη σε αυτό το κλισέ. Δεν χρειαζόταν κανείς να προσπαθήσει για να διακρίνει την τοπικότητα στην κοινοβουλευτική παρουσία του υπουργού Εξωτερικών την Τρίτη στην Επιτροπή. Η συζήτηση ήταν για την αμυντική συμφωνία με τις ΗΠΑ, αλλά ο Δένδιας ήταν ακόμη εγκλωβισμένος στα συμφραζόμενα του συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας.
Και η συζήτηση, όμως, που ακολούθησε με την αντιπολίτευση στην Ολομέλεια εξελίχθηκε σε εκταφή συνθημάτων της πρώιμης Μεταπολίτευσης – και βάλε, καθώς ο Τσίπρας δεν σταμάτησε στον Ανδρέα Παπανδρέου· θυμήθηκε και τον Παπάγο.
Η επιφανειακή αυτή καταγραφή δημιουργεί την εντύπωση δεινής ασυνεννοησίας για τα εξωτερικά: Το κόμμα που κυβερνά κλονίζεται από εσωκομματική ζάλη για τη στρατηγική έναντι της Τουρκίας. Η αξιωματική αντιπολίτευση επιστρέφει στον παλιό εαυτό της, υπονομεύοντας την πολιτική που και η ίδια άσκησε. Γινόμαστε, είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, «χώρα-δορυφόρος».
Αμφότερες οι εκδοχές του εθνικολαϊκισμού –του ενδονεοδημοκρατικού και του συριζαϊκού– που έβαψαν με «τοπικό» χρώμα τη συζήτηση στη Βουλή είναι, όμως, πιο ανώδυνες απ’ ό,τι φαίνονται. Εξαντλούνται σε φανταχτερά προσχήματα, πολύ ελαφρά για να κάμψουν την εθνική στρατηγική.
Κακοφωνία χωρίς διαφωνία στην εξωτερική πολιτική.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που μέχρι το 2015 είχε στο πρόγραμμά του τη διάλυση του ΝΑΤΟ, επέδειξε κυβερνώντας ατλαντισμό πιο ακομπλεξάριστο από εκείνον της Δεξιάς. Η προϊστορία του καθιστά έκδηλα τα κίνητρα του τωρινού θεάτρου. Παρά τις αόριστες επικλήσεις για «πολυδιάστατη» διπλωματία, δεν αρθρώνει άλλη πολιτική. Στη συμφωνία με τη Γαλλία, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε χρειαστεί να ανακαλύψει ως λαβή διαφωνίας το Σαχέλ. Χθες, έκανε κάτι ακόμη πιο μπανάλ. Εξήγαγε στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις την αντιπολιτευτική μανιέρα των ψίχουλων: Σωστή η στρατηγική της συμμαχίας, αλλά πήραμε ψίχουλα.
Εξίσου άσφαιρος είναι ο θόρυβος εντός της Ν.Δ. για τα ελληνοτουρκικά. Οι Κασσάνδρες στηθοδέρνονται για έναν κίνδυνο συμβιβασμού που δεν υπάρχει. Διάλογος για τα ουσιώδη με την Τουρκία δεν γίνεται. Ακόμη κι αν ήθελε κανείς να «ενδώσει», δεν έχει καν στηθεί τραπέζι επί του οποίου θα μπορούσε να ξεδιπλώσει τον «ενδοτισμό» του. Ούτε διαφαίνεται στον ορίζοντα, μέχρι τουλάχιστον τις εκλογές, η δυνατότητα κάποιας διαπραγμάτευσης. Τα γιουρούσια κατά των λόμπι και των πειρατών είναι έφοδος στα σύννεφα – σκέτη σκιαμαχία.
Το σχίσμα είναι χωρίς ύφασμα. Οι διαφωνίες στην εξωτερική πολιτική είναι απλώς ένα «τοπικό» φεστιβάλ κακοφωνίας, δίχως εναλλακτική γραμμή. Η αντιπολίτευση καταγγέλλει για να υπάρχει. Και οι παράγοντες της Ν.Δ. χρησιμοποιούν (ξανά) τα εξωτερικά σαν φορείο για ζωντανές φιλοδοξίες και βρικολακιασμένους εγωισμούς.
Αυτή η κακοφωνία είναι μάλλον ακίνδυνη. Αρκεί να μην προκύψει καμιά πραγματική κρίση.