Η δύσκολη καθημερινότητα που περιέγραψαν στην «Κ», στο χθεσινό ρεπορτάζ του συναδέλφου Γιώργου Λιάλιου, οι μόνιμοι κάτοικοι της Πλάκας, δεν αποτελεί αποκλειστικό «προνόμιό» τους. Ανάλογες δυσκολίες αντιμετωπίζουν οι μόνιμοι κάτοικοι πολλών περιοχών του κέντρου της Αθήνας: Παγκράτι, Κολωνάκι, Κουκάκι, Νέος Κόσμος πλήττονται από τις επιπτώσεις της ραγδαίας εξάπλωσης των βραχυχρόνιων μισθώσεων κατοικιών μέσα από τις αντίστοιχες διαδικτυακές πλατφόρμες τύπου Airbnb. Και από την παράλληλη ραγδαία εξάπλωση των χρήσεων εστίασης και διασκέδασης, ως «απάντηση» στην αυξημένη τουριστική κίνηση, που απειλεί να εξαφανίσει κάθε άλλη εμπορική δραστηριότητα από περιοχές ολόκληρες.
Οι επιπτώσεις περιγράφονται γλαφυρά: ηχορρύπανση, αύξηση της κυκλοφορίας βαρέων οχημάτων για την τροφοδοσία των καταστημάτων, ανεξέλεγκτη επέκταση των τραπεζοκαθισμάτων, που καταλαμβάνουν κάθε σπιθαμή ελεύθερου χώρου, επιβάρυνση των υποδομών. Σημαντικός αριθμός μονίμων κατοίκων από τις περιοχές του κέντρου αποφάσισε να φύγει, να μετακινηθεί σε άλλες γειτονιές, μην αντέχοντας τις απαιτήσεις αυτής της νέας καθημερινότητας. Κάποιοι δελεάστηκαν από την αύξηση στις τιμές των ακινήτων και πούλησαν. Αλλοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με δυσβάστακτες αυξήσεις στις τιμές ενοικίων και αποφάσισαν να φύγουν.
Ηχορρύπανση, αύξηση της κυκλοφορίας βαρέων οχημάτων για την τροφοδοσία των καταστημάτων, ανεξέλεγκτη επέκταση των τραπεζοκαθισμάτων.
Το φαινόμενο δεν είναι μοναδικό και δεν αφορά την Αθήνα. Πριν από εμάς, πολλές μεγάλες πόλεις στο εξωτερικό αντιμετώπισαν το ίδιο πρόβλημα και ένα κομβικό δίλημμα: αν θα πρέπει μεγάλο κομμάτι του κέντρου τους στην ουσία να εγκαταλειφθεί από τους ντόπιους και να παραδοθεί αποκλειστικά στην εξυπηρέτηση τουριστικών δραστηριοτήτων. Κοινός παρονομαστής στη συζήτηση που διεθνώς έχει ανοίξει τα τελευταία χρόνια, είναι ότι απαιτείται ένα αυστηρό πλαίσιο, που να ρυθμίζει αυτήν τη νέα πραγματικότητα.
Η πίεση και στη χώρα μας αυξάνεται. Οι κάτοικοι στις γειτονιές του κέντρου αντιλαμβάνονται ότι οι βραχυχρόνιες μισθώσεις ήρθαν για να μείνουν. Ωστόσο, δεν μπορούν να αναπτύσσονται ανεξέλεγκτα οι δραστηριότητες που ήρθαν να «κολλήσουν» πάνω σε αυτό. Τα παράνομα μπαρ στις ταράτσες της Πλάκας, η εκκωφαντική μουσική μέχρι πρωίας, τα τραπεζοκαθίσματα που δεν αφήνουν ελεύθερο χώρο για να περπατήσει κάποιος στα πεζοδρόμια.
Ενας αντίλογος που ακούγεται είναι ότι την τελευταία διετία, εξαιτίας του κορωνοϊού, η εστίαση επλήγη βαρύτατα και θα πρέπει να υπάρξει ανοχή και κατανόηση, «για να βγάλουν τα σπασμένα». Είναι μεγάλη η ανησυχία, όμως, και όχι αδικαιολόγητη, ότι η όποια ανοχή στις «επεκτατικές» διαθέσεις των επιχειρηματιών που δραστηριοποιούνται στις περιοχές αυτές –και όχι μόνο– θα παγιώσει τις αυθαιρεσίες και την ανομία. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις καταστημάτων εστίασης που συνεχίζουν να καταλαμβάνουν με τραπεζοκαθίσματα τον επιπλέον χώρο που είχε παραχωρηθεί για την αραίωση των τραπεζιών στη φάση έξαρσης της πανδημίας, όταν βρίσκονταν σε ισχύ τα έκτακτα μέτρα. Το ζητούμενο είναι να εξασφαλιστεί ισορροπία. Το νομοθετικό πλαίσιο για τη ρύθμιση όλων αυτών υπάρχει. Μένει να εφαρμοστεί.
