Στο Κίεβο άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους γιατί διεκδικούν τη δημοκρατία. Στο Παρίσι, άνθρωποι αρνούνται να χάσουν ακόμη και μία ώρα από τη ζωή τους για να την υπηρετήσουν. Ο πιο τρομακτικός αριθμός από τα αποτελέσματα των χθεσινών εκλογών στη Γαλλία είναι ότι τα δύο πρώτα κόμματα, το Μαζί! και το NUPES, συγκέντρωσαν το 12,5% των εγγεγραμμένων. Το 70% του ενεργού πολιτικού πληθυσμού τούς γύρισε την πλάτη. Και κυρίως οι νεότεροι, αυτοί που κάθε μέρα μάς συγκινούν με την αυτοθυσία τους στα πεδία της μάχης της Ουκρανίας. Η απόσταση που χωρίζει το Κίεβο από το Παρίσι περιγράφει την ψυχική διάθεση της σημερινής Ευρώπης. Η Ευρώπη αποτελείται από πληθυσμούς που έχουν κουραστεί από τις κατακτήσεις της, που τις θεωρούν δεδομένες, έως και ξεπερασμένες, και άλλους οι οποίοι ακόμη πολεμούν για να τις αποκτήσουν. Αυτή είναι η δύναμή της, αυτή και η αδυναμία της. Ή, με άλλα λόγια, αυτή είναι η ιδιομορφία της, αυτή είναι η Ευρώπη. «Γι’ αυτό την αγαπάμε», που λέμε. Την ίδια ώρα που οι Γάλλοι γυρνούν την πλάτη στη δημοκρατία τους, οι Ουκρανοί την υπερασπίζονται στα χαρακώματα εναντίον ενός δεσποτισμού ανατολικού τύπου.
Ας μη γελιόμαστε. Η ήττα του κόμματος του Μακρόν στις βουλευτικές εκλογές μοιάζει με γκριμάτσα του εκλογικού σώματος απέναντι στον νεοεκλεγέντα πρόεδρο. Inédit, που λένε και οι Γάλλοι – ελληνιστί, ανέκδοτο. Μετά το 2000, οπότε και η επταετής θητεία του προέδρου περιορίσθηκε στην πενταετία, οι βουλευτικές εκλογές που ακολουθούσαν τις προεδρικές επικύρωναν το αποτέλεσμά τους. Σε ένα αμιγώς προεδρικό σύστημα το Κοινοβούλιο υπήρχε για να νομιμοποιεί τις αποφάσεις του προέδρου. Είναι πρώτη φορά από το 2000 που ο πρόεδρος καλείται να κυβερνήσει χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Τι θα σημάνει αυτό για την Ευρώπη;
Και το πρόβλημα δεν είναι τα τεχνικά προβλήματα της εξουσίας. Πάρτε την ηλικία συνταξιοδότησης που μέτρησε στις γαλλικές εκλογές. Ποσώς μας ενδιαφέρει αν ο εξηνταπεντάρης Γάλλος τουρίστας στην Τήνο είναι συνταξιούχος ή όχι. Δικά τους θέματα, που λένε. Εκείνο που μας ενδιαφέρει, όμως, είναι ότι οι δύο αντίπαλοι του Μακρόν, ο Μελανσόν και η Λεπέν, δεν δείχνουν καμία διάθεση να συμπαρασταθούν στους αγωνιστές της δημοκρατίας στο Κίεβο. Και εκεί είναι το ζητούμενο. Στον φόβο και στις αναστολές του Μακρόν απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους, που θέλουν την Ευρώπη στο πλευρό της Ρωσίας του Πούτιν. Πριν από δεκαπέντε ημέρες δήλωσε ότι «δεν πρέπει να ταπεινώσουμε τη Ρωσία». Τι εννοούσε άραγε; Φοβάμαι ότι το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών θα μας βοηθήσει να το καταλάβουμε.