Η 24η Φεβρουαρίου 2022, ημέρα έναρξης της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, αποτελεί ένα χρονικό ορόσημο το οποίο στο μέλλον θα εξετάζεται ως απαρχή μιας περιόδου στην οποία το διεθνές σύστημα άρχισε να μεταβάλλεται προκειμένου να προσαρμοστεί σε μια πραγματικότητα πολύ διαφορετική από τη μεταπολεμική και τη μεταψυχροπολεμική. Η Ελλάδα ορθώς στάθηκε από την αρχή εντός του φυσικού χώρου της, που δεν είναι άλλος από τη Δύση και τις επιλογές της, μάλιστα αταλάντευτα και δίχως να δώσει δικαιώματα περί αμφιθυμίας. Προτού συμπληρωθούν τρεις μήνες από τον ουκρανικό πόλεμο, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης προσκλήθηκε προκειμένου να συναντηθεί με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν και να μιλήσει σε κοινή συνεδρίαση της Βουλής των Αντιπροσώπων και της Γερουσίας. Περιττεύει να σημειωθεί πόση διπλωματική προσπάθεια και κεφάλαιο έχει αφιερωθεί προκειμένου ο πρωθυπουργός να διαβεί το κατώφλι του Καπιτωλίου.
Εν ολίγοις, ο επικεφαλής της ελληνικής κυβέρνησης γίνεται ένας από τους πρώτους ηγέτες που επισκέπτονται την Ουάσιγκτον στην απαρχή αυτής της περιόδου αναδιανομής των ρόλων. Γι’ αυτό και στην Αθήνα το επιθυμητό αποτέλεσμα της επίσκεψης Μητσοτάκη και των επαφών που είχαν χθες και θα συνεχίσουν σήμερα στην Ουάσιγκτον οι υπουργοί που τον συνοδεύουν, είναι να φιλοτεχνήσουν ένα ρόλο για την Ελλάδα με συγκεκριμένο εύρος και στο πλαίσιο των δυνατοτήτων που αυτή διαθέτει. Οι όποιες ανησυχίες για την ατελή –όπως φαίνεται– μεταμόρφωση της Τουρκίας σε κράτος-ισορροπιστή ανάμεσα στη Δύση και στη Ρωσία και σε άλλους περιφερειακούς δρώντες δεν μπορεί και δεν πρέπει να επηρεάσει το πλαίσιο προτάσεων που θα αφήσει η ελληνική αντιπροσωπεία στην Ουάσιγκτον.
Για την Ελλάδα υπάρχουν συγκεκριμένα και πολύ βασικά επίπεδα στα οποία οφείλει να κινηθεί. Κυρίως, όμως, να εξασφαλίσει αυτό που μοιάζει ότι μπορεί να εξελιχθεί στην απόκτηση μιας θέσης στο κλειστό κλαμπ λήψης αποφάσεων αυτού του νέου κόσμου. Η θέση στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. είναι, βέβαια, σημαντική, αλλά καλό είναι να αποτυπωθεί –σε ρεαλιστικούς και όχι μαξιμαλιστικούς τόνους– τι μπορεί να προσφέρει η Ελλάδα στη περιοχή. Είτε πρόκειται για την ενέργεια, είτε για την ειδική σχέση της με κράτη της περιοχής της Βόρειας Αφρικής-Μέσης Ανατολής, είτε –γιατί όχι;– για τη δυνατότητά της να πρωτοστατεί στην επίλυση ζητημάτων – προβλημάτων που υπονομεύουν τη σταθερότητα και τις προοπτικές της. Δηλαδή μικρές, απτές, συγκεκριμένες και όχι υπερφίαλες προτάσεις που μπορούν να εξυπηρετήσουν τα εθνικά συμφέροντα, ενισχύοντας, παράλληλα, τις συμμαχικές σχέσεις και την εδραίωσή τους.