Δεν υπάρχει Ελληνας που να ακούει με ευχαρίστηση τον κ. Γενς Στόλτενμπεργκ. Δεν φταίνε μόνο τα σπαστά αγγλικά του· τι στην ευχή; Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι δεν έμαθε να προφέρει τη λέξη alliance; Είναι τα καλοπιάσματα στον Ερντογάν, π.χ., για την ένταξη Σουηδίας και Φινλανδίας. Ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ χαρακτήρισε τη γείτονα «αφοσιωμένο σύμμαχο» και είναι να αναρωτιέται κανείς τι άλλο θα έκανε η Τουρκία εάν δεν ήταν τόσο αφοσιωμένη.
Εμείς όμως ως Ελληνες οργιζόμαστε περισσότερο με τη ρητορική ουδετερότητα σε ό,τι αφορά τις πολυκύμαντες σχέσεις μας με τη γείτονα. Οι δηλώσεις του, όπως έγραψε ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Πέτρος Μολυβιάτης, «φαινομενικά τηρούν ίση απόσταση μεταξύ των δύο χωρών. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι τυπικά απαράδεκτες, ουσιαστικά ευνοούν τον επιτιθέμενο εις βάρος του θύματός του και τελικά είναι επιβλαβείς για τη Συμμαχία» («Ανοιχτή επιστολή προς τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ», «Καθημερινή», 19.6.2022).
Βεβαίως, ούτε η οργή ούτε οι διαμαρτυρίες για την ευμενή προς τη Τουρκία ουδετερότητα του ΝΑΤΟ είναι καινούργιες. Πάντα μας ενοχλούσαν οι γενικοί γραμματείς του, ειδικώς σε περιόδους έντασης με τη γείτονα. Ο Ολλανδός Τζόζεφ Λουνς (1971-1984) άκουσε τα εξ αμάξης, το ίδιο και ο Βρετανός διάδοχός του Πίτερ Κάρινγκτον (1984-1988). Λίγοι θυμούνται όσα έχουμε προσάψει στον Δανό Αντερς Φογκ Ράσμουσεν (2009-2014) για κάτι αμυντικά σχέδια στο Αιγαίο, ενώ τον Ισπανό Χαβιέ Σολάνα (1995-1999) φιλέψαμε ένα χυδαίο παρατσούκλι λόγω της στάσης του στο Γιουγκοσλαβικό.
Από το 1974 και μετά θυμώνουμε με όλους τους επικεφαλής της Συμμαχίας, αλλά ευτυχώς σταμάτησαν οι παρόλες της πρώιμης Μεταπολίτευσης· αρκεί να σκεφτούμε τι θα γινόταν αν ήταν η Τουρκία στο ΝΑΤΟ και φεύγαμε εμείς. Αυτή την οργή εξέφρασε και ο κ. Μολυβιάτης. Το μόνο πρόβλημα είναι το βασικό του επιχείρημα. Αν, όπως γράφει, «ο γ.γ. του ΝΑΤΟ είναι υπάλληλος των κυβερνήσεων που τον διορίζουν και καταβάλλουν τον μισθό του (…) και δεν εκφράζει θέσεις χωρίς την έγκρισή τους», τότε ο κ. Στόλτενμπεργκ είναι εξίσου «υπάλληλος» του Ερντογάν, μην πούμε και λίγο παραπάνω διότι η Τουρκία –λόγω μεγέθους– είναι μεγαλύτερο «αφεντικό» εντός της Συμμαχίας.
Κάποτε ο Μακρόν είχε ψέξει το ΝΑΤΟ ως «εγκεφαλικώς νεκρό». Ο κ. Μολυβιάτης ζητάει να γίνει «γλωσσικώς νεκρό». Μήνυσε του Στόλτενμπεργκ ότι «το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να σιωπήσετε έως ότου λήξει η θητεία σας». Να σιωπήσει, αλλά πώς μας εξυπηρετεί κάτι τέτοιο; Ετσι κι αλλιώς, η σιωπή είναι η άρρητη τακτική των ίσων αποστάσεων. Θα μας εξοργίζει λιγότερο;