Aπό πότε η πληροφόρηση των Ελλήνων πολιτών έγινε αντικείμενο παζαριού του κράτους με τις επιχειρήσεις; Πότε ξεκίνησε να επιβάλλεται η νομιμότητα διά εκβιασμού των παραβατών;
Στη χώρα του παραλόγου δεν προκάλεσε εντύπωση η είδηση ότι «η ΑΑΔΕ, ο ΕΦΚΑ προειδοποίησαν 25.000 μεγαλοοφειλέτες ότι εάν δεν ρυθμίσουν τα χρέη τους έως τις 21 Ιουνίου θα δημοσιοποιούνται τα στοιχεία τους» («Καθημερινή» 1.6.2022). Με άλλα λόγια, «η δημοσιότητα δεν είναι πλέον η ψυχή της δικαιοσύνης». Είναι ποινή!
Το πρόβλημα είναι ευρύτερο αυτού που ορθώς επεσήμανε στο Κύριο Αρθρο της η «Καθημερινή»: «Από το μέτρο εξαιρούν τα νομικά πρόσωπα του στενού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Δηλαδή εκείνους τους φορείς η οικονομική διαχείριση των οποίων θα έπρεπε να υπόκειται σε αυστηρούς κανόνες διαφάνειας και λογοδοσίας. Το να αναγνωρίζεται σε αυτά τα νομικά πρόσωπα προνόμιο μυστικότητας έναντι των ιδιωτών είναι έξω από κάθε λογική δημοκρατικής πολιτείας» (3.6.2022).
Αλλά γιατί οι επιχειρήσεις έχουν «προνόμια μυστικότητας» στις συναλλαγές τους με το κράτος; Επεκτάθηκε και στα Νομικά Πρόσωπα (έστω Ιδιωτικού Δικαίου) η μόδα των προσωπικών δεδομένων; Εχουν εταιρείες «προσωπική ζωή» που πρέπει να προστατευθεί από το «αδηφάγο μάτι της δημοσιότητας»; Κι αν μέσα στον σωρό του «απόρρητου» καταλόγου υπάρχει το ΝΠΙΔ ονόματι Ν.Δ.; Αν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές; Αν είναι η επιχείρηση του ΚΚΕ «Σύγχρονη Εποχή» που χρωστά άνω των 150.000 ευρώ; Δεν πρέπει να το ξέρουν οι Ελληνες πολίτες; Πώς θα διαψευσθεί ένας συνωμοσιολόγος που θα πει ότι «ο κατάλογος έγινε απόρρητος διότι έχει μέσα τις επιχειρήσεις πλειάδας υπουργών»;
Και να ήταν μόνο αυτό; Το 2005 ο κ. Στέφανος Μάνος κατέθεσε ερώτηση στη Βουλή διότι ο τότε ΣΔΟΕ έκανε «ελέγχους σε 39 κέντρα διασκέδασης και εστιατόρια της Αττικής, κυρίως στην παραλιακή ζώνη» και βρήκε «μεταξύ άλλων, 100% νοθεία στα δείγματα από ρούμι και τεκίλα, 50% στη βότκα και 20% στο ουίσκι». Ζήτησε να μάθει τα ονόματα των επιχειρήσεων που σέρβιραν «ποτά-μπόμπες». Μείναμε με την απορία.
Η βεβαίωση της παράβασης του φορολογικού κώδικα ή της ασφαλιστικής νομοθεσίας δεν είναι ιδιωτική υπόθεση των επιχειρήσεων, ούτε των επιχειρηματιών. Είναι δημόσια πράξη η οποία πρέπει να ελέγχεται. Eτσι γίνεται στις δημοκρατίες. «Κι αν οι υπηρεσίες κάνουν λάθη;», μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος. Ε, δεν πρέπει να ξέρουν οι πολίτες ότι οι δημόσιες υπηρεσίες που κάνουν λάθη, πρέπει να βελτιωθούν;